Μία προσωπική και υποκειμενική προσέγγιση.

Τα τελευταία δύο με τρία χρόνια το κυρίαρχο θέμα συζήτησης, ανάλυσης και προστριβών είναι το οικονομικό με επίκεντρο το Δημόσιο χρέος της Χώρας μας.

Έχουν γραφεί χιλιάδες άρθρα, έχουν αναλυθεί εκατοντάδες σχέδια εντός και εκτός συνόρων.

Σήμερα μετά από όλα τα ανωτέρω βρισκόμαστε στην δυσχερέστερη θέση που θα μπορούσαμε να βρεθούμε, κανείς από τους δανειστές-τοκογλύφους δεν είναι ευχαριστημένος, και επισείετε μία τεράστια απειλή πάνω από τα κεφάλια όλων μας περί Ευρωπαϊκής διάλυσης,  που θα οφείλεται στην χρεωκοπία κάποιων κρατών του Νότου με αλυσιδωτά επακόλουθα στην παγκόσμια οικονομία.

Ο δακτυλοδεικτούμενος υπαίτιος αυτής της μοναδικής καταστροφής που επιφυλάσσεται στον κόσμο όλον είμαστε εμείς.

Τα δικά μας αστροπελέκια της πολιτικής ενώ διαφωνούν στα ψιλά, συμφωνούν στο ότι το χρέος μας πρέπει να παραμείνει βιώσιμο.

Ευθυγραμμισμένοι με τις επιταγές των δανειστών μας, μας δουλεύουν ψιλό γαζί για διαφορετικά μείγματα και συνταγές, λες και το φαγητό είναι απλά ανάλατο ενώ ουσιαστικά δεν τρώγεται γιατί είναι καμένο.

Η αξιοζήλευτη προσπάθειά τους να μας πείσουν ότι, για ένα πρόσωπο ζούμε και δεν πρέπει να το λερώσουμε, προκαλεί αναγούλα ανάλογη με αυτή που προκαλούσαν οι δοσίλογοι.

Η πραγματική ανάγκη για αλλαγή των δομών της οικονομίας και η ανακατεύθυνση των αξόνων που έχουμε αποπροσανατολίσει, δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα από ένα συνεχώς διογκούμενο χρέος, και σε ένα εχθρικό οικονομικό περιβάλλον, που θα μας καταπιεί και θα μας στερήσει από βασικούς οικονομικούς πόρους, όπως οι ΔΕΚΟ, ο φυσικός και ορυκτός πλούτος, και η τεράστια ακίνητη περιουσία.

Το χρέος, όσο και να προσπαθούν να το αποδείξουν, δεν είναι διαχειρήσιμο.

Θα παραμείνει ένας αδηφάγος και σύγχρονος Μινώταυρος που θα ζητάει συνεχώς θυσίες σε ζωές αλλά και σε υλικές και άϋλες μορφές.

Μέσα κυρίως από το διαδίκτυο έχει προταθεί και από οικονομολόγους αλλά και από απλούς πολίτες η άποψη, ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος.

Η παραπάνω άποψη για να ευοδωθεί θα πρέπει να υιοθετηθεί από ένα κόμμα εξουσίας που θα έχει την εντολή από την πλειοψηφία των πολιτών, προκειμένου να μπορέσει να υποστηριχθεί στο δύσκολο, πράγματι, δρόμο που θα πορευθεί άμα τη λήψει της απόφασης.

Και ομιλώ περί κόμματος εξουσίας, διότι εάν αυτό μπορούσε να γίνει θα έπρεπε να γίνει άμεσα.

Στην πορεία θα ήταν αναγκαίο βέβαια, αυτό το κόμμα εξουσίας να προχωρήσει σε όλες εκείνες τις θεσμικές αλλαγές στο Πολιτειακό που θα ετοίμαζε μία διάδοχη κατάσταση που θα ανταποκρινότανε σε πραγματικές Δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις.

Βλέπετε εσείς ένα τόσο πατριωτικό κόμμα;

Εγώ προσωπικά όχι.

Αντιθέτως βλέπω τα δύο κόμματα εξουσίας με διαφορετικό τρόπο να επιμένουν ότι πρέπει να διαχειριστούμε το χρέος μας και να φανούμε αντάξιοι της εμπιστοσύνης των δανειστών μας.

Το ότι παρουσιάζουν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης της λύσης που μόνο αυτοί βλέπουν ότι υπάρχει, απλά καταδεικνύει το πόσο ξενόδουλοι είναι.

Που και σε ποιον;

Μα είναι ολοφάνερο ότι σέρνονται από εκεί που μόνον, και οι δύο, έχουν βρει θετική ανταπόκριση.

Τις ΗΠΑ.

Και ο Γιωργάκης και ο Αντωνάκης τα εύσημα τα παίρνουν από Αμερικάνικα έντυπα ή αξιωματούχους, ενώ λοιδορούνται από τα περισσότερα Ευρωπαϊκά ή αντιμάχονται από τους επικεφαλείς ηγετών της.

Εδώ βέβαια πρέπει να σημειώσω ότι η αξιοπιστία όλων των ανωτέρω συμβαδίζει ακριβώς με το μέτρο των επιδιώξεών τους.

Όπερ σημαίνει ότι από όσα λένε, πετάμε τα μισά και τα υπόλοιπα τα καίμε.

Εναλλακτική στην παρούσα φάση υπάρχει;

Ο κόσμος που βγήκε στις πλατείες, όπως ήταν φυσικό, απεδείχθη πλήρως ανέτοιμος να οδηγήσει τις εξελίξεις.

Και αυτό διότι την οργάνωσή του την παρεχώρησε στους συνήθεις οργανωτές συναυλιών και φοιτητικών εκλογών, ενώ ο ίδιος. στην παρούσα φάση, είχε την ανάγκη επικοινωνίας και εξωτερίκευσης όλων αυτών που τον έπνιγαν χρόνια τώρα.

Άρα θα πρέπει να κοιτάξει πλέον πως θα μπορέσει να συντονίσει όλες αυτές τις διαφορετικές τάσεις που συγκεντρώθηκαν ξαφνικά σε ένα σημείο, θέτοντας δύο τρεις κοινούς στόχους που θα έχουν ευρεία απήχηση, αλλά και θα δημιουργήσουν κεντρομόλες τάσεις αντί για τις φυγόκεντρες που εκδηλώθηκαν με την πάνω και την κάτω πλατεία.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα με χύδην καταστάσεις.

Πρέπει να κατανοήσουν ότι ο συσχετισμός των δυνάμεων είναι αυτός που όχι μόνον καθορίζει την πολιτική πρωτοβουλία αλλά και διαλύει τις όποιες εθελοτυφλίες που κάποιοι πάντα θα προσπαθούν να τους παρασύρουν.

Η στρατηγική επιλογή επιτεύξιμων στόχων αντί για την φθορά και την ανάλωση, πρέπει να μεταλαμπαδευθεί σε όσους απλά προσέρχονται αναλώμενοι σε αποδοκιμασίες και πολύωρες παραμονές.

Και αυτό διότι δεν κατορθώθηκε καμμία από αυτές τις ημέρες να συγκεντρωθεί ένας πολύ μεγάλος αριθμός πολιτών, άνω του εκατομμυρίου, όπου από μόνος του θα δρομολογούσε τελείως διαφορετικά τις εξελίξεις.

Θεωρώ ότι τέτοια αλλά και άλλα βήματα που σίγουρα έχουν σκεφθεί χιλιάδες πολίτες, μπορούν να λάβουν χώρα μόνο μέσα από ένα αποκεντρωμένο πλαίσιο συνεύρεσης και συνεννόησης, και απαραίτητα μέσα από ένα εθελοντικό κύμα πολιτών που θα αναλάβουν τις απαραίτητες πρωτοβουλίες συγκέντρωσης και ενημέρωσης των πολιτών στις γειτονιές.

Χωρίς αποκλεισμούς, αλλά με συμμετοχή, δεν θα αργήσει η στιγμή που κάποιοι θα ξεχωρίσουν για τις οργανωτικές τους αρετές.

Η ειδοποιός διαφορά όμως εδώ θα είναι ότι στις γειτονιές όσο και να έχουμε αποξενωθεί, δεν είμαστε εντελώς άγνωστοι.

Απαραίτητη δικλείδα ασφαλείας προς αποφυγήν παρείσφρησης των γνωστών αριστερών συνιστωσών ή/και πρακτορίσκων σε θέσεις κλειδιά.

Καλοδεχούμενοι είναι όλοι, αρκεί να απαγκιστρωθούν από τις μέχρι τώρα κομματικές τους επιταγές για διάδοση, και καπέλωμα, παρωχημένων θέσεων και προσηλυτισμού που σε πολλά σημεία στρέφονται κατά της Ελλάδας.

 Κοινή συνισταμένη επικοινωνίας μπορεί να γίνει το διαδίκτυο, όπου η αμεσότητα της επικοινωνίας είναι το θετικό του στοιχείο.

Τέλος προς αποφυγή διαμάχης περί της ονομασίας της όλης προσπάθειας θεωρώ ότι ο τίτλος με πρώτο συνθετικό την Ελλάδα και δεύτερο την γειτονιά-περιοχή, είναι ικανός να αποτρέψει κάθε αντιδικία για την ονοματοδοσία.

Οι αγανακτισμένοι απέτυχαν σαν ονομασία, πρώτον διότι ήταν αντιγραφή, και εδώ υστερήσαμε, και δεύτερον διότι δεν εξέφραζε όλον τον κόσμο.

Αυτό αποδεικνύεται και από τον μέτριο αριθμό συγκέντρωσης πολιτών αναλογικά με το σύνολο των ανέργων, και των οικονομικά πληττόμενων υπαλλήλων και επαγγελματιών.

Αντίθετα, το ευτυχές γεγονός ήταν ο μεγάλος αριθμός γυναικών και των ηλικιωμένων ανδρών.

Οι διακόσιες χιλιάδες που μαζεύτηκαν μία Κυριακή, δεν είναι παρά η κατάρριψη του προηγούμενου ανάλογου αριθμού.

Είπα και πιο πάνω, ότι 1.000.000 πολίτες ίσως να είχαν κάνει την διαφορά.

Αυτοί που έλειψαν είναι αυτοί που δεν ένοιωσαν αγανακτισμένοι;

Το γεγονός όμως ότι για πρώτη φορά τόσοι πολίτες όρθωσαν το ανάστημά τους στην λαίλαπα  της Νεοταξικής κυβέρνησης, είναι ένα παρήγορο στοιχείο που πρέπει να ενδυναμωθεί.

Το γεγονός επίσης ότι πήρε το βάπτισμα του πυρός απέναντι στο ανέκαθεν μοχθηρό κράτος και στο ύπουλο παρακράτος, είναι επίσης ένα σημαντικότατο στοιχείο, που πρέπει να αναλυθεί και να προσεγγιστεί, την επόμενη φορά που θα είναι αποφασισμένοι να συγκρουστούν, μέσα από ένα καθαρά στρατηγικό πρίσμα.

Όχι ξανά ξεβράκωτοι στα αγγούρια.

Αυτό δε που πρέπει να κυρίως να κρατήσουν σφιχτά στην μνήμη τους, είναι η απέχθεια και των προοδευτικών αριστερών αλλά και των Μονάδων Διάλυσης Οστών, της Ελληνικής Σημαίας.

Όπως σε κάθε αγώνα που δώσαμε από το 1821 μέχρι σήμερα, απέναντι σε δεδηλωμένους εχθρούς και εισβολείς, το σύμβολο της Σημαίας έπαιζε καθοριστικό ρόλο ως ο φάρος που οδηγούσε τα ασύνδετα κομμάτια του κόσμου σε ένα κοινό στόχο.

Ένα σύμβολο που περικλείει όλα αυτά που τα τελευταία 2100 χρόνια, είτε από την παρακμή μας, είτε από την βίαιη προσαρμογή μας σε κελεύσματα άλλων αφεντάδων, τα απεμπολήσαμε από την μνήμη μας.

Είναι ο συνδετικό κρίκος ενός Έθνους, που διεγείρει όλα εκείνα τα υποσυνείδητα κομμάτια μνήμης, για τους πολλούς, που αν και χαραγμένα ανεξίτηλα έχουν πιάσει πολλή μάκα από την πολύχρονη αχρησία.

Είναι συνάμα και ο συναισθηματικός διεγέρτης που φέρνει εικόνες που προκαλούν δάκρυα χαράς και λύπης, αποτέλεσμα της πιο περιπετειώδους, ίσως, πορείας ενός Έθνους στο αδίστακτο πέρασμα της Ιστορίας.

Ας έχουμε όμως και στον νου μας ότι αυτή η τεράστια ανάγκη εκδήλωσης της συσσωρευμένης οργής, αγανάκτησης και απραξίας διέλαθε της έτερης τεράστιας ανάγκης που έχρηζε και χρήζει της προσοχής μας.

Εκτός του ότι αφήσαμε τους εαυτούς μας έρμαια ενός αποχαυνωτικού σύγχρονου τρόπου ζωής, απεμπολήσαμε πλήρως κάθε έννοια Δικαιοσύνης στην καθημερινότητά μας.

Αφήσαμε έτσι, στα χέρια των παραβατών και των επίορκων τον βασικότερο πυλώνα της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας.

Και αντί να κατευθύνουμε την πίεσή μας προς επανεργοποίηση αυτής, στραφήκαμε μόνο προς το Κοινοβούλιο, όπου αποδεδειγμένα κατοικούν οι παραβάτες.

Εάν υπάρχει ένας φορέας που μπορεί να σταθεί πλάϊ μας, να γίνει κοινωνός της θέλησής μας και να τραβήξει μπροστά τις εξελίξεις με την υποστήριξή μας, θεωρώ ότι, στην παρούσα φάση, είναι μόνο οι Δικαστές.

Τέλος θεωρώ υποχρέωσή μας την συνεχή και ακατάπαυστη πολιτική και κοινωνική αποδοκιμασία και διαπόμπευση όλων όσων μέχρι σήμερα, στήριξαν άμεσα ή έμμεσα αυτήν την κυβέρνηση και τα νομοθετήματά της, από όπου και αν προέρχονται.

Δεδομένου ότι  η βία φέρνει μόνο βία, και η κρατική βία είναι απείρως πιο αποφασισμένη, ας μην τους κάνουμε την χάρη να νομοθετήσουν όπως οι φίλοι τους οι Αμερικάνοι και οι Άγγλοι, πρωτοφανή μέτρα περιορισμού κάθε έκφρασης.

Διότι να είστε σίγουροι ότι το επόμενο βήμα θα είναι αυτό.

Πρώτα θα συλλαμβάνουν και θα διασύρουν και μετά θα ρωτάνε.

Ειρήνη εάν είναι δυνατόν…

Δικαιοσύνη με κάθε τρόπο.-