ΟΧΙ "ΚΥΡΙΕΣ" ΚΑΙ "ΚΥΡΙΟΙ"

"Εάν όχι εσύ - τότε ποιος;
Εάν όχι τώρα - τότε πότε;"

1. Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Αποβιβάζομαι εκ νέου.
Όταν παρουσίασα προ καιρού την ανάρτηση με τίτλο "Αποβιβάζομαι", κάποιοι φίλοι και φίλες την ερμήνευσαν ως εκούσια διάθεση απομάκρυνσης από το διαδίκτυο. Η πορεία του παρόντος ιστολογίου έδειξε στην συνέχεια τον τρόπο, με τον οποίο εννοούσα την αποβίβαση. Επρόκειτο για την άρνηση της ανάπτυξης προβληματικής στα πλαίσια που καθορίζει το σύστημα. Με τις αναφορές στο "Κουκλοθέατρο της εξουσίας" που ακολούθησαν, προσπάθησα - χωρίς όμως να το επιτύχω στον επιθυμητό και αναγκαίο βαθμό - να γίνω περισσότερο συγκεκριμένος ως προς την απόρριψη των υπό αμφισβήτηση ορίων. Κατ' ουσίαν, πάσα αποδόμηση, η οποία δεν προσβλέπει σε αποκατάσταση τάξεως και συγκρότηση νέων δομών, είναι ανώφελη. Ως δεδηλωμένος οπαδός του ντετερμινισμού υπό την μορφή της Αριστοτελικού χαρακτήρος εντελέχειας, όχι μόνο δεν προσβλέπω στο χάος, αλλά το αντιμάχομαι συνειδητά.
Είναι επόμενο, λοιπόν, μια αποδόμηση, η οποία προσβλέπει σε δημιουργική ανάπλαση, να μην είναι απλή διαδικασία. Αυτή δεν αφορά κυρίως συνεργεία κατεδαφίσεως, αλλά ούτε και ονειρώδεις προβολές κάποιων υπό εκπόνηση ουτοπιών.
Αφορά μια εντελέχεια, ως σημείο τομής χώρου συγκεκριμένου και χώρου οικουμενικού, χρόνου συγκεκριμένου και δραματικού τρισδιάστατου χρόνου, προσώπων συγκεκριμένων και συνόλου, αλλά και όλων των προσώπων που μεταφέρουμε μέσα μας, δηλάδή όλων όσων υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν.

Οι Ινδοί, σε μια τέτοια περίπτωση, ίσως έκαναν λόγο για "κάρμα". Όσο αφορά το κάρμα, δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για πρόκληση, η οποία ελλοχεύει στο πεπρωμένο, διότι το πεπρωμένο αποτελεί πρόκληση. Σωστά η έννοια του προσωπικού κάρμα διευρύνεται στην οικογένεια, αλλά και στο έθνος και στην κοινωνία. Ανεκπλήρωτες επιταγές του παρελθόντος προσμένουν την εκπλήρωσή τους από εμάς, σε κάθε μας διάσταση, είτε αυτή έχει προσωπικό, είτε συλλογικό χαρακτήρα. Η πρόκληση του πεπρωμένου καραδοκεί σε κάθε βήμα μας. Η ανταπόκριση έναντί της αφορά τη δική μας συμπεριφορά και δραστηριότητα. Μπορούμε εν δυνάμει να αποδεχθούμε την πρόκληση και να προσπαθήσουμε να την χειριστούμε, ή να προσπαθήσουμε να την παρακάμψουμε, με αποτέλεσμα αυτή να παρουσιαστεί εκ νέου στο μέλλον μπροστά μας, περισσότερο πιεστικά από πριν. Η κατ' επανάληψη παράκαμψη οδηγεί σε καταστάσεις αφόρητης πίεσης, στις οποίες τα περιθώρια παράκαμψης στενεύουν δραματικά.
Το πρόβλημα είναι, ότι το ανεκπλήρωτο δεν είναι πάντοτε (ή μάλλον είναι σπανίως) συνειδητό. Γι' αυτόν τον λόγο υφίσταται η πρόκληση, ως εμμονή του πεπρωμένου να φέρνει το ανεκπλήρωτο εμπρός μας, όχι μόνον, ή κυρίως, για να τύχει αυτό χειρισμού, αλλά πρωτίστως για να εισέλθει αυτό στην σφαίρα της συνείδησης. Με στόχο να επιτευχθεί η επίγνωση της αναγκαιότητος του χειρισμού του. Η επιταγή να κρατήσουμε το πόστο μας με καρτερία, αλλά και φρόνηση, (και εδώ αξίζει να αναλογιστούμε αρκετές ρήσεις και πρακτικές του Σωκράτους) αφορά εν τέλει το καλωσόρισμα της πρόκλησης, "το μεγάλο Ναι και το μεγάλο Όχι".

Ως πρόσωπα διάγουμε την προσωπική μας ιστορία. Ως μέλη οικογένειας, ή οικογενειών (εκ δυο γονέων) διάγουμε εντός της οικογενειακής μας ιστορίας. Ως μέλη έθνους, της εθνικής μας ιστορίας. Ως μέλη κοινωνιών, της κοινωνικής μας. Ιστορίες γεμάτες προκλήσεις, στις οποίες καλούμεθα να ανταποκριθούμε.

Όταν όμως ξεχαρβαλώνονται τα πάντα γύρω μας, όταν τα φαινόμενα δείχνουν ότι απειλείται η ίδια η ύπαρξη των ανθρώπων, τότε η πρόκληση είναι οικουμενική. Και όταν οι αιτιάσεις της προκλήσεως έχουν διαχρονικά αίτια, τότε η πρόκληση είναι κοσμική.Το πρώτο χαρακτηριστικό της πρόκλησης που βιώνουμε σε καλπάζοντες ρυθμούς ανάπτυξης κατά την παρούσα περίοδο, νομίζω ότι καθίσταται ορατό.
Το δεύτερο, το οποίο αφορά τις αιτιάσεις, αποτελεί ζήτημα ερμηνειών και δεν μπορεί να είναι καθόλου αυτονόητο. Αυτό αποτελεί πεποίθηση του γράφοντος, η οποία χρήζει αναλύσεως και τεκμηριώσεως, τα οποία προς στιγμήν διαφεύγουν των ικανοτήτων μου.
Πιστεύω όμως στον ρόλο της εντελέχειας, ως κοινωνικού φαινομένου και αισιοδοξώ ότι η ανθρωπότητα θα ανταποκριθεί στην πρόκληση.


2. ΞΕΤΥΛΙΓΟΝΤΑΣ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΕΚΡΟΨΙΑΣ (SELFNEKROPSY)
Πριν είκοσι χρόνια με επισκέφθηκε ένας νεαρός, ο οποίος μου είχε ζητήσει κάποια βοήθεια προηγουμένως, κατά την περίοδο της προετοιμασίας του για να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις στην ανώτατη σχολή καλών τεχνών του Βερολίνου. Αφού μου ανακοίνωσε, ότι απορρίφθηκε, μου δήλωσε, ότι οι Γερμανοί καθηγητές δεν ήσαν εις θέσιν να κατανοήσουν το πνεύμα του έργου, τα οποίο τους παρουσίασε κατά την διάρκεια των εξετάσεων. Ξετυλίγοντας ένα ρολό, μου έδειξε την εικαστική παράσταση ενός πτώματος, το οποίο ευρισκόταν σε αποσύνθεση.
"Το ονομάζω SELFNEKROPSY", πρόσθεσε.
Τότε θεώρησα τον νεαρό αρκετά ιδιόρρυθμο ή και σαλταρισμένο. Δεν αποπειράθηκα καν να τον παρηγορήσω, αισθανόμενος κάποια πρόκληση χωρίς αιτία.
Έπρεπε να φάω μπόλικο ξυλάκι από την ζωή στην πορεία, ώστε να μπορώ να δω σήμερα τα χελιδόνια που είχαν πλημμυρίσει το δωμάτιο τότε.

Κρατάω λοιπόν το πτώμα σε κατάσταση αποσύνθεσης, αναγνωρίζοντας ότι μου ανήκει, για λόγους εγκαίρου αυτονεκροψίας. Όχι για λόγους νοητής νεκραναστάσεως ή υποτιθεμένου συμβολικής αναγεννήσεως και τα τοιαύτα. Απλά δέχομαι την πρόκληση, από την στιγμή που αυτή εκδηλώνεται.

Όχι "κυρίες" και "κύριοι". Δεν προτίθεμαι να ασχοληθώ με το αμπαζούρ το θαλασσί, το κουκλοθέατρο, τα φτιασιδώματά σας. Δεν προτίθεμαι να κινηθώ στο πεδίο που επιλέξατε και εμμένετε να επιβάλετε. Με το δούλεμα εάν "πτωχεύουμε" ή "όχι". Με το εάν μας ανήκει η ΑΟΖ, ή εάν αυτή ανήκει στις πολυεθνικές, με το εάν η Θράκη ή η Λάρισα ανήκει στον Ερντογκάν, με το εάν η Ελλάς διαθέτει ή όχι "αστική τάξη ", που λέει κι ο Μαρκεζίνης.
ΔΙΟΤΙ ΓΝΩΡΙΖΩ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ:

Κληρονομήσαμε ένα χοντρό πρόβλημα, που μας καταταλαιπωρεί από τους γονείς μας. Αυτοί το κληρονόμησαν από τους δικούς τους γονείς και πάει λέγοντας από γενιά σε γενιά. Ένα πρόβλημα, το οποίο μπορεί να αλλάζει έκφραση και μορφή από καιρόν εις καιρούς, ποδοπατά όμως ανέκαθεν την ζωή μας.
ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΣΩ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.
ΜΕΧΡΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΕΡΜΑ.

ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΜΕ ΟΛΕΣ ΜΟΥ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΝΑ ΣΑΣ ΚΤΥΠΗΣΩ ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟΝ. ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΟΝΑΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΑΣ. ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΔΙΕΚΔΙΚΩ ΝΑ ΠΡΑΞΩ ΡΩΓΜΗ ΣΤΟ ΜΑΤΡΙΞ.

ΕΠΙΛΕΞΑΤΕ ΤΟ ΑΘΕΑΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΣΤΟ ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ.
ΘΑ ΞΕΣΚΕΠΑΣΘΗΤΕ. ΟΥΔΕΝ ΚΡΥΦΟΝ ΥΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟΝ.


3. ΑΜΦΙΣΒΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΕΠΙΚΑΛΥΜΜΑ
Το βασικότερο επιχειρισιακού χαρακτήρος πλεονέκτημα της εξουσίας είναι ότι αυτή παραμένει συγκεκαλυμμένη. Όχι μόνο αυτή καθ' εαυτή, αλλά συγκαλύπτει και την σύνολη βάση αναπαραγωγής του συστήματος. Εντέχνως αφήνει να εννοείται, ότι η βάση του συστήματος βρίσκεται στην οικονομία. Ότι όλα δήθεν γίνονται αποκλειστικώς για το χρήμα και την εναπόκτηση πλουτισμού.
Οικονομικές θεωρίες επί θεωριών δρομολογήθηκαν κατά την διάρκεια των προηγούμενων αιώνων, με στόχο την ερμηνεία των βασικών μηχανισμών του συστήματος. Για ποιο λόγο όμως ο Μαρξισμός, καθ' ομολογία επιφανεστάτων κριτικών μαρξιστών θεωρητικών, δεν διαθέτει μια στοιχειώδη θεωρία για το κράτος;
Ακόμη και οι εμβριθείς κριτικοί οικονομικοί αναλυτές διαπιστώνουν, ότι το σύνολο των επιφανών μελών της λέσχης Μπίλντερμπεργκ είναι τέκτονες σκοτικού δόγματος. Τι σχέση έχουν τα τελετουργικά, τα σύμβολα, οι βαρύτατοι μυστηριακοί όρκοι διαφύλαξης των απορρήτων με την οικονομία; Αυτά είναι σαφέστατα θρησκευτικού χαρακτήρος υποθέσεις.

Η εξουσία γνωρίζει καλώς, ότι εφ' όσον ένας αντίπαλος παραμένει αόρατος δεν είναι δυνατόν να ηττηθεί. Στην ουσία τα κοινωνικά κινήματα περιέρχονται μέσω αυτής της πρακτικής σε θέση Δον Κιχώτη, αντιμαχόμενα ανεμόμυλους. Ωραία είναι και η επαναστατική βερμπαλιστική φρασεολογία και ο η επαναστατική γυμναστική. Είναι όμως ικανές μόνο για να γυαλίζουν την λεκάνη του κουρέα, η οποία προστατεύει την έδρα των φαντασιώσεων του ξεπεσμένου ιππότη.

Ο ευφυέστατος οικονομικός αναλυτής Δημήτρης Καζάκης εξήγησε σε μια συνέντευξή του στο τηλεοπτικό κανάλι κόντρα χαρακτηριστικά,
(http://emprosdrama.blogspot.com/2011/10/video_04.html)
ότι η εξουσία δεν θέλει να πάρει την περιουσία μας, αλλά το κορμί μας.
Τι είναι αυτό τελικά που καθιστά το κορμί μας τόσο γοητευτικό για την εξουσία;

Εάν δεν επιτύχουμε να ξεσκεπάσουμε την εξουσία, εάν δεν μπορέσουμε να την εντοπίσουμε ως αντίπαλο, θα μαχόμεθα εναντίον ανεμομύλων. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι στοιχειώδες ζήτημα επιβιώσεως η δημιουργία ρωγμής στο Μάτριξ. Από την στιγμή που αποκαλυφθεί η εξουσία, χάνει το βασικό της επιχειρησιακό πλεονέκτημα και καθίσταται ευάλωτη.

Η επίτευξη της ρωγμής αυτής δεν είναι καθόλου εύκολη διαδικασία. Αλλά δεν είναι και αδύνατη. Το αντίστοιχο επικάλυμμα είναι ιδιαίτερα έντεχνο και διαθέτει πείρα χιλιετιών.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχουν χαπάκια κυανού και ερυθρού χρώματος, όπως πρόβαλε η ομώνυμη κινηματογραφική ταινία. Δεν υπάρχουν αυτοματισμοί, οι οποίοι προκύπτουν από προσκόλληση σε υλικές μεθοδολογίες. Αυτά χαρακτηρίζουν ακριβώς τις μεθοδολογίες των υπηρετών του Μάτριξ. Κι αν κάποιος "Μορφέας" πρόκειται να κάνει υποδείξεις σε κάποιο "Νέο", αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την ενεργοποίηση δεδομένων που αφήνουμε σε λήθαργο, από κάποιους νεότερους που ακολουθούν. Με γνώμονα όμως τον άθλο, την πραγματική ανιδιοτελή προσπάθεια, όπως μας υποδεικνύουν οι ήρωες.

Σε αυτήν την ανάρτηση θέλω να διατυπώσω κατ' αρχήν την δεύτερη πρόταση αναφορικά με την επίτευξη ρωγμής στο Μάτριξ. Προηγουμένως παραθέτω την πρώτη πρόταση, την οποία διατύπωσα σε προηγούμενη ανάρτηση:

1η. ΠΡΟΤΑΣΗ
Το Μάτριξ δεχόμενο κρούσεις στα συνεκτικά του τμήματα ισχυροποιείται. Κατά συνέπεια μια ρωγμή μπορεί να επέλθει μόνο στα απλά δομικά του στοιχεία και όχι στις συνδέσεις. Άρα θα πρέπει να σκεφτούμε απλά.

2η ΠΡΟΤΑΣΗ
Βάση του Μάτριξ είναι ο Άγιος Τόπος, δηλαδή η Ελλάς. Εκεί το Μάτριξ δέχθηκε ιστορικώς την πρώτη ρωγμή του και έγινε η πρώτη μεγάλη σύγκρουση ανταγωνιστικών δυνάμεων επιβολής και αμφισβήτησης. Τις δυνάμεις αμφισβήτησης αποτελούν οι Έλληνες, με σύμβολο τον Ηρακλή. Τις δυνάμεις επιβολής αποτελούν οι ελληνόφωνοι με σύμβολο την λερναία ύδρα.
Άλλες δυνάμεις (σιονισμός, αγγλοσάξονες) όσο κι αν προβάλλονται στο προσκήνιο είναι δευτερευούσης σημασίας και κουβαλάνε καλώδια για τους ελληνόφωνους, οι οποίοι εξασκούν εν κρυπτώ την παγκόσμια εξουσία.
Η λερναία ύδρα υποχρεώθηκε μετά την τακτική ήττα, την οποία υπέστη από τον Ηρακλή να περάσει στην παρανομία, όπου όμως αναπτύχθηκε υπέρμετρα.
Το Μάτριξ εδράζεται στην αρχαιότητα. Η παραβολή του Πλατωνικού σπηλαίου υποδηλώνει αυτό ακριβώς το δεδομένο. Η δολοφονία του Σωκράτους επιβλήθηκε διότι αυτός πολέμησε και προέβη σε αποκαλύψεις εις βάρος του Μάτριξ. Το "εν οίδα, ότι ουδέν οίδα" αποσκοπεί να στρέψει την προσοχή προς το Μάτριξ.

Πηγή: Μποτίλια στο Πέλαγος