Ο λογιστικός έλεγχος του χρέους.

Όχι στον αποπροσανατολισμό

για την κρίση

    

     Τελευταία έχει αρχίσει μια μαζική διαφημιστική εκστρατεία τής ρεφορμιστικής Αριστεράς (δηλαδή τής Αριστεράς, που δεν αμφισβητεί το ίδιο το σύστημα τής διεθνοποιημένης οικονομίας τής αγοράς και τής έκφρασής της στον γεωγραφικό μας χώρο, τής Ε.Ε.) για την προβολή μιας δήθεν «λύσης» στη βαθιά και κάθε μέρα επιδεινούμενη κρίση, που μαστίζει τον ελληνικό λαό. Σύμφωνα με την προτεινόμενη λύση, που συνυπογράφουν όχι μόνο γνωστοί «ειδικοί» από τον ρεφορμιστικό χώρο, αλλά και κάποιοι, που χρησιμοποιούν την αντικαπιταλιστική ρητορική όπως ανάλογα χρησιμοποιεί ο Γιωργάκης τη σοσιαλιστική, το αίτημα για λογιστικό έλεγχο τού χρέους, το λιγότερο, αποτελεί «ταξικό όργανο πάλης», ενώ, στην καλύτερη περίπτωση,  θα μπορούσε να οδηγήσει, αν γίνει κοινωνικά ευρέως αποδεκτό, στη διέξοδο από την κρίση. Στην πραγματικότητα, δεν ισχύει ούτε το πρώτο ούτε το δεύτερο και, αντίθετα, η πρόταση για το λογιστικό έλεγχο τού χρέους είναι όχι μόνο πρακτικά αδύνατη σε μη εξεγερσιακές συνθήκες και ανεπιθύμητη σε εξεγερσιακές, αλλά και διπλά αποπροσανατολιστική, εφ΄ όσον αποπροσανατολίζει τόσο για τα πραγματικά συστημικά αίτια τής κρίσης, όσο και για τον πραγματικό τρόπο εξόδου από αυτή.

     Είναι πρακτικά αδύνατη σε μη εξεγερσιακές συνθήκες, γιατί απαιτεί τη σύμπραξη των ελίτ στη διενέργεια τού λογιστικού ελέγχου. Όπου άλλωστε έγινε παρόμοιος λογιστικός έλεγχος υπήρχε τουλάχιστον η συμπαράσταση τού κυβερνώντος κόμματος (Ισημερινός κ.λπ.), ή όπου κηρύχθηκε τμήμα ή και ολόκληρο το χρέος παράνομο ή απεχθές, αυτό έγινε μετά από απόφαση τής κυβερνώσας πολιτικής ελίτ. Στην Ελλάδα είναι φανερό, ότι κανένα από τα κόμματα εξουσίας δεν πρόκειται να συναινέσει, για προφανείς λόγους, σε μια διαδικασία λογιστικού ελέγχου τού χρέους, όση πίεση και αν αναπτυχθεί «από κάτω», εκτός βέβαια αν η πίεση αυτή οδηγήσει στη δημιουργία εξεγερσιακών συνθηκών.

     Είναι ανεπιθύμητη σε εξεγερσιακές συνθήκες: Όμως,  ακόμη και αν το προσεχές παραπέρα βάθεμα τής κρίσης οδηγήσει πράγματι σε εξεγερσιακές συνθήκες, θα ήταν πράγματι γελοίο το αίτημα των εξεγερμένων να ήταν η... διενέργεια λογιστικού ελέγχου (που δυνητικά θα μπορούσε να καταλήξει στη διαγραφή κάποιου μέρους τού χρέους),  αντί να είναι η ανατροπή τής κοινοβουλευτικής χούντας και η ανάδειξη μιας κυβέρνησης λαϊκής ενότητας, όπως έχουμε προτείνει, η οποία θα προχωρούσε:

     1. Σε δημοψήφισμα για την ακύρωση όλων των μέτρων, που επέβαλλε η χούντα σε σχέση με (ή με αφορμή) το χρέος και οδήγησαν στην κατεδάφιση κοινωνικών κατακτήσεων δεκαετιών και,

     2. Στη λήψη των απαραίτητων μέτρων για τη δημιουργία των προϋποθέσεων μιας αυτοδύναμης οικονομικής ανάπτυξης, χωρίς εξαρτήσεις από χρέη και τις ξένες και ντόπιες ελίτ. Η ικανοποίηση αυτών των προϋποθέσεων θα έκανε δυνατή τη μελλοντική δημιουργία μιας εναλλακτικής κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης, που θα την έλεγχαν άμεσα οι συνελεύσεις των πολιτών και των εργαζόμενων.

     Είναι αποπροσανατολιστική όσον αφορά τα αίτια τής κρίσης, εφ΄ όσον δεν συζητάει καν τα συστημικά αίτιά της, αλλά απλά μια συνέπειά της: το χρέος. Όμως, τα αίτια τής χρόνιας οικονομικής κρίσης είναι δομικά και ανάγονται στη διαστρεβλωμένη οικονομική δομή, που δημιούργησε το σύστημα τής οικονομίας τής αγοράς γενικά και η ενσωμάτωση τής χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία τής αγοράς ειδικότερα, μέσα από την ΕΕ και την ΟΝΕ. Η κρίση αυτή συγκαλυπτόταν σε ολόκληρη τη μεταπολίτευση, αρχικά από τις επιδοτήσεις κ.λπ. τής ΕΕ, οι οποίες δινόντουσαν όχι βέβαια για να μάς βοηθήσουν, αλλά για να αποκρύψουν την παράλληλη αποδιάρθρωση τής παραγωγικής δομής τής χώρας, στην οποία οδήγησε το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών,  που μας επέβαλε η ΕΕ και, στη συνέχεια, από τα εύκολα δάνεια με χαμηλό επιτόκιο, που επέτρεπε η είσοδός μας στην ευρωζώνη.

Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση επομένως απλώς λειτούργησε σαν καταλύτης, για να εκδηλωθεί η συστημική κρίση τής Ελλάδος και όχι σαν η αιτία της, όπως υποθέτουν οι «μαρξο-κεϊνσιανές» αναλύσεις πίσω από την  πρόταση για λογιστικό έλεγχο. Η ουσιαστική αποδιάρθρωση τής παραγωγικής δομής, αναπόφευκτα, οδήγησε στη δημιουργία μιας «καταναλωτικής κοινωνίας χωρίς παραγωγική βάση» και στη συνεχή αύξηση τού εξωτερικού χρέους (και, συνακόλουθα, τού δημόσιου τομέα), το οποίο έφτασε στα σημερινά εκρηκτικά επίπεδα.

     Είναι λοιπόν φανερό, ότι κάποια μελλοντική, τυπική η άτυπη, χρεωκοπία ήταν προαποφασισμένη, όταν επιβαλλόταν το Μνημόνιο και ο στόχος των ελίτ από την αρχή ήταν, από τη μια μεριά, να ξεζουμίσουν όσο μπορούσαν περισσότερο τα λαϊκά στρώματα, ώστε να ελαχιστοποιήσουν τις ζημιές των κατόχων των ομολόγων, και, από την άλλη, να ολοκληρώσουν τις «διαρθρωτικές» αλλαγές τής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, οι οποίες  δεν είναι παρά η υλοποίηση των «4 ελευθεριών» τού Μάαστριχτ (δηλαδή η «απελευθέρωση» των αγορών  κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών), και κυρίως να μάς αναγκάσουν στο ξεπούλημα τού εθνικού πλούτου, όπως κάνουν άλλωστε παντού οι δανειστές, είτε λέγονται ΔΝΤ, είτε ΕΕ.

     Είναι αποπροσανατολιστική όσον αφορά τον τρόπο εξόδου από την κρίση, εφ΄ όσον ανάγει σε πανάκεια τη μερική ή ολική διαγραφή τού χρέους, την οποία (υποθετικά) θα μπορούσε να φέρει ο λογιστικός έλεγχός του! Το χρέος, όμως, δεν είναι η αιτία τής βαθιάς και επιδεινούμενης κρίσης, όπως υποστηρίζουν ανόητες συνωμοσιολογικές «θεωρίες» τύπου «Σοκ και Δέος» ρεφορμιστών «αναλυτών». Ακόμη και αν αύριο μάς χάριζαν οι πιστωτές μας ολόκληρο το χρέος θα ήταν θέμα χρόνου να ξαναβρεθούμε στην ίδια θέση, εφ΄ όσον παραμέναμε στην ΕΕ και διατηρούσαμε τις αγορές μας ανοικτές και απελευθερωμένες, όπως αυτή επιβάλλει!

     Επομένως, ο μοναδικός τρόπος διεξόδου από την κρίση περνά μέσα από τη δημιουργία μιας εντελώς διαφορετικής παραγωγικής και καταναλωτικής δομής, η οποία θα επέτρεπε την οικονομική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια) τού ελληνικού λαού, σε ένα πλαίσιο οικονομικής δημοκρατίας όπου ο ίδιος ο λαός, και όχι οι ντόπιες και ξένες ελίτ, ελέγχουν τα  μέσα παραγωγής και την οικονομική διαδικασία. Αυτό θα δημιουργούσε τις συνθήκες για τη μόνιμη οικονομική απεξάρτηση, σε πρώτο στάδιο ξεκινώντας από την ίδια τη χώρα, με τη μονομερή έξοδο από την ΕΕ και τον εξαναγκασμό των ντόπιων και ξένων ελίτ να πληρώσουν αυτές το χρέος, εφόσον άλλωστε αυτές το δημιούργησαν και όχι βέβαια τα λαϊκά στρώματα, τα οποία κανένας δεν τα ρώτησε ποτέ.

     Αυτό σημαίνει, ότι ολόκληρο το χρέος είναι μη νομιμοποιημένο και όχι, όπως υποστηρίζουν οι υποστηρικτές τού λογιστικού ελέγχου, κάποιο μέρος αυτού που οφείλεται σε καταχρήσεις, μίζες κ.λπ., το οποίο αν το έβρισκε κάποια επιτροπή μετά από κάμποσα χρόνια, θα μπορούσαμε να το κηρύξουμε παράνομο ή απεχθές και κατόπιν να ζητήσουμε από τις ντόπιες και ξένες ελίτ να το διαγράψουν! Επομένως, μετά το δημοψήφισμα για την κατάργηση όλων των μέτρων, από θέση ισχύος πια, θα απαιτούσαμε τη διαγραφή μεγάλου μέρους τού χρέους δηλώνοντας αδυναμία να το πληρώσουμε, χωρίς ανόητους λογιστικούς ελέγχους, αλλά με μια απλή διαδικασία στατιστικού ελέγχου των μακροοικονομικών μεγεθών τής χώρας. Μέσω αυτής τής διαδικασίας είναι δυνατό να δειχθεί η αδυναμία πληρωμής τού χρέους, που επιβάλλει την ανάγκη για το «κούρεμά» του. Συγχρόνως, να επιβληθεί μια άγρια φορολόγηση περιουσίας στους προνομιούχους, που θα πλήρωναν το υπόλοιπο χρέος.

*     *     *

     Όλα αυτά δεν σημαίνουν την «αλβανοποίηση» τής ελληνικής οικονομίας, όπως υποστηρίζουν οι κομισάριοι τού συστήματος, αλλά, αντίθετα, την αποφυγή τής λατιναμερικανοποίησής της, μέσα από ένα νέο διεθνισμό, ο οποίος υιοθετεί μεν τις βασικές αρχές τού παραδοσιακού διεθνισμού τής Αριστεράς, αλλά και τον υπερβαίνει, διότι θεμελιώνεται στις αυτοδύναμες οικονομικές δημοκρατίες των λαών.

 Διεθνές Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας

www.inclusivedemocracy.org----------

     Πηγή: Ελεύθερη Έρευνα