Η διαπραγμάτευση του πεθαμένου...

Πριν από 26 μήνες ο άθλιος της Ελλάδος έλεγε ότι λεφτά υπάρχουν.
Επί δύο χρόνια επιβεβαιωνότανε, αφού τα έπαιρνε από τις τσέπες μας και τα ταμεία του κράτους και τα έδινε στους διαπλεκόμενους και στις τράπεζες.

Επικοινωνιακά όμως πέτυχε και έγινε Πρωθυπουργός.
Την συνέχεια την γνωρίσαμε όλοι εν είδει ανέχειας και εξαθλίωσης.
Εξαθλίωσης οικονομικής με τραγικά επακόλουθα τις αυτοκτονίες τους άστεγους και τα συσσίτια.

Ανέχειας εν είδει προσβολής της Εθνικής ομοιογένειας και απειλής της ζωής των ανυπεράσπιστων Ελλήνων και Ελληνίδων, συνοδευομένης από πληθώρα δολοφονιών.

Επειδή όμως δεν μπορούσε να συνεχίσει το έργο της έτι περαιτέρω εξαθλίωσης, προκάλεσε πολιτικό πραξικόπημα και παρέδωσε την Πρωθυπουργία σε έναν δοτό τεχνοκράτη για να αποτελειώσει αυτός το έγκλημα, τεχνοκρατικά, με την βοήθεια του συρφετού πρωτοκλασάτων υπουργών, πολιτικών νάνων ταγμένων στην διατήρηση της πολιτικής τους ανυπαρξίας, ως προίκα αλλά και ως διασφάλιση ότι το καταστροφικό έργο θα συνετελεσθεί, σε όλους τους κρίσιμους τομείς του κράτους.

Πριν πολλούς μήνες ο Σαμαράς παρουσίαζε «Ζάππεια», έλεγε να τον εμπιστευόμαστε, μετά είπε ότι είμαστε ο σπόρος της γης και κάποιοι έγραφαν, εξ’ ονόματός του, να κάνουμε υπομονή και ότι θα τρίβουμε τα μάτια μας,

Το μεγάλο τους πρόβλημα, αποδείχθηκε ότι, δεν ήταν η υπεράσπιση των όλο και αυξανομένων εξαθλιωμένων, οικονομικά, Ελλήνων, ούτε η προάσπιση της Εθνικής ομοιογένειας από την αθρόα εισβολή αλλοφύλων, ούτε η υπεράσπιση της ίδιας της ζωής των Ελλήνων από τις ορδές της βάρβαρης εγκληματικότητας που έφερε μαζί του ο εσμός των λαθρομεταναστών και της πολυπολιτισμικότητας..

Το μεγάλο του πρόβλημα και έννοια, αποδείχθηκε ότι ήταν η επικοινωνιακή τακτική και όχι η υπεράσπιση της συνέχειας του κράτους και του Έθνους.
Αυτό που τον απασχολούσε και τον απασχολεί είναι η ανάδειξη της ΝΔ, ως ο μοναδικός εναλλακτικός πόλος και ο εαυτός του ως ο μοναδικός πατριώτης πολιτικός, «πουλώντας» αντιμνημονιακά καθρεφτάκια σε αφελείς ψηφοφόρους και ανόητους οπαδούς.

Το γεγονός ότι συνέπραξε στο πολιτικό πραξικόπημα της 11-11-11, και το γεγονός ότι συνεχίζει να παραμυθιάζει με την στάση του όλους αυτούς που απελπισμένα προσπαθούν να πιαστούν από τα «έντεχνα» λόγια αυτών που έχουν αναλάβει την προστασία του από την κρίση της κοινής λογικής, πως λέγεται να δεις αυτό, καταδεικνύει περίτρανα ποια «Δημοκρατία» εκπροσωπεί και το πόσο προδομένος και παρατημένος στην τύχη του είναι ο Έλληνας που δεν είναι καθόλου άμοιρος των ευθυνών του.

Δεν θα αναφερθώ στον υπόλοιπο πολιτικό συρφετό αφού, όχι μόνον δεν έχουν προσφέρει το παραμικρό προς την κατεύθυνση της απαλλαγής από το σάπιο καθεστώς της μεταδικτατορικής εποχής, αλλά επιπλέον είτε συντηρούν αυτήν την σαπίλα είτε σπεύδουν κατά καιρούς να την σώσουν.

Τις τελευταίες ημέρες έχει κορυφωθεί το απάνθρωπο κεφαλοκλείδωμα των «κατοχικών δυνάμεων» με σκοπό αφ’ ενός την τελειωτική οικονομική και κοινωνική εξαθλίωσή μας και αφ’ ετέρου την πιστοποίηση της εσαεί συνέχισής της με εγκαθίδρυση κλιμακίου κατοχής και ελέγχου.

Το θέατρο που έχει στηθεί και δίνει ολοήμερες παραστάσεις με τίτλο, «Διαπραγμάτευση και κόκκινες γραμμές», σκοπό έχει να τσακίσει πλήρως το όποιο ηθικό έχει μείνει, και στην θέση του να αφήσει την ανακούφιση που δίνει η πλήρης αναισθησία σε κάποιον που έχει εγκαύματα τρίτου βαθμού στο 99% του σώματός του!

Ηθοποιοί άθλιοι, διάλογοι προαποφασισμένοι, αβανταδόροι με μουτσούνες, σκηνές που έχουν προβάρει, και σκηνικό τρόμου συνθέτουν την εικόνα που οδηγεί τον θεατή να παρακαλεί για το τέλος, πριν της ώρας του.
Το τέλος όμως που μας επιφυλάσσουν, ούτε οι ίδιοι το έχουν δει, ασχέτως εάν το έχουν σχεδιάσει.

Πουθενά δεν θα δείτε και δεν θα ακούσετε διαπραγμάτευση και κόκκινες γραμμές, αφού πλέον θεωρούνται δεδομένα.
Για κάθε πέντε μαγαζιά που κλείνουν, ανοίγει και ένα μικρομάγαζο που αγοράζει μετρητοίς αντικείμενα και ψυχές, κατά προτίμηση σε χρυσό και ασήμι.
Για κάθε πολιτική κορώνα που εκστομίζεται περί υπεράσπισης των κεκτημένων, προστίθενται δέκα άνεργοι και ένας άστεγος.
Για κάθε 100 λαθρομετανάστες που εισβάλλουν από τα σύνορά μας, ανοίγει και ένας Ελληνικός τάφος.

Αλλά δικαιολογούνται να μην τα γνωρίζουν αφού όπως αρκετοί άλλοι στο παρελθόν, όταν αυτά συμβαίνουν αυτοί είναι και θα είναι «απασχολημένοι» με τις διαπραγματεύσεις και τις πράσινες γραμμές της εν λευκώ παράδοσης.

Η τραγωδία που ζούμε, δεν γνωρίζω εάν θα ακολουθήσει τον ορισμό του Αριστοτέλη και θα επιφέρει την πολυπόθητη, μέσω του φόβου και του ελέους, κάθαρση, ή θα «ακούσει» τον Γοργία που έλεγε ότι «η Τραγωδία δεν είναι μια ψυχαγωγία αλλά ένα μέσο ηθικής ανύψωσης γιατί μεταφέρει το θεατή απ’ τον πραγματικό καθημερινό κόσμο που ζει και που τις πιο πολλές φορές το δίκιο του δεν ικανοποιείται, σε έναν κόσμο υψηλότερο και ιδανικότερο που αργά ή γρήγορα το κακό τιμωρείται και λάμπει η θεϊκή δικαιοσύνη φέρνοντας την ηθική βελτίωση του ανθρώπου».

Ας μνημονεύσουμε όμως και τον Goethe που μας λέει :
«Ακόμα κι οι ευγενικοί Έλληνες που ξέραν τόσο καλά να απεικονίζουν ηρωικούς χαραχτήρες, δεν το θεωρούσαν υποτιμητικό να κάνουν τους ήρωές τους να κλαίνε όταν αυτοί δοκιμάζαν μια τόσο μεγάλη αγωνία. Λέγαν: Ευγενείς είναι οι άνθρωποι που μπορούν να κλάψουν. Μακριά από με όσοι έχετε στεγνή καρδιά και στεγνά μάτια. Καταραμένος ο καλότυχος που βλέπει τον κακότυχο σαν θέαμα».

Σήμερα λοιπόν θα μάθουν και οι πλέον αφελείς και ανόητοι, πόσοι θα ζήσουμε, πόσοι θα πεθάνουμε, πόσοι θα κυκλοφορούμε ως νεκροζώντανοι, πόσοι θα ζούνε σε «κούτες» και πόσοι σε «κουτάκια» και σε πόσο χρονικό διάστημα, περίπου, θα αποτελούμε ως χώρα μία θλιβερή ανάμνηση.

Σήμερα, θα ανακαλύψουν οι αφελείς κα οι ανόητοι, ότι στην πολιτική «σκηνή» δεν υπάρχουν πλέον ήρωες.

Σήμερα θα μάθουμε όλοι, ποιοι θα κλάψουν αύριο, αν και το ξέρουμε.

Εκτός εάν...