Υπάρχουν επι(εκ)λογές...;

ΕΙΣ ΕΜΟΙ ΜΥΡΙΟΙ ΕΑΝ ΑΡΙΣΤΟΣ Η
Αφιερωμένο

Προκειμένου να αναγνωρίσει κάποιος τις επιλογές που έχει για να λύσει ένα πρόβλημα, είναι απαραίτητο, πρώτον να αντιληφθεί τα συμπτώματα του προβλήματος, δεύτερον να εντοπίσει την πηγή του προβλήματος αλλά και τις συνθήκες που πλαισίωσαν την εκδήλωσή του, και τρίτον να μη παρασυρθεί σε βεβιασμένες ενέργειες που θα προέρχονται από τις συνέπειες αυτού.

Για να γιατρέψεις μία αρρώστια δεν επιτίθεσαι στα συμπτώματά της, αλλά προσπαθείς να εντοπίσεις την αιτία αυτής, έτσι ώστε πρώτα να καταλάβεις τι συνετέλεσε στο να δημιουργηθεί η ανωμαλία, ύστερα δε να προσπαθήσεις να αποκαταστήσεις την ομαλή της λειτουργία που, ως συνέπεια, θα επιφέρει και την αυτόματη διακοπή εκδήλωσης των δυσμενών συμπτωμάτων.

Για να μπορέσουν όμως τα παραπάνω από διαπιστώσεις να γίνουν έργο, πρέπει απαραιτήτως, η διάγνωση και η μεθοδολογία αντιμετώπισης να είναι όσο το δυνατόν άμεσες, ώστε σταδιακά να αντιμετωπισθεί αντιστρόφως η αλληλουχία των γεγονότων, μέχρι το αρχικό σημείο που εκδηλώθηκε το πρόβλημα.

Διαφορετικά θα υπάρξουν τετελεσμένα αποτελέσματα, που θα χρειασθούν εντελώς διαφορετική προσέγγιση και αντιμετώπιση.
Προκύπτει έτσι, ορισμένες φορές, η ανάγκη είτε της ριζικής αποκοπής της πηγής του προβλήματος, με ότι αυτό συνεπάγεται, είτε ο τμηματικός ακρωτηριασμός, ως ενέργεια διακοπής εξάπλωσης της γάγγραινας.

Όλα τα παραπάνω, προϋποθέτουν ικανή αντίληψη, διεισδυτικό νου, ψύχραιμη στάση, μετά λόγου γνώση και αποφασιστικότητα.
Αντενδείκνυται, συναισθηματική φόρτιση, κοντόφθαλμη θέαση, ηττοπαθής ψυχολογία, εκδικητικές τάσεις και φανατισμός.

Στο πολιτικό επίπεδο, όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν ψηφοφόρους πολίτες και όχι ψηφοφόρους υπηκόους.
Τα συμπτώματα, διαχρονικά και επίκαιρα, την πηγή των προβλημάτων καθώς και τις συνθήκες που πλαισίωναν τις κατά καιρούς εκδηλώσεις τους, εν συντομία τα κατέγραψα σε προηγούμενη ανάρτηση, μέσα από καθαρά προσωπική ματιά.

Η σημερινή συμπεριφορά των πολιτών που απαρτίζουν το εκλογικό σώμα, στην κρίσιμη πλειοψηφία τους, ούτε γνωρίζουν ούτε δείχνουν να μπορούν να αντιληφθούν τον υστερόβουλο τρόπο που πολιτεύεται το διαπλεκόμενο και υποτελές κατεστημένο.

Αντίστοιχα, υπάρχει ένα ποσοστό που έχει θέσει απέναντί του το "σύστημα", και το βομβαρδίζει με καταγγελτικό λόγο, όχι τόσο διότι γνωρίζει το όλον πρόβλημα, αλλά περισσότερο διότι καταδυναστεύεται σε μεγαλύτερο βαθμό από αυτόν που μέχρι τώρα επέτρεπε στο "σύστημα".

Τέλος υπάρχει μία μειοψηφία, η οποία είτε "γνωρίζει", είτε δεν σταματά να ψάχνει τις αιτίες και συνεπακόλουθα τις πιθανές λύσεις.

Το συμπέρασμα που προκύπτει αβίαστα όμως είναι ότι, έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος με αποτέλεσμα η σαπίλα της ιδιοτέλειας, όχι μόνον να έχει διαβρώσει το 99% του πολιτικού σκηνικού, αλλά να έχει εισχωρήσει σε μεγάλο βαθμό και στις περισσότερες πτυχές της κοινωνίας.

Πριν αποφασίσει κάποιος να ενεργήσει, θα πρέπει πρώτα να μπορεί να δει ποιους έχει να αντιμετωπίσει, αλλά και σε ποιους απευθύνεται.


Η επιλογή που επιβεβαιώνει την ακατανίκητη βλακεία
Είναι η  επιβράβευση όσων ψήφισαν, Ναι ή είπαν παρών, στα διατάγματα αυτών που μας επιβουλεύονται.
Εάν οι πολίτες γνώριζαν τις διαδρομές των κομμάτων και των πολιτευτών τους μέσα στα χρόνια, τις διασταυρώσεις τους και τις μεταμορφώσεις τους, η Μονσάντο θα τους φαινόταν ερασιτέχνης.
Και δεν μιλάω για τα άγνωστα, τα ανέκδοτα και τα μυστικά τους.
Μιλάω για τα φανερά, που το μόνο που χρειάζεται για να εμφανισθούν μπροστά τους είναι, έρευνα.

Στο πλέον σύντομο προεκλογικό διάστημα που διανύσαμε, διόλου τυχαίο, τα κόμματα αποκάλυψαν, λόγω της συσσωρευμένης οργής αλλά και λόγω των δυσμενών, αν και επί παραγγελία, δημοσκοπικών αποτελεσμάτων, την απόλυτη μονομέρεια του λόγου τους, την αγωνιώδη ανακατάταξη των προσώπων στα ψηφοδέλτια, την συνήθη βρώμικη συμπεριφορά επί αλλήλων, την αναντιστοιχία λόγου και θέσεων σε σχέση με τα τελευταία 2,5 χρόνια, τα αλληλοκαρφώματα μεταξύ υποψηφίων στα ίδια κόμματα και τις τελευταίες ημέρες, τις ασύστολες και θρασύτατες εκτοξεύσεις απειλών από πολιτευτές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κυρίως, για τις δήθεν συνέπειες που θα προκύψουν εάν δεν ψηφισθούν τα αποκόμματά τους.
Είναι η πρώτη φορά που, προεκλογικά, δεν στηρίζουν τόσο την αυτοδυναμία τους, αλλά απροκάλυπτα την αυτοδυναμία της συγκυβέρνησης.
Με τις πρώτες θέσεις στα ψηφοδέλτια επικρατείας δε, επιβραβεύεται η ανεξαρτησία της κορυφής της Δικαιοσύνης απέναντι στο μνημόνιο και την πολιτική, η γλαφυρή (αριστερή) πέννα και το κομματικό φερέφωνο από τη μία και ο συμπαθής (ο Πύρρος της άρσης, που νομίζει ότι έγινε πείρος συγκράτησης της πτώσης) Ολυμπιονίκης και το κομματικό φερέφωνο από την άλλη.

Τέλος, μίλησε και ο Κώστας Καραμανλής.
Αυτός που ψήφισε Ναι σε όλα, εγκλωβισμένος ακόμα και σήμερα στην θεσμική του ιδιότητα, υπερασπιζόμενος την κυβερνητική σταθερότητα με ορίζοντα τετραετίας, τις διαρθρωτικές αλλαγές, την αναπτυξιακή προοπτική, διότι "Διαφορετικά η πρωτοφανής περιπέτεια που βιώνει ο τόπος μπορεί (δεν είναι σίγουρο) να επιδεινωθεί σε όλα τα επίπεδα, οικονομικά, κοινωνικά, ακόμα και εθνικά (το πάθημα ακόμα να γίνει μάθημα ως προς την ιεράρχηση;)".
Αγκάθι θα παραμείνει σε κάποιους "παράγοντες", η ιεράρχηση της στήριξης που παρέχει.
" Όσο μεγαλύτερη στήριξη έχουν η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς...".
Ας τον κάνουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τα επόμενα δέκα χρόνια, για να του κλείσουν τελείως το στόμα, εάν βέβαια έχει κάτι να πει...
Αν και θεωρώ ότι, το χαμηλότερο ποσοστό που θα λάβει η ΝΔ στην ιστορία της, θα τον αναδείξει σε ρυθμιστή της επόμενης ημέρας δεδομένης της καθολικής αμφισβήτησης που θα υπάρξει στον Σαμαρά.
Και ενώ το ίδιο θα συμβεί και στο ΠΑΣΟΚ, ιστορικό χαμηλό, φρόντισε και πάλι να αναδείξει αρχηγό προεκλογικά ώστε να αποσβέσει τους κραδασμούς ενώ παράλληλα "παροχέτευσε" ιδεολογία και ψηφοφόρους "δίπλα", ως προθαλάμους επανεισόδου σε αργότερο χρόνο.
Η, κάτω από οιασδήποτε συνθήκες, επιβράβευσή τους μέσω της ψήφου, θα επιβεβαιώσει την κυριαρχία αυτών και συνάμα τον ραγιαδισμό των υποτελών.
Πόσοι ακόμα πρέπει να πεθάνουν, για να σβήσουν από τον πολιτικό χάρτη;


Η επιλογή που πολλοί ασπάζονται
Πολλοί είναι αυτοί που, "προσγειώνοντας" τις απαιτήσεις τους, στοχεύουν σε μία επιλογή που θα ανατρέψει (;) την λαίλαπα των άδικων μέτρων και των ήδη ψηφισθέντων, δεσμευτικά (;), υποχρεώσεων.
Είναι η επιλογή του, "ας γλυτώσουμε από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που μας οδήγησαν εδώ και μετά ένα ένα θα τα βρούμε".
Αυτό όμως γίνεται, μέσα από ένα πλήρως κατακερματισμένο πολιτικό περιβάλλον, όπου ενώ κοινές προτάσεις και αντιπροτάσεις περιέχονται σε όλα σχεδόν τα υπόλοιπα κόμματα, απουσιάζει προεκλογικά η σύγκλιση εκείνη που θα μπορούσε να υιοθετηθεί από το εκλογικό σώμα, δίνοντας έτσι μία προοπτική κυβερνητικής πρότασης, που θα υλοποιήσει τα προσδοκούμενα από αυτήν την μερίδα του εκλογικού σώματος.

Και αυτό γίνεται αφενός διότι υπάρχουν αιχμηρά αγκάθια σε συγκεκριμένες πολιτικές τοποθετήσεις μεταξύ των, και αφετέρου για λόγους διαφύλαξης της αυθεντίας του κάθε κόμματος, αλλά και της προεκλογικής του δύναμης.
Αυτό όμως σημαίνει ότι, στην περίπτωση που θα κληθούν μετεκλογικά να συμπράξουν, εάν είναι ειλικρινείς ως προς το κυρίως ζητούμενο που είναι η ανεξάρτητη στάση απέναντι στους εταίρους μας, θα πρέπει ξεκάθαρα να πουν πως θα αντιμετωπίσουν τις όποιες διαφορές τους.

Σημειωτέον ότι, πιθανολογείται, στην περίπτωση που αποσπάσει την πλειοψηφία το «αντιμνημονιακό» μπλοκ υπάρχει ο κίνδυνος –όπως λένε– να τεθεί θέμα νομιμοποίησης της πολιτικής που απορρέει από τη δανειακή σύμβαση.
Ας ξεκαθαρίσουν λοιπόν προεκλογικά κατά πόσον μπορούν να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης που θα προκύψει, όχι κατά μόνας, αλλά συλλογικά.
Ας ξεκαθαρίσουν λοιπόν τι είναι διατιθέμενοι να "θυσιάσουν", και ποια "ισοδύναμα" θα αναζητήσουν.
Όσο πιο ξεκάθαρα αντέχουν!

Δεν θεωρώ ότι αυτοσκοπός αυτών που συμμερίζονται αυτήν την επιλογή, είναι η αύξηση των κομμάτων που θα έχουν λόγο στην βουλή, αλλά η δημιουργία δυναμικής που θα αποτρέψει την έτι περαιτέρω υποτέλειά μας.
Η μεγάλη πιθανότητα μη σχηματισμού κυβέρνησης μέσα από ένα τοπίο σπάνιο για τα πολιτικά μας δεδομένα, είτε θα οδηγήσει σε μία σειρά λυκο-συμμαχιών, είτε σε μία επαναλαμβανόμενη διαδικασία με ενδιαφέρουσες διαφοροποιήσεις.
Σε κάθε περίπτωση, θα αναδείξει και τις όποιες ανειλικρινείς προθέσεις καθενός ξεχωριστά, κάνοντας, ίσως, έτσι πιο καθαρό το τοπίο του υπερπληρωθήσαντος πατριωτικού λόγου.
Άραγε, αυτοί που ανησυχούν τους διαπλεκόμενους, είναι αυτοί που θα μας ανησυχήσουν λιγότερο;

Η επιλογή που φοβόμαστε να εξετάσουμε.
Αυτό που χρειάζεται το πολιτικό σύστημα και περαιτέρω η κοινωνία που έχουμε διαμορφώσει, είναι μία πλήρης αποδόμηση, ή, όπως διαβάζω σε οικονομικές αναλύσεις, μία δημιουργική καταστροφή.

Οι όροι μπορεί να τρομάζουν ηχητικά και συνειρμικά, λόγω καθαρά του μεγέθους και της δομής του οικοδομήματος.
Άλλο είναι να γκρεμίζεις ένα αυθαίρετο σπίτι και άλλο ένα αυθαίρετο κράτος.
Άλλο είναι να αποκαλύπτεις και να αντιμάχεσαι μία συντεχνία και άλλο μία ολόκληρη κοινωνία και τους εγωϊστικούς της αυτοπροσδιορισμούς.

Η διαφθορά, η ιδιοτέλεια και η υποτέλεια του πολιτικού γίγνεσθαι, δε διορθώνεται απλά με μία δομημένη εκφορά θέσεων. Αν γινόταν αυτό, δεν θα κυλούσαμε τόσα χρόνια αυτόν τον κατήφορο.
Αντίστοιχα, η πολιτική χαλαρότητα, η ιδεολογική υπνηλία, η νοητική αδράνεια και η μέχρι πρότινος οικονομική αφασία της κοινωνικής πλειοψηφίας, δεν διορθώνεται με ευχολόγια αλλά ούτε και με στερήσεις.

Αποδόμηση όμως, με δημοκρατικούς όρους, χωρίς μια «πατριωτική απολυταρχία», θεωρώ ότι δεν γίνεται.
Μία "πατριωτική απολυταρχία" που θα επαναφέρει τις συνειδήσεις και τις νοοτροπίες σε μία "Δημοκρατική εκπαίδευση", για να μπορέσει κατόπιν να μετουσιωθεί, απρόσκοπτα, σε μία  ομαλή και υγιή πολιτικά κοινωνία που θα έχει αποβάλλει τα εκβιαστικά διλήμματα και τους φόβους που επισείουν, οι έμποροι ιδεολογιών και παντός είδους -ισμών.
Και σίγουρα, με τον αδόκιμο αυτό όρο, δεν εννοώ χρυσές αυγές, κόκκινα δειλινά και ερπύστριες, που ονειρεύονται και προσκαλούν αρκετοί ανόητοι σήμερα, παίζοντας ουσιαστικά το παίγνιον των "έγκυρων" αλλοδαπών εντύπων.

Η διαχρονική ανοησία αρκετών, όπου τα πλαίσια που αναδεικνύουν είναι μεταξύ μίας δικτατορίας στρατιωτικών και της δικτατορίας των πολιτικών.
Η ανοησία που αντιπαραθέτει τα όποια θετικά των μεν με όλα τα αρνητικά των δε.
Η ανοησία που εγκλωβίζει φανατικούς και απηυδισμένους, μέσα στα στενά όρια σύγκρισης, της όποιας υλικοτεχνικής προόδου και "τάξης και ασφάλειας" αλλά και του πολιτισμικού σκοταδισμού, της πλήρης απαγόρευσης σκέψης και έκφρασης, της ηλίθιας αντιμετώπισης των γεωπολιτικών δεδομένων και τις συνέπειές της, σε αντιδιαστολή με την πλήρη πολιτική υποδούλωση και κοινωνική αποχαύνωση, την ανάδειξη του προσωπικού υλικού κέρδους την ανασφάλεια και την εξαθλίωση.

Και ενώ, σίγουρα, οι προθέσεις του τότε και του σήμερα διαφέρουν, η συνέχεια των τραγικών αποτελεσμάτων είναι αδιάψευστος μάρτυρας ότι ούτε οι "καλές προθέσεις" προδικάζουν το θεμιτό αποτέλεσμα όταν στηρίζονται στην ασχετοσύνη, στην απειλή, στον φόβο και την σιωπή που έκρυβαν επιμελώς όλα τα μεμπτά των "καλών προθέσεων".
Η απουσία τιμωρίας σήμερα, αντιπαραβάλλεται με την εξέτιση της δίκαιης τιμωρίας αλλά την μη αναγνώριση του φορέα της, όπως και την μη μεταμέλεια των πράξεων που επέφεραν την τιμωρία.
Η όποια δίκαιη τιμωρία, όταν επιβάλλεται, αντιμετωπίζεται με οπαδικές ιαχές γηπέδου, τύπου "κι άλλο...", αντί απλής ικανοποίησης για την σωστή λειτουργία της δικαιοσύνης.
Μόνο μία, βαθειά, πνευματικά άρρωστη κοινωνία αναδεικνύει τόσο βλακώδη μέτρα και σταθμά.
Μόνο μία αλλότρια νοοτροπία, αναδεικνύει μέσα από την υπερτρισχιλιετή ιστορία της, τις χειρότερες  ιστορικές της στιγμές, ως μέτρο ανάδειξης της επόμενης ημέρας.
Αλλά είπα και πιο πάνω ότι, παίζει τεράστιο ρόλο ποιους έχεις απέναντί σου και σε ποιους απευθύνεσαι.

Ο δρόμος αυτός προϋποθέτει αρχές, αξίες, ειλικρίνεια, ανιδιοτέλεια, διαφάνεια, σωφροσύνη, αλληλεγγύη και δικαιοσύνη με προσήλωση σε αληθινά δημοκρατικά ιδεώδη και επιπλέον, αυστηρή πειθαρχία, και αταλάντευτη στάση στις παρεκτροπές.
Και εδώ θα συμπληρώσω ότι το ίδιο σημαντικό, αν όχι σημαντικότερο, είναι ο κρυστάλλινος προσδιορισμός των εννοιών.
Το ότι αλλοιώσαμε, παραφράσαμε και ευτελίσαμε, τις έννοιες στην πορεία του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου, όχι μόνον δεν μας τιμά, αλλά έχει καταντήσει η πιο στρεβλή αφετηρία έναρξης διαλόγου και αντιπαράθεσης.

Η πηγή από όπου θα εκβάλλει μία τέτοια δυναμική, δεν μπορεί παρά να προέρχεται από την ίδια την
κοινωνία.
Από τα μέρη αυτής όμως που αντιστέκονται, διαχρονικά, σε όλες τις παθογένειες που έχουν μπολιάσει τους υπόλοιπους, δείχνοντας συνάμα περίσσεια αυταπάρνηση και αυτοθυσία με μόνο σύνθημα την Εθνική Ανεξαρτησία.
Από τα μέρη αυτής όπου ενυπάρχει πολιτική σκέψη, χωρίς όμως το μικρόβιο της πολιτικής.
Απαιτείται εύρεση σημείου αφετηρίας, που θα δρομολογήσει όλες εκείνες τις ενέργειες που θα συγκεράσουν τους ανθρώπους, τα μυαλά, την βούληση και την θέληση.

Αναζητείται η πρώτη ύλη, που θα καταστήσει δυνατή την συγκόλληση των μετάλλων που θα απαρτίζουν το συμπαγές βάθρο και θα θεμελιώσουν την δημιουργική προσπάθεια.

Απαιτείται μέτρον, λόγου, σκέψης και πράξης, που θα ανθίσταται σθεναρά στις σειρήνες που συνοδεύουν την διαχείρισης της διοίκησης.
Αναζητούνται, καθαρός νους και καρδιά που θα επιπλέουν πάντα και πάνω από την πλημμυρίδα  αλαζονείας, αμετροέπειας και ιδιοτέλειας που συνοδεύουν την άσκηση της εξουσίας.
Απαιτείται συνομολόγηση σταθερών που δεν θα χρειάζονται μόνον ευανάγνωστες υπογραφές για την τήρησή τους, αλλά θα φέρουν ανεξίτηλη σφραγίδα εντός, σφραγίδα αιδούς και δίκης.
Αναζητούνται οι ψυχές που θα κουβαλήσουν το φορτίο.
Δύναμη σκέψης, απέναντι στην αυτοκτονία.
Καθαρή καρδιά και φιλότιμο, ρε μπαγάσες!
Π Α Τ Ρ Ι Δ Α!
Δεν γνωρίζω εάν αυτό μεταφράζεται σε "επ-ανάσταση" ή απλά ανάταση.

Συμπέρασμα

Διαβάζοντας τα γραφόμενά μου στην τελευταία επιλογή και στην προσπάθεια να τα κρίνω σαν ένας απλός εξωτερικός αναγνώστης, εγείρεται μέσα μου η αμφιβολία της αντικειμενικής πραγματικότητάς τους, όπως και η κλασσική διαπίστωση ότι, ανήκουν στην σφαίρα της ουτοπίας.
Είναι η ίδια αμφιβολία που έντεχνα μας έχουν εμφυσήσει, όσοι θέλουν να δεχόμαστε τη ματαιότητα στην αναζήτηση του ακατόρθωτου, του ανέλπιστου και του ανέφικτου.
Είναι οι ίδιοι που μας θέλουν μικρούς στη σκέψη και φτωχούς στην θέληση.
Είναι οι ίδιοι που υποκριτικά επικαλούνται, ανάμεσα σε άλλα, την υπερφυσική επιλογή (που ασπάζονται αρκετοί) και που εκφράζεται με ρήσεις τύπου, "ο θεός μαζί μας", "με την βοήθεια του θεού", "ας μας βοηθήσει ο θεός", προκειμένου να συγκινήσουν τους πιστούς (δεν έχουν τον θεό τους...) και δεν επιδέχεται σοβαρής προσέγγισης.

Θεωρώ χρέος μου να σημειώσω, με μεγάλη απογοήτευση, ότι όλο αυτό το διάστημα και κατά την διάρκεια περιφοράς μου στο διαδίκτυο, συνάντησα σε μεγάλο βαθμό ακραίο φανατισμό, μίσος, και χαμερπέστατη ειρωνεία μεταξύ των οπαδών των διαφόρων κομμάτων.
Άνθρωποι θολωμένοι από την ιδεολογική τους ταλαιπωρία, που θα χαρούν περισσότερο με την καταπόντιση των "αντιπάλων" και λιγότερο με την επικράτηση του κόμματός τους.
Αν και μειοψηφία, μολύνουν το διαδίκτυο και όσους το προτιμούν ως μέσο ενημέρωσης.
Φέρουν τεράστια ευθύνη οι διαχειριστές τέτοιων ιστοσελίδων, που αφήνουν να εκδηλώνεται σε τέτοιο βαθμό, ιδιαίτερα επειδή διαχειρίζονται σελίδες με χιλιάδες αναγνώστες καθημερινά.
Η περίοδος της προσχολικής ηλικίας του διαδικτύου πέρασε.
Καιρός να ενηλικιωθεί, εκτός εάν λεφτά, όντως, υπάρχουν...

Το ποια θα είναι η αντίδραση του εκλογικού σώματος και με ποιο τρόπο θα εκδηλωθεί, θα φανεί σε λίγες ημέρες.
Ο χρόνος στην εκδήλωση των γεγονότων είναι δεδομένος, ενώ στο μυαλό του ανθρώπου είναι σχετικός και οι σκέψεις υποκειμενικές.
Οι λιγοστοί, τακτικοί, αναγνώστες που με τιμούν καθημερινά με την επίσκεψή τους, είμαι σίγουρος ότι δεν περιμένουν να διαβάσουν "άλλη μία" τοποθέτηση περί των εκλογών και των επιλογών, ούτε και μία συγκεκριμένη πρόταση που θα συνταιριάζει με το δικό τους σκεπτικό ως ενισχυτικό συστατικό.
Θεωρώ ότι είναι αρκούντως υποψιασμένοι περί του τι παίζεται και σίγουρα λιγότερο αφελείς από εμένα..
Το χαριτωμένο απόσπασμα της Βουγιουκλάκη, "άλλος με την βάρκα μου", δεν εκπέμπεται από εδώ, καθ' ότι οι απέναντι έχουν τράτες μηχανοκίνητες που σε πάνε πολύ πιο γρήγορα στον προορισμό που νομίζεις ότι έχεις επιλέξει.
Επειδή όμως όταν εκτίθεσαι στο διαδίκτυο, υπάρχει περίπτωση να σε διαβάσουν και κάποιοι που δεν σε γνωρίζουν, διαδικτυακά, ένοιωσα υποχρεωμένος να παρουσιάσω και τις όποιες επιλογές θεωρώ ότι "ευδοκιμούν" εν γένει, για να μην φανώ μονοδιάστατος.

Ο κάθε άνθρωπος στην διαδρομή της ζωής του, αφήνει ίχνη είτε με τα λόγια του είτε με τις πράξεις του.
Κάποια από αυτά, ο χρόνος θα τα αφήνει αναλλοίωτα στο πέρασμά του, για να βρίσκουν, όσοι θέλουν, μία καλύτερη περπατησιά.
Μικρά πηγάδια, που ξεδιψούν τον οδοιπόρο της ζωής μέσα στους αιώνες με κόπο ανέλκυσης.
Κάποια άλλα όμως απλά τα σβήνει, διότι οδηγούν σε μία άνυδρη έρημο.
Την έρημο της αλαζονείας και της α-μέτρου ανοησίας.
Οι πολλοί, περπατούν την έρημο οδηγούμενοι είτε από αντικατοπτρισμούς, είτε από επιτήδειους ηγετίσκους.
Αυτό έγραψα και σε μία άλλη περίπτωση, διαφοροποιημένο, αλλά εν τέλει η ουσία είναι η ίδια.

Κάποιες φορές, περπάτησα την έρημο και κάποιες άλλες έβρισκα τα ίχνη.
Νοιώθω και είμαι, πολύ "μικρός", απέναντι στα συμβάντα.
Δεν γνωρίζω τι σημάδια αφήνω πίσω μου και ούτε θα μάθω κάποτε.
Εύχομαι ολόψυχα όμως, να μην αφήνω αντικατοπτρισμούς, για αυτό και θα απαντώ σε κάθε πρόσκληση και καλοπροαίρετη κριτική.

Εύχομαι σε όλους καλό βόλι, αρκεί να πετύχει τον στόχο του.
Ψοφήστε τους!
Δεν μας περισσεύουν πυρομαχικά.