ΖΩΗ ΣΤΑ ΚΑΤΣΙΚΟΜΟΥΛΑΡΑ ΜΑΣ.

Το έφερε η περίσταση να εντρίψω λίγο στα σύμβολα.
Έτσι, όταν ακούω "καμαριέρα", κατανοώ κυβέρνηση.
Και όταν ακούω "αιδοίο", κατανοώ τριαντάφυλλο.

Γεννάται βεβαίως το ερώτημα, πως μπορεί να συσχετίζεται μια κυβέρνηση με ένα τριαντάφυλλο στην περίπτωση Στρως Καν;
Με ένα μόνο τρόπο: Πρόκειται για το τριαντάφυλλο πάνω στο φέρετρό της.

Για το φιάσκο του Στρος με την λεγάμενη, διάβασα πολλά και διάφορα: Θεωρίες ηθικής αξιολογήσεως, νομικής επιστήμης, θρησκευτικής προεκτάσεως του προτεσταντικού κώδικος περί αμαρτίας, αναλύσεις περί των σώψυχων του "εξουσιαστού φαλλοκράτη", για ποιο λόγο η δικαιοσύνη στο αμέρικα λειτουργάνει ενώ στο ελλάντα όχι, τι ήθελε προκύψει εάν η καμαριέρα ονομάζετο Τσέκου, που τα χαλάσανε ο Σαρκοζί με τον Καν όταν έστηναν την πλεκτάνη παράδοσης της Γαλλίας στα κλιμάκια της CIA σε κάποιο gay κλαμπάκι του Σανς Ελιζέ, για ποιους λόγους ο Καν είναι αντίπαλος του κατεστημένου των μεγάλοτραπεζών και έπρεπε να βγει από την μέση...
Θα μπορούσα ίσως μελετώντας όλα αυτά να υποστηρίξω διδακτορική διατριβή σε κάποιο σοβαρό κολέγιο, ή να διεκδικήσω θέση θυρωρού σε κάποια πολυεθνική κατασκευής προφυλακτικών νέας τεχνολογίας, ή έστω να γράψω ένα μικρό δοκίμιο σεξολογίας, για ποιο λόγο στην παραστατική της τσόντας συχνά επιχειρείται η διέγερσις μέσω του φετίχ της καμαριέρας. Όμως πάσχω από στομαχόπονους τελευταία. Γιατί - όχι μόνο μια ζωή - εδώ και πολλές, πάρα πολλές ζωές μου σερβίρουν την ίδια και την ίδια σαπουνόπερα ως παράσταση θεάτρου του παραλόγου. Και εγώ πλέον ξερνάω. Ξερνάω σας λέω, σε βαθμό που με λυπήθηκαν ο Μπέκετ και ο Ιονέσκο. Ανθρώποι που γνωρίζω μόνο κατ΄όνομα και που τσιτάρω χωρία τους στις καφετέριες μόνο και μόνο για να πείσω να καμιά καμαριέρα, ώστε να μην υποχρεωθώ να κάνω χρήση βίας και άντε μετά να διαβάζεις όλα αυτές τις πραγματείες που θα γράφονται για την πάρτη σου.

Μόλις διάβασα το φιάσκο με τον Στρως κατάλαβα...
Η κυβέρνηση ΓΚΑΠ ήταν τελειωμένη... Είχε κλείσει άνωθεν τον κύκλο της ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΦΑΣΗ.
Και έπρεπε να την κάνουν όλη η παρέα με απαλά πηδηματάκια.

Λυπάμαι για την διαπίστωση, ότι μόνο δυο πρόσωπα στην Ελλάδα είμαστε σε θέση να επεξεργαζόμαστε σοβαρές πολιτικές αναλύσεις. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και εγώ. Ο κύριος Κώστας, επειδή διακήρυξε το περίφημο: "Σε μερικά χρόνια θα έχουν όλοι ξεχάσει και δεν θα μιλάει κανείς για ότι έχει συμβεί". Και εγώ επειδή είμαι εις θέσιν να τον κατανοώ και να του δίνω δίκιο.

Ο Λευτεράκης την έκανε με απαλά πηδηματάκια τον Νοέμβριο του 1920 στο Παρίσι, αφού προηγουμένως φρόντισε να στήσει εκλογές και να ηττηθεί εκλογικά εν μέσω πολέμου. Στην "πόλη του φωτός" (στο Παρίσι έτυχε να πάω, δεν κατάλαβα όμως ποιο από τα πολλά φώτα που είδα, στάθηκε αιτία αυτού του τίτλου τιμής) είχε υπογράψει ο Λευτεράκης τρεις μήνες πριν, τον Αύγουστο την συνθήκη των Σεβρών, που έκανε την Ελλάδα από χώρα τόση δα, "χώρα των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών". Αφήνω κατά μέρος, ότι αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα της ξενόδουλης υποχωρητικότητος του Βενιζέλου, αλλά της μαχητικής στρατηγικής και του αγώνος των Βασιλικών και ερωτώ: Αφού δήθεν θριάμβευσες προηγουμένως Λευτεράκη, γιατί φρόντισες να την κάνεις με απαλά πηδηματάκια;
Ο Λευτεράκης έγραφε στον Λόυντ Τζωρτζ:
"Δεν πρέπει να καταδικάσουμε τον ελληνικό λαό που είχε σαφώς κουραστεί από τον πόλεμο, επειδή είναι γεγονός ότι βρέθηκα στην ανάγκη να συνεχίσω την επιστράτευση επί δυο χρόνια μετά την ανακωχή και ότι δεν υπήρχε ασφαλές σημείο που να δείχνει αποστράτευση.."
Είναι όμως κατανοητό, ότι οι λόγοι του στημένου φευγιού ήταν άλλοι: Το φόρτωμα της προγραμματισμένης ήττας από τον αρχιτέκτονά της, αλλά στους αντιπάλους του.

Γι΄αυτό τον λόγο ισχυρίζομαι ότι ο κύκλος του ΓΚΑΠ και παρέας κλείνει άνωθεν ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΦΑΣΗ.

Διότι ο Λευτεράκης επέστρεψε το 28. Αφού αρχιτεκτόνησε την εκδίωξη των Ελλήνων με την μικρασιατική καταστροφή ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΞΕΝΟΔΟΥΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ στα πλαίσια της "ελληνοτουρκικής φιλίας" σε συνεργασία με τον δήμιο των λαών Μουσταφά Κεμάλ. Ώστε να γίνουν οι χώροι πληθυσμιακά όμογενείς, να στηθεί από την μια το δούλεμα της "τουρκικής πατρίδας" μέσα στους ζωτικούς χώρους του ελληνισμού, με τον τελικό εκτουρκισμό των εξισλαμισμένων λαών - κυρίως Ελλήνων - και από την άλλη να μπει το πανωσήκωμα στην παράγκα της Ψωροκώσταινας, ως γεωγραφική επέκταση του αγγλικού προτεκτοράτου.

Τώρα, εάν έχει προγραμματιστεί η αποπομπή της παρέας ΓΚΑΠ, δεν αφήνεις να το κάνει αυτό το αυθόρμητο κίνημα. Το οργανώνεις ως εξουσία, διότι μόνον το κράτος είναι εις θέσιν να κάνει επανάσταση εναντίον του εαυτού του. Διότι εάν ήσαν τα πράγματα διαφορετικά, δεν συνελάμβαναν μόνο τον Στρως με την καμαριέρα αλλά και θα πέφτανε ποινές πολύ πιο χοντρές, από την αναμενόμενη αθώωση μετά την εικονική καταδίκη. Διότι τότε, θα κάναμε λόγο για ομαδικό βιασμό καμαριέρας από ολόκληρη άρχουσα τάξη, που θα είχε αποφασίσει να την κάνει με απαλά πηδηματάκια, έμπροσθεν ανερχομένου και μη ελεγχόμενου λαϊκού κινήματος.

Φρονώ ότι δεν θα φύγει με ελικόπτερο, ποδήλατο ή κανό, όπως έχει γραφεί, αλλά με κάποιο αξιοπρεπέστατο μέσο μεταφοράς. ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΘΡΙΑΜΒΙΚΑ. Ίσως αυτό να είναι το σφραγισμένο τραίνο του Λένιν. Διότι όλα τα καλά κρασιά είναι σφραγισμένα και οι κολλητοί έχουν την σφραγίδα στο μέτωπο και το χέρι. ΚΑΙ ΘΑ ΑΓΑΠΗΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΖΗΤΑΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ.

ΤΟ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΑΔΩΝΗΣ: ΕΓΓΥΗΘΗΚΑΜΕ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΑΜΕ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΠΟΥΛΗΣΑΜΕ ΜΕΡΙΚΑ ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΠΕΔΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ. ΟΜΩΣ ΕΓΓΥΗΘΗΚΑΜΕ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ. ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΒΛΑΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΑΠΑΛΑ ΠΗΔΗΜΑΤΑΚΙΑ ΟΤΑΝ ΕΛΘΕΙ ΣΕ ΛΙΓΟ Η ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΠΟΥ ΣΤΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.

ΕΤΣΙ ΑΦΟΥ ΦΥΓΟΥΜΕ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝΕ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ. ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΙΝΑΣΕΤΕ. ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΕΚΛΙΠΑΡΕΙΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ.

Ά ρε Λευτεράκη χώρα που σκάρωσες. Των τριών ηπείρων και πέντε θαλασσών. Του ατέρμονου κεμαλοβενιζελισμού.

Και μια συμβουλή προς το κράτος: Απολύστε καμιά καμαριέρα για να αποσυμφορηθούν επί τέλους τα σωφρονιστικά ιδρύματα.

Υστερόγραφον:
Διαδίνουν ότι τον Ελληνικό στρατό κατατρόπωσε ο Κεμάλ με κάποιους δήθεν ξυπόλυτους "τσέτες".
Ποιους τσέτες;
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν και κατά την φάση προ της διαλύσεώς της ένα συγκρότημα της στρατοκρατικής γραφειοκρατίας με σώμα πενήντα χιλιάδων αξιωματικών. Άψογα εκπαιδευμένων και εξοπλισμένων από την μιλιταριστική μηχανή της Πρωσίας. Μετά την διάλυση του καθεστώτος των Νεοτούρκων και την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Άγγλους, αυτός ο καλολαδωμένος πολεμικός μηχανισμός των 50.000 στελεχών πέρασε στην παρανομία, έχοντας στην διάθεσή του ένα άψογο εξοπλισμό. Αυτοί ήταν οι "άτακτοι" τσέτες, οι οποίοι αντιμετώπισαν με ένα ύπουλο επιτελικό σχέδιο προσχεδιασμένης εγκαταλείψεως από τους συμμάχους τον εξουθενωμένο από την πολυετή επιστράτευση και στερημένο από ανεφοδιασμό Ελληνικό στρατό.

Πηγή (αστείρευτη): Μποτίλια στο Πέλαγος