Πόσο πιό άστεγος μπορεί να γίνη ο άστεγος;

Ἀπὸ τὸν/τὴν Φιλονόη κ το Πόντου 



Πιό στεγος πό στεγος γίνεται;
Γίνεται! Δν εναι δυνατν ν μν γίνεται! δίως σ πόλεις πο  Μπουταμίνης μ τ τσίρκο του δημαρχεύει!!!
Ποιός εναι στεγος;
Εναι πολλν «εδν» ο στεγοι.

να εδος, πολογίσιμον, εναι ατο πο κατήντησαν στεγοι ξ ατίας κάποιου πάθους τους. Ετε λέγεται ναρκωτικό, ετε τζόγος, ετε κάποια
λλη σθένεια. Συνήθως ατοί, ν κα τος συμπον ξ σου, χουν κατ’ πιλογήν, ςτ κα ποσυνείδητη, βρεθε σ ατν τν θέσι.
Εναι μως κα κάποιοι λλοι. Ατο πο προέρχονται π τν νεργ κοινωνία. Ατο πο ως χθς ταν γείτονες, φίλοι, συνάδελφοι.
Ατοί, κατ’ μέ, εναι πι τραγικ εκόνα τς σημερινς πραγματικότητος!

νθρωποι πο ως χθς εχαν τν ζωή τους, τν ργασία τους, μίαν στέγη, μίαν οκογένεια σως… Κα σήμερα δν χουν τίποτα!
Δν εμαι καν ν ναζητήσω τ ατια γι τν κάθε ναν π ατος ξεχωριστά. γ ξετάζω τν συνολικ εκόνα ποὺἀντικρύζω καθημερινς.
Κα ατ εκόνα εναι δ, μς σημαδεύει κα μς θυμίζει πς μες εμαστε ατο πο θ τν λλάξουμε, θ τν συνηθίσουμε!
Κατ χιλιάδες καταλύουν που πάρχει κενς χρος. Τραγικς φιγορες, παγωμένες, βρώμικες, πεινασμένες. Χωμένες μέσα σ χαρτόκουτα, λιωμένες
 κουβέρτες, σκουπίδια. Ερώπη το 2011!!! Ν βράσω τν πολυπολιτισμό μας!
Συνήθως τος διώχνουν! π πλατεες, κκλησίες, πεζοδρόμια, στοές, εσόδους κατοικιν, γέφυρες…. Κι ατοί, κυνηγημένοι, μαζεύουν τν
ξιοπρέπειά τους κα μετακινονται λίγο παρακάτω, σο ντέχουν τ πόδια τους.
λλοτε πάλι σωριάζονται καταμεσς το δρόμου. τσι, νίκανοι, νήμποροι, παραδομένοι! λλ κι λεύθεροι!

Δύο πράγματα χρειάζεται νθρωπος π το πλανήτου! Τροφ κα στέγη!
Ναί, εναι βρις ν χρησιμοποι μέτρητα τετραγωνικ πρ κειμένου ν στεγάσ τ σαρκίον του ποιοσδήποτε. λλ εναι ψίστη βρις ν μν
πάρχουν 40.000 τετραγωνικ, πρ κειμένου ν στεγάσουν 20.000 στέγους. (πίσημα νούμερα π τ νούμερα! Διότι ο στεγοι πρ πολλο
χουν ξεπεράσει τς 100.000! Κι ς μν τολμον ν τ μολογήσουν ο νίκαντοι πολιτικάντηδες!

Μετ π ατήσεις π ατήσεων θὰὰὰὰὰὰὰ γίνουν δεκτο 60 στεγοι ντς το  ανουαρίου, π τ νέα κέντρα φιλοξενίας Μπουταμίνη.
ξήντα… στεα πράγματα!
Στ μέσα ανουαρίου 2011 πολογίζονταν περ τος 60.000, μόνον γι τν πρωτεύουσα!
ναν λόκληρον χρόνο μετά, λέτε νά μειώθηκαν; Νά πέθαναν; νά στεγάστηκαν;
Δυστυχς, π τν μία λιγωρία τν κρατικν μηχανισμν, π τν λλη «καθαρ πόλις» το Μπουταμίνη κα π τν παρ΄ λλην λο
κα πι δύσκολοι κανόνες οκονομικς διαβιώσεως, καταντ ν δημιουργ καθημερινς στρατις στέγων.
νθρωποι τς διπλανς μας πόρτας, ως χθές. Φίλοι μας φίλοι τν παιδιν μας.
Γείτονες.
Χάθηκαν!
Τ παιδιά τους σ κάποιο δρυμα κι ατο στος δρόμους.
Τ χειρότερον βέβαια τ γνωρίζουμε λοι!

Ατο ο νθρωποι δν πρέπει ν πάρχουν! Δν τος ναγνωρίζει κανες. 
Πολιτεία, κράτος, οκογένεια… Κανες!
Μόνοι τους, μέσα στ κρύο, στς βροχές, στν βρμα…
Σκουπίδια τν συγχρόνων κοινωνιν.
Μάλλιστα διάβαζα πς στν Ογγαρία τος χουν κηρύξει δη κτς νόμου.
Μοντέρνες δέες, πολυπολιτισμικές, περανθρώπινα βριστικές!
Ο στεγοι. 

Κάποιοι φίλοι μοίρασαν τρόφιμα πρ μερν σ κάποιους στέγους.
Βρκαν κε διαμάντια! νθρώπους σκεπτομένους, φυπνισμένους, ζωντανούς!
μως νυπάρκτους!
χι γι μάς φυσικά! Γι τ γρανάζια το συστήματος!
Ξέρετε ποιό εναι τό παράπονό τους; Τό πραγματικό τους πρόβλημα;
Δν εναι τροφή.
Μ κάποιον τρόπο θ σιτιστον, ςτ κα κάθε  δευτέρα μέρα.
Τ μεγάλο τους πρόβλημα εναι στέγη.
χι γιατ δν πάρχει στέγη, λλ διότι τος τν ρνονται. Κα εναι μία κόμη ντροπ, να κόμη ασχος, μία κόμη βρις πο καταγράφουν τ κατακάθια τς χουντικς διακυβερνήσεως στ πεπραγμένα τους. 

Κτίρια; φθονα!  (Λεφτ πάρχουν γι ….πέταμα!)
Δν ζητον ο νθρωποι ν τος τ θερμάνουν. Οτε ν τ ξοπλίσουν. Οτε ν τ γεμίσουν τρόφιμα.
Ν τ νοίξουν μόνον ζητον γι ν μπορον τς νύκτες ν χουν κατάλυμα.
μως τος διώκουν! Τος καταδιώκουν! Δν τος πιτρέπουν οτε κν τ παγκάκια στς πλατεες ν χρησιμοποιήσουν! (Στόλισε κι σ τν πλατεία-τσιφλίκι το Καμίνη! Μπορες!)
Βλέπετε, δν πληρώνουν φόρους πλέον! δ δν χουν ν πληρώσουν γι μίαν πόγεια τρύπα, γι μίαν ποθήκη! Φόρους θά πληρώνουν;
Δν συμβάλλουν στν νάπτυξιν! Ποιάν νάπτυξιν; θ μο πετε… Ατν πο κάάάάάάποτε σως ξαν λθ!
Δν εναι παραδείγματα πρς μίμησιν! Εναι λεύθεροι πλέον! Δν ξαρτνται π λα ατ πο μες ξαρτώμεθα! Δν χουν νάγκη παρ μόνον μίας γωνίτσας ν κουμπήσουν τ ταλαίπωρό τους σμα!
Κα σβήνουν! Τος σκοτώνουν ο Μπουταμίνηδες, ο Λοβέρδοι, ο Παπαδήμ(ι)οι, ο Μάκηδες, ο σα-αγκούσηδες, ο Παπουτσδες, ο Καστανίδηδες, ο Μπένηδες, GAPατοι κα ο κάθε μορφς πρόεδροι, ντιπρόεδροι, κουδουνισμένοι.
Σήμερα ατο κε ξω. Αριο σως κι μες! 

σο τ σύστημα πακούει στν κανόνα τν ρπακτικν, τόσο ο στεγοι θ πληθαίνουν κα θ κτελονται. Δν χρειάζονται! Εναι βαρίδια!
Πρέπει ν ξοντωθον!
Δν γνωρίζω πόσο πολ μέσα μας πρέπει ν κυττάξουμε γι ν λλάξ ατό!
Δν μπορ ν ντιληφθ πς θ μπορέσουμε ν ναστρέψουμε κάτι π σα συμβαίνουν κα χειροτερεύουν καθημερινς.
Δν γνωρίζω μ ποιν τρόπο θ μπορέσουμε ν παλλαγομε π λα σα μς χουν φορτώσει.
Κα δν γνωρίζω ἐὰν χρειάζεται πλέον!
χουμε μπε σ μίαν μοναδικ πορεία ς νθρωπότης. Μία πορεία πο μς δηγε σ μίαν μεγάλη σύγκρουσι. παραίτητη! ναγκαία!
Μία σύγκρουσις πο ταν θ συμβ, θ ναστρέψ τ πάντα! Κα δίως θ φορίσ δι παντς τ δικον!
λλά, ως τότε, ως κείνην τν στιγμ πο θ ναλάβουμε τ νία τς ζως μας, χουμε ν ντιμετωπίσουμε μίαν σκλαβιά, πού μόλις τώρα
ντιλαμβάνονται ο περισσότεροι! 

Μία σκλαβι πο δν ξεκίνησε τώρα φυσικά. Χάνεται στ βάθη τν αώνων. Σβήνεται π τς μνμες. Κα χειροτερεύει διαρκς.
Θ φτάσουμε στν πτο συντόμως. Στ μ χειρότερα! Κα τότε  μόνον θ γίν ναστροφή.
ως τότε μως χουμε κόμη δρόμο. Πορεία κοπιαστική!
Ατν τν πορεία μως πρέπει ν τν κάνουμε σο τ δυνατν πι νώδυνη. Πι ποφερτή!
Κι ἐὰν κόμη μες δν ποφέρουμε, ατ δν σημαίνει τίποτα. ποφέρουν τόσοι κα τόσοι γύρω μας. Δν γίνεται ν μν μς φορ.
Δν μπορομε ν διαφορομε γι τν πόνο, κόμη κι ἐὰν ως χθς διαφορούσαμε!
κε ξω εναι εκόνα τς μισς μας ζως. Δν κλείνουμε τ μάτια! πάρχει! Λέγεται στεγος!
Γι λους ατούς, λλ δίως γι μς τος διους, ξίζει τν κόπο ν μν κλείνουμε τ μάτια!
να πρόβλημα ταν δν λύνεται κόβεται! Ο στεγοι εμαστε μες! Εναι τ λλο μας μισό! Εναι να κομμάτι μας πο διαρκς μεγαλώνει κα
δεύει γι ν καταπι τ λλο μισό!
Ἐὰν δν εμαστε μες στν θέσι τους, εναι θέμα συμπτώσεων κα στατιστικν. ν πάσ στιγμ νατρέπεται! 

κε ξω εναι τ λλο μας μισό!
Δν ζητ σ κανέναν ν νοίξ τ σπίτια του κα ν τος παράσχ στέγη κα τροφή. λλως τε, κάτι τέτοιο εναι προσωπικ πόθεσις το κάθε νς
π μς!
Ζητ μως ν βάλουμε λοι μας να χέρι πρ κειμένου τ λλο μας μισό, τ κομμάτι τς κοινωνίας μας πο βάλλεται πι γρια, ν προστατευθ.
Ν μειωθον ο πόνοι του! Τ κτυπήματα πο δέχεται!
Ζητ ν σηκώσουμε λοι φωνή! δ δν συζητμε γι ξύλα κα πέτρες! Συζητμε γι νθρώπινα πλάσματα! Ν πιέσουμε μ κάθε δυνατν τρόπο
πρ κειμένου ν νοίξουν τ δεια κα ξεχασμένα κτίρια το δημοσίου. Ν μπον μέσα κα ν κρυφτον π τν δυσώπητη παγωνιά.
Τ τ θ κάνουν π κε κα πέρα, εναι λλη πόθεσις. Προσωπική τους. λλ δν μπορομε ν γνοομε ν προσποιούμαστε πς γνοομε!
Δν εμαστε πολύτως πεύθυνοι γι τν κατάστασι τς οκονομίας. Οτε γι τ κοινωνικ προβλήματα! Οτε γι τν καταστροφ πο συμβαίνει.
Εμαστε μως πολύτως πεύθυνοι γι τν διαφορίας μας τν συμμετοχή μας. Τ ξέρουμε.
ς ξεκινήσουμε λοιπν μ κάτι πάρα πολ πλό! Μ πολλές, παναλαμβανόμενες κα πιεστικς χλήσεις πρς τ κουδουνισμένα! Ν τος σπάσουμε τ νερα!
Ατς τόπος δικαιοται ν μν χ κανέναν στεγο! Εναι στοιχειδες!
Τ φείλουμε στος αυτούς μας πρωτίστως κα στ παιδιά μας!

Φιλονόη 

Υ.Γ. Πιό  στεγος γίνεται; Ναί! ταν πογυμνωθομε μες π συναισθήματα κι νθρωπιά! Τότε κι στεγος γίνεται πι στεγος! Πάρα πολ στεγος! ν τελς στεγος! ταν τν βγάλουμε π τν ζωή μας, ταν ποστρέψουμε τ βλέμμα, ταν ξεχάσουμε τν παρξί του, ναί, τότε στεγος γίνεται πι στεγος! Κα μαζύ του κι μες, ν τελς στεγοι!

Δεν υπάρχουν σχόλια: