Εκλογές, ή προδιαγεγραμμένες επιλογές;

Από το υπάρχον προβεβλημένο πολιτικό σκηνικό, το οποίο και θα σφετεριστεί για άλλη μία φορά την λευκή επιταγή της ψήφου, με σκοπό την συνέχιση της φαντασιακής κοινοβουλευτικής Δημοκρατία μας, ουδείς, ούτε θέλει ούτε μπορεί να διασφαλίσει κάτι παραπάνω από την προσωπική του ανάδειξη και εξασφάλιση στα πολιτικά έδρανα και τις πέριξ αυτών θέσεων.

Συνεπώς, κατά την άποψή μου η έσχατη στιγμή παρήλθε την ημέρα όπου και ψηφίσθηκε σε αγαστή συνεργασία από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, η νέα Δανειακή Σύμβαση που μας δένει χειροπόδαρα για τα επόμενα, ων ουκ έστι αριθμός, χρόνια.

Στις επερχόμενες (;) εκλογές, η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, θα κληθεί να ψηφίσει «διαχειριστές» της ήδη υπάρχουσας χρεωκοπίας μας,  ανάμεσα από προϋπάρχοντα καθεστωτικά κόμματα και μία πλειάδα νέων κομμάτων, κινημάτων, κ.λ.π., που θα προσπαθήσουν να κάνουν την διαφορά στην επιλογή ενός ζαλισμένου, θυμωμένου, φοβισμένου, άνεργου, πτωχευμένου, μπουχτισμένου, αλλά και ενός βολεμένου, κομματικά παρατρεχάμενου, ιδεολογικά κολημένου, υψηλά, ακόμα, αμειβόμενου πολίτη.

Μα είναι δυνατόν ένας πολίτης με τα παραπάνω συναισθήματα και ιδιότητες να μπορεί να αποφασίσει νηφάλια για το μέλλον των παιδιών του, το δικό του, του διπλανού του και της Πατρίδας του;

Ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, μπορείς να το αλλάξεις.

Τρόποι υπάρχουν.

Προϋποθέτει όμως κάτι πολύ βασικό.

Υγιώς σκεπτόμενο πλειοψηφικό σώμα πολιτών με πηγαία θέληση, από όπου θα προκύψουν όχι μόνον οι πολιτικοί άνδρες και γυναίκες που θα το εφαρμόσουν, αλλά και η απαραίτητη νοοτροπία που θα εγκαταστήσει στον νου και πάλι αρχές και αξίες, σήμερα διαβρωμένες, αποβάλλοντας ταυτόχρονα όλη εκείνη την αμετροέπεια που μας διακατέχει σήμερα.

Μία διεφθαρμένη κοινωνία όμως, πως μπορείς να την αλλάξεις;

Και σήμερα, δυστυχέστατα, η πλειοψηφία νοσεί.

Ούτε την παιδεία, έχει για να μπορέσει να εξηγήσει στον εαυτό της με απλά λόγια τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια, ούτε την καθαρή και αληθινή γνώση των αποτελεσμάτων τους, που βιώνουμε και θα βιώσουμε.

Όσον αφορά τους «προδότες», σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει να γλυτώσουν.

Δεν είναι θέμα εκδίκησης, αλλά Δικαιοσύνης.

Είναι ο βασικότερος πυλώνας μίας υγιούς και πραγματικά Δημοκρατικής κοινωνίας.

Δεν είναι θέμα «αίσθησης», είναι βασικός λόγος ύπαρξης ενός ανεξάρτητου κράτους.

Και όσο στα «πράγματα», θα είναι οι ίδιοι που μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση, τόσο θα απομακρύνεται στο άπειρο, η όποια περίπτωσις κάθαρσης ή έστω αρχή διόρθωσης.

Για να κάνεις μία αρχή, πρέπει να έχεις αποφασίσει να βάλεις ένα τέλος.

Και οι μεν πολιτικοί επ' ουδενί θέλουν να βάλουν ένα τέλος, παρά μόνο τέλη και φόρους, οι δε πολίτες φοβούνται μία νέα αρχή, ότι και εάν σημαίνει αυτό.