Γραφειοκρατία αντί για ανάπτυξη, ραγιαδισμός αντί για αποζημιώσεις, και Εθνοκτονία αντί για κοινωνική στήριξη και προφύλαξη.

Εδώ, η ομαδική και τοπική προσπάθεια από Έλληνες που αντιστέκονται στην εκμηδένιση του επιχειρείν.

Εδώ και εδώ, η συνεχής και επιτυχημένη διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων του Ισραήλ από τους Γερμανούς, που το παίζουν κουτσαβάκηδες στους τζάμπα μάγκες Έλληνες πρασινομπλέ πολιτικούς.

Παντού στο διαδίκτυο οι καθημερινές αυτοκτονίες και ληστείες μετά φόνου, των Ελληνίδων και των Ελλήνων.

Οι μόνοι τομείς που η Ελλάδα γνωρίζει ραγδαία ανάπτυξη είναι, οι κλάδοι των γραφείων κηδειών, των ψυχολόγων και της παραγωγής λουκέτων.

Μας σκοτώνουν καθημερινά. Ποιοι ωφελούνται;

Μας ληστεύουν καθημερινά και νόμιμα και εγκληματικά. Ποιοι ωφελούνται;

Μας «αραιώνουν» Εθνικά και γεμίζουν τα κενά με αλλόφυλους διψασμένους για «κοράνιες» επιφοιτήσεις. Ποιοι ωφελούνται;

Μας εξαφανίζουν επιχειρηματικά σε καθημερινή βάση. Ποιοι ωφελούνται;

Μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες και απαιτούν με αυτά να φροντίσουμε την υγεία μας. Ποιοι ωφελούνται;

Και όμως οι πολιτικοί ταγοί μας, δεν κάθονται.

Δουλεύουν νυχθημερόν για την ανταπόδοση της νομιμοποίησή τους.

Παρέλαβαν και επίσημα τα καθήκοντά τους ως στρατοπεδάρχες, αφού μας παρέδωσαν, αμαχητί, εσαεί αιχμαλώτους στο νέο ράϊχ και αφού μετέτρεψαν την Ελλάδα σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Ανακατεύουν τους σπόρους της προδοσίας τους για να σπείρουν και να φυτρώσουν νέα, «υβριδικά» κόμματα που θα αντέχουν στα φυτοφάρμακα της απαξίωσης ώστε να διαχειρισθούν και πάλι τη δική μας σοδειά. Πόσο ωφελούνται;

Και όμως υπάρχουν ιστοσελίδες, με απήχηση, που ασχολούνται με τον ιδεολογικό επαναπροσδιορισμό πουλημένων κομμάτων με τομάρια αρχηγούς και στελέχη προκειμένου να πείσουν όσους περισσότερους μπορούν για το «αναγκαίο» το «αναπόφευκτο» και το μοιραίο, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να μειώσουν τους «αντιπάλους» τους. 

Και αραιά και που μόνον, αφιερώνουν και λίγες κουβέντες για αυτούς που "φεύγουν". Είναι, βλέπετε, θέμα προτεραιοτήτων. Ποιοί ωφελούνται;

Και όμως υπάρχουν Έλληνες (;) που καλούν τους άλλους να στοιχηθούν, και μάλιστα με στρατιωτική πειθαρχία,  πίσω από δεδηλωμένους εραστές της Ευρώπης.

Μίας Ευρώπης όμως που δεν μας θέλει πλέον ως ισότιμο μέλος, αλλά ως αποδιοπομπαίο τράγο και νεκροταφείο ελπίδων και ανθρώπων.

Και όμως υπάρχουν Έλληνες που «πείθονται» ακόμη για τις καλές προθέσεις αυτών που κρύβουν επιμελώς την δουλεία μας.

Πόσο τυφλοί και κουφοί είναι; Ποιοί ωφελούνται;

Και όμως δημιουργούνται συνεχώς νέα κινήματα, οργανώσεις και κόμματα που διακυρήσσουν όλα αυτά που μας στερεί το φαύλο μεταδικτατορικό καθεστώς, μοιρασμένοι όμως και αυτοί σε κομμάτια, αφού και οι ενωτικές προσπάθειες τορπιλίζονται εκ των έσω και βάλλονται από «ακροβολιστές». Ποιοί ωφελούνται;

Αυτούς αξίζουμε;

Μοναχά λίγες, αναλογικά, και ηρωϊκές σελίδες, αναδεικνύουν με κόστος την Αλήθεια και την πραγματικότητα.

Πολεμάνε με «νύχια και με δόντια», αλλά όσο πιο πολύ ακούγονται, τόσο επεμβαίνουν οι διαδικτυακοί χωροφύλακες, αλλοιώνοντας την «φυσιογνωμία» τους, καλυπτόμενοι πίσω από την τεχνολογική τους υπεροπλία. Ποιοί ωφελούνται;

Αντί να σκαρφαλώνουμε σε ιστούς για να υψώσουμε σημαίες αγνοώντας τις σφαίρες που θα εκτοξευθούν, σκαρφαλώνουμε σε ορόφους και πηδάμε στο κενό.

Αντί να μπουρλοτιάσουμε την ναυαρχίδα του εχθρού, αυτοπυρπολούμεθα με βενζίνη δανεική που ακριβοπληρώνουμε..

Αντί να στρέφουμε εμψυχωμένα και απειλητικά το καριοφίλι στον εχθρό, στρέφουμε λιπόψυχα την καραμπίνα στο πρόσωπό μας, διαλύοντας την όψη μας.

Αντί το αίμα που κυλάει να ποτίζει την Ελευθερία που αναζητάμε, το αίμα κυλάει και λερώνει τα πεζοδρόμια της κατάθλιψής μας.

Αντί τα μυαλά και οι καρδιές να «οπλίζονται» συλλογικά, για να αντιμετωπίσουν την λαίλαπα των καθαρμάτων που μας αναγκάζουν στον χορό του Ζαλόγγου, αποτραβιώνται νωχελικά, στην μοναχικότητα της προφύλαξης των ελάχιστων αναγκαίων της επιβίωσης.

Τρέμω στην ιδέα μήπως συνηθίσουμε στα δεύτερα. Ποιοί ωφελούνται;

Μάθαμε, ως Έθνος, να στηρίζουμε την συνέχισή μας σε Ήρωες που θυσιάζονταν, όχι μόνον διότι πρέσβευαν ιδανικά και αξίες που δεν άντεχαν στην ελάχιστη έκπτωση, αλλά και διότι πίστευαν ότι η θυσία τους δεν θα πάει χαμένη, αλλά θα εμπνεύσει με τα ιδανικά και τις αξίες τους και τους υπόλοιπους.

Μάθαμε ως Έθνος να αρκούμεθα στις αναλαμπές της εμφάνισης άξιων και ικανών ανδρών και γυναικών που μας οδηγούσαν πρόσκαιρα σε πεδία ανόρθωσης αντί να απαιτούμε μόνον τέτοιους.

Και σήμερα, απουσιάζουν εκκωφαντικά. Ποιοι ωφελούνται;

Όταν όμως μία πραγματική Ελληνίδα, πριν από τρία χρόνια, μου ΦΩΝΑΖΕ ότι θα δούμε και θα ζήσουμε «άλλες καταστάσεις», εγώ απλά συναινούσα και συνέχιζα την πορεία μου, μέσα από αμπελοφιλοσοφίες και επιφανειακές πολιτικές αναλύσεις και εκτιμήσεις, χάνοντας πολύτιμο χρόνο μην αναδεικνύοντας τα κρίσιμα αλλά, αναζητώντας την κρίσιμη εκείνη μάζα που θα δικαίωνε την ελλιπή  προσέγγισή μου.

Αναλώθηκα σε γραφή, «καυτηριάζοντας» τα κακώς κείμενα, νομίζοντας ότι εμποδίζω τα νέα κεφάλια της σύγχρονης Λερναίας Ύδρας να ξεπηδήσουν.

Και όταν ένοιωθα οργισμένος ή/και απελπισμένος, σιωπούσα όπως ο Βούδας.

Διότι παραμυθιαζόμουνα, ότι προσφέρω τον οβολό μου στο κοινό ταμείο της εγρήγορσης.

Μόνη, ακόμη, φωνάζει και καλεί σε συστράτευση, όπου βρεθεί και σταθεί.

  

Τι προσέφερα σε έναν έστω από αυτούς που «έφυγαν»;

Τι μπορούσα να προσφέρω;

Τι μπορώ να προσφέρω σε έναν από αυτούς που θα «φύγουν» έτσι ώστε να παραμείνει μαζί μας;

Ίσως μία μεγαλύτερη και αποτελεσματικότερη προσπάθεια, αντί για μία χιλιοειπωμένη και "εύκολη" συγγνώμη, διαφορετικά δεν αξίζει να σπαταλάω τον χρόνο σας.

Αρκετούς "επικήδειους" διαβάζετε καθημερινά.