Συννέφιασε...

Έχω δηλώσει αφ’ ής εξ’ αρχής, ότι οιαδήποτε απόπειρα εγκατάστασης στον Πρωθυπουργικό θώκο ανθρώπου μη εκλεγμένου από το Ελληνικό εκλογικό σώμα, με σκοπό να διαχειρισθεί και να υπογράψει αποφάσεις που θα δεσμεύσουν την Ελλάδα για τα επόμενα τουλάχιστον δέκα χρόνια, το θεωρώ πολιτικό πραξικόπημα.

Όσοι επιτρέψανε να συμβεί αυτό, είτε λόγω τακτικισμών είτε λόγω ιδιοτέλειας είτε λόγω εκφοβισμών είτε λόγω εκβιασμών είτε λόγω έλλειψης πολιτικού ανδρισμού είτε λόγω μικροκομματικών σκοπιμοτήτων είτε λόγω ιδεολογικών κολλημάτων, καθίστανται αυθωρεί και παραχρήμα, ανάξιοι, ανίκανοι και προδότες.

Κάποτε, υπήρχαν φανερές εγγυήτριες δυνάμεις που καθόριζαν το ύψος της ανεξαρτησίας, άλλοτε της Ελλάδας και άλλοτε της Κύπρου, τοποθετώντας κυβερνήσεις της αρεσκείας τους.

Σήμερα, ωσάν να μην άλλαξε κάτι, ως εγγυήτριες δυνάμεις εμφανίζονται τα ίδια τα κόμματα εξουσίας που ψήφισε το εκλογικό σώμα, για να εγγυηθούν αυτόν που ουσιαστικά εμπιστεύονται, αυτοί που θα μας κυβερνούν φανερά πλέον.

Ο πρώην Πρωθυπουργός, μπορεί να πάει στα τσακίδια.

Εάν έχει μείνει έστω και ένας που αμφιβάλλει για τον ανθελληνισμό του, ας σημειώσει την φράση με την οποία μας αποχαιρέτησε εχθές...«Το να είσαι Έλληνας είναι επιλογή».

Το να είσαι προδότης είναι έμφυτο και οικογενειακό.

Ο Σαμαράς μάλλον υπερεκτιμήθηκε.

Δεν έχει κρατήσει σταθερά, και σε αναλογία με τις πράξεις του, ούτε μία θέση του.

Ιδιαίτερα η πολιτική του συμπεριφορά αυτές τις κρίσιμες ημέρες, φανέρωσε ότι ούτε το κόμμα του ελέγχει ούτε το επιτελείο του διεκδικεί δόξες πολιτικής οξυδέρκειας και ελιγμών.

Οι λεκτικές του παραινέσεις προς τους ψηφοφόρους του, αλλά και το άνοιγμα προς όλους γενικά, με όπλο τον πατριωτικό λόγο, δεν είχαν πολιτικό αντίκρυσμα.

Όλες αυτές οι πατριωτικές «επιταγές» που μοίρασε απλόχερα, σφραγίστηκαν λόγω έλλειψης διαθεσίμων.

Θεωρώ ότι κρατάει ως τελευταίο του όπλο, την εντολή στήριξης αυτής της υβριδικής κυβέρνησης.

Το εάν και πότε θα το χρησιμοποιήσει, άγνωστον.

Σε κάθε περίπτωση όμως, καθίσταται, σήμερα, κατώτερος των περιστάσεων και κοντύτερος του ύψους που έχει ανάγκη η Πατρίδα.

Από την στιγμή που συδαιτημόνας της τελετής παραλαβής παράδοσης ήταν και το πολιτικό αφόδευμα του Μητσοτάκη, καταλαβαίνετε ότι το επίπεδο της πολιτικής μας σκηνής είναι ευθέως ανάλογο των πρωταγωνιστών της.

Το γεγονός ότι δουλεύει για την π....άνα εύθυμη χήρα, όταν θα το καταλάβετε θα είναι αργά.

Το γεγονός ότι τα αριστερά κόμματα αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην παρωδία δεν τα καθαγιάζει.

Όταν βιάζουν την μητέρα σου και εσύ γυρνάς, και καλά, αηδιασμένος το κεφάλι σου από την άλλη, καταγγέλλοντας τον βιαστή, δεν σου αξίζει τέτοια μάνα.

Τα δύο χρόνια που προηγήθηκαν, ο μόνος πόλος ουσιαστικής αντίστασης στην χίμαιρα της Νέας τάξης μέσω, κυρίως, του Πασοκ υπήρξε το διαδίκτυο.

Για πρώτη φορά στα χρονικά της Ελλάδας, άνθρωποι απλοί, μικροί και μεγάλοι, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, επιστήμονες και τεχνίτες, υπάλληλοι και έμποροι, έδωσαν ένα διαφορετικό στίγμα της κοινωνίας που προσπαθούσε να αναπνεύσει επικοινωνιακά, έξω από τους θαλάμους αερίων ανοησίας και προπαγάνδας των άθλιων ΜΜΑποβλάκωσης.

Διήνυσαν πολύ δρόμο, σε ένα τοπία άγνωστο.

Αποδείχθηκε όμως ότι αυτοί που άξιζαν κέρδισαν την εκτίμηση του κοινού, ενώ αυτοί που δεν άξιζαν κέρδισαν την επισκεψιμότητα

Οι αναγνώστες και οι σχολιαστές, η ψυχή των ιστοσελίδων και των ιστολογίων, καθόριζαν την ποιότητα όχι με τον αριθμό τους αλλά με τον λόγο τους.

Έδειξαν όμως και ένα σχετικά αντιπροσωπευτικό δείγμα της κοινωνίας μας.

Με μεγάλη μου λύπη και πολλές φορές οργή, διαπίστωσα το πόσο εύκολα χειραγωγεί κάποιος επιτήδειος πολλούς συνομιλητές μαζί.

Αποκορύφωμα δε αυτού ήταν αυτές οι ημέρες, όπου διάβαζες αρκετούς να εκλιπαρούν ουσιαστικά τον Σαμαρά, μέσα από ιστοσελίδες να μην υποχωρήσει.

Όπως επίσης διάβαζες και αρκετούς κάφρους και βαλτούς, όλον αυτόν τον καιρό, να του επιτίθενται χωρίς ούτε ένα επιχείρημα.
Είμαι σίγουρος ότι διαθέτουν πολύ καλύτερα αντανακλαστικά, από αυτούς που υποστήριζαν και θα καταφέρουν να απομειώσουν τις μεγάλες απώλειες συν τω χρόνω.

Ρίχνοντας μία τελευταία ματιά στο γραπτό, μου δίνει την αίσθηση του επικήδειου.

Δεν είναι.

Είναι απλά το αποτέλεσμα αυτού που αισθάνομαι αυτές τις ώρες.

Θεωρώ ότι από σήμερα, και πάλι η όποια αντίσταση πέφτει αποκλειστικά στους ώμους του πραγματικά ελεύθερου διαδικτύου.

Δύσκολη η αποστολή, αλλά και ωραιοτάτη.

Αυτά που δεν παραδίδεις, δεν μπορούν να σου τα πάρουν.

Θα κλείσω με ένα σχόλιο που είχε κάνει εδώ ένα εξέχων μέλος του διαδικτύου, ο Μποτίλια στο Πέλαγος, που με τιμάει με την παρουσία του και την φιλία του.

Μπορεί να μην συμφωνώ ακόμα 100% μαζί του, αλλά θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μου να αναδεικνύω τον λόγο του.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ, όπου η όποια αντίσταση στους δρόμους θα είναι κατά πολύ σκληρότερη και πιο απρόσωπη ως προς τις ευθύνες που θα πρέπει να αναζητάμε.

«Αναφέρομαι στην επερχόμενη κυβέρνηση γκρουπούσκουλων εδώ και τρία χρόνια. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν κρίσιμες ημέρες. Την σημερινή ημέρα την είδα να πλησιάζει πριν 25 χρόνια και από τότε την ζω αδιάκοπα. Δεν πιστεύω στις εκλογές, πιστεύω μόνο στην επανάσταση.
Υπάρχει βεβαίως άμεσο πρόβλημα επιβίωσης για πολλούς, το κατανοώ. Ψάχνουν να βρουν τρόπους για να επιβιώσουν.
Όμως είδα κι άλλες μέρες να πλησιάζουν, όταν βρέθηκα με αυτούς, που τους απασχολεί ο τρόπος θανάτου. Πολλές φορές βρέθηκαν μέσα στην μηχανή του κιμά, ξανά και ξανά χιλιάδες χρόνια. Το μόνο που τους απασχολεί είναι βάλουν κι άλλες, ακόμη περισσότερες πρόκες στις τσέπες τους.
Κάθε ημέρα είναι κρίσιμη, κάθε ημέρα μας φέρνει πλησιέστερα στον θάνατο. Αυτό που κρίνεται είναι μόνο εάν αυτός θα είναι ο δικός μας ή ο δικός τους»..