Η τραγωδία μας.

Η τραγωδία μας φαίνεται ότι περνάει στην φάση της κορύφωσης.

Σήμερα η τραγωδία μας περνάει στο στάδιο της επιβεβαίωσης, ότι σαν Πολιτεία, δεν σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων.

Ούτε οι «άρχοντες» αλλά ούτε και οι πολίτες, στάθηκαν ικανοί να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις και στα καθήκοντά τους.

Και εάν οι πολίτες έχουν «συνηθίσει» να επικαλούνται, ουσιαστικά, την νοητική τους ανεπάρκεια μέσων πολυπληθών δικαιολογιών, οι «άρχοντες» σταμάτησαν, εδώ και πολλά χρόνια, να νοιώθουν παρόμοια ανάγκη για να αποδεχθούν την αποτυχία τους, διότι όχι μόνον δεν την αναγνωρίζουν αλλά αντίθετα επαίρονται περί του αντιθέτου.

Έτσι φθάσαμε στο σημείο οι «άρχοντες» να κερδοσκοπούν, ανοικτά πλέον, με τα συνηθισμένα εργαλεία του εκφοβισμού, των εκβιασμών και των ψευτοδιλημμάτων και οι πολίτες να επικαλούνται ως έσχατο όριο, για αντίδραση και αντίσταση, την στομαχική πείνα και την υλική πενία!

Και αυτό διότι οι πολίτες σταμάτησαν να κάνουν τις ερωτήσεις που καίνε και αρκούνται στις απαντήσεις που δροσίζουν, και αντί να απαιτούν απαντήσεις που αποκαλύπτουν, θέτουν ερωτήσεις που συγκαλύπτουν.

Και τα μεν κέρδος των «αρχόντων» είναι η διαιώνισις της ετερόφωτης παρουσίας τους σε αυτόν τον τόπο, η απώλεια για τους πολίτες είναι από την μία, ο σταδιακός αφανισμός της αυτόφωτης και αυτόχθονης παρουσίας τους εδώ και χιλιάδες χρόνια, και από την άλλη η επανάληψη, για πολλοστή φορά, της εγκατάστασης επικυρίαρχων από άλλους τόπους.

Σήμερα λοιπόν, κάποιοι από τους «άρχοντες» πανηγυρίζουν, ενώ κάποιοι άλλοι θα συσκεφθούν, προκειμένου να αποφασίσουν ποια είναι η πρέπουσα στάση που πρέπει να κρατήσουν.

Σήμερα λοιπόν, κάποιοι πολίτες θα πέσουν με τα μούτρα στην διεξοδική ανάλυση, προς αναζήτηση τι τους ξημερώνει αύριο, κάποιοι θα διαβουλευθούν μέσω διαδικτύου με τον ίδιο σκοπό, κάποιοι άλλοι θα αναζητήσουν τα συμπεράσματα από τις συνηθισμένες τους «πηγές» και κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουν να πορεύονται με σκυμμένο το κεφάλι, όπως ακριβώς κάνουν χρόνια τώρα.

Και αυτή όμως η τραγωδία, από κάπου ξεκίνησε.

‘Ίσως τότε, που Έλληνες, άλλων καιρών, την γέννησαν ως τρόπο έκφρασης με σκοπό να αποκαθάρουν τα παθήματα που ανέδυαν τότε στους πολίτες τα όποια δραματικά γεγονότα.

Από τότε, και μέχρι σήμερα, οι μεν «άρχοντες» φροντίζουν να δημιουργούν τα δραματικά γεγονότα με σκοπό να μην εκλείπουν οι μύθοι που συντηρούν την τραγωδία μας, οι πολίτες  πήραν την θέση των υποκριτών και του χορού, και έμεινε μόνη ως θεατής η κάθαρσις.

Τα αλλάξαμε όλα.

Δεν σεβαστήκαμε τίποτα.

Δεν φυλάξαμε τα πρωτότυπα.

Και η «μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας», κατήντησε μίμησις πράξεως άτιμης και δουλείας.