Ολομέτωπη άμυνα ή αλλαγή πεδίου μάχης;

Στα τέλη τού Α΄ Παγκοσμϊου Πολέμου, ο στρατάρχης Λούντεντορφ, γνωρίζοντας, ότι τελείωναν οι πρώτες ύλες τής Γερμανίας, σχεδίασε και εκτέλεσε μια σφοδρή ολομέτωπη επίθεση ελπίζοντας με μια κίνηση να προλάβει να νικήσει πριν τού τελειώσει το πετρέλαιο, το καουτσούκ, το κάρβουνο κι αλλοι πολύτιμοι πόροι απαραίτητοι για τη νίκη.

     Στα μέσα τού Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το ίδιο επιχείρησε ο Χίτλερ προσπαθώντας γρήγορα να φτάσει στα πετρέλαια τού Μπακού μέσω Στάλινγκραντ. Κι οι δύο κινήσεις είχαν κοινά χαρακτηριστικά: ήταν κινήσεις απελπισίας, ήταν καλοργανωμένες, ήταν σφοδρότατες και απέτυχαν. Απέτυχαν, γιατί συνάντησαν λυσσαλέα άμυνα σε όλα τα μέτωπα, που μετέτρεψε μια κίνηση αιφνιδιασμού και γρήγορου πολέμου (Blitzkrieg) σε πόλεμο θέσεων και φθοράς.

Στα μέσα προς τέλη τού 20ου αιώνα, ο καπιταλισμός, καλά διαβασμένος, ξεκίνησε ανάποδα: έναν πόλεμο φθοράς εναντίον τής κοινωνίας με το πάγωμα μισθών και την αποσύνδεσή τους από την παραγωγικότητα στα μέσα τής δεκαετίας τού 1970 και κατέληξε μέσα από τρεις αλλεπάλληλες χρηματιστηριακές κρίσεις στην τελική ολομέτωπη εαρινή επίθεση στα τέλη τής πρώτης δεκαετίας τού 21ου αιώνα, σίγουρος, ότι ο αντίπαλος δεν έχει τη δυνατότητα να αντιτάξει μια σθεναρή άμυνα, που να επιβραδύνει την επίθεση και να μετατρέψει το γρήγορο πόλεμο σε πόλεμο θέσεων. Το μέχρι τώρα αποτέλεσμα δικαιώνει τον καπιταλιστικό σχεδιασμό εφ΄ όσον κατάφερε σε λιγότερο από 35 χρόνια να πάρει πίσω ό,τι είχαν καταφέρει μετά από 150 χρόνια οι εργαζόμενοι με τούς αγώνες τους.

     Αυτή η διαπίστωση όμως, δεν αναιρεί το γεγονός, ότι κι αυτός ο σχεδιασμός και η επίθεση έχουν και το τρίτο χαρακτηριστικό, που είχαν τα δύο πρώτα παραδείγματα, ότι δηλαδή, πέρα από τον καλό σχεδιασμό και σφοδρότητα, δεν παύει να είναι κίνηση απελπισίας, και η ρίζα τής απελπισίας είναι ίδια με την απελπισία των Γερμανών και στούς δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Τελειώνουν οι πηγές, οι πρώτες ύλες τής πρωτογενούς παραγωγής, τής πρωτογενούς συσσώρευσης και μένει μόνο το εικονικό χρήμα, η αλλιώς γνωστή σαν εικονική οικονομία.

     Εδώ πρέπει να γίνει όμως κατανοητό, ότι το τελευταίο δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κάποια άλλοτε μεγαλύτερη και άλλοτε μικρότερη υποστήριξη τής πρωτογενούς συσσώρευσης κι εδώ είναι η αντίφαση και η πηγή τής απελπισίας τού καπιταλισμού σε αυτό το στάδιο εξέλιξης. Ξέρει, ότι αν μπλοκαριστεί η παραγωγή ή ελαττωθεί με κάποιο τρόπο η πρωτογενής συσσώρευση, τότε τα περιθώρια ελιγμού τής εικονικής οικονομίας στενεύουν και δίνουν τη θέση τους σε αλλεπάλληλες χρηματιστηριακές φούσκες με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Η συνειδητοποίηση αυτής τής πραγματικότητας αφαιρεί από την εικόνα τής εξέλιξης τού καπιταλισμού και τής στάσης των κοινωνικών αγώνων κάθε στοιχείο ντετερμινισμού και μεταφυσικής απάθειας, που θα προέτρεπε τα κοινωνικά στρώματα σε υπομονή, γιατί «πέφτει μόνος του, επειδή τού τελειώνουν τα καύσιμα.»

     Η ήττα των εργαζόμενων ήταν αποτέλεσμα έλλειψης ενότητας, δυναμισμού, οργανωμένης αντίστασης, αλλά και αποτέλεσμα συναίνεσης. Η συναίνεση κτίστηκε με τρία όπλα: το φόβο το θέαμα και το πούλημα ελπίδας.

     Ο φόβος εχει αναλυθεί αρκετά, όπως και το θέαμα. Νομίζεις, ότι ο αντίπαλος είναι παντοδύναμος κι ότι αν απελευθερωθείς απο την σκλαβιά σου σε περιμένει εκεί έξω ενας ασταθής εχθρικός κόσμος, που θα σε κατασπαράξει.

     Το θέαμα εξασφαλίζει τον αποπροσανατολισμό σου από τον στόχο σου. Εκεί που ξεκινάς έναν αγώνα, να το ποδόσφαιρο, να η καινούργια ταινία, να οι εκλογές, να ένα πάρτυ, να ένας τηλεμαραθώνιος, να ένα καινούργιο ρεάλιτυ.

     Το πούλημα τής ελπίδας ειναι το χειρότερο όπλο, γιατί βασίζεται και στο ότι η συλλογική μνήμη ειναι μικρή, ενώ η ατομική αυτοενθάρρυνση με το μπαλαμούτι τής θετικής σκέψης είναι τεράστια. Ένας άνθρωπος μαθαίνει να αυτοπαραμυθιάζεται καλύτερα απ΄ ό,τι μπορεί να κάνει οποιοδήποτε όργανο συλλογικής προπαγάνδας, όπως η τηλεόραση. Και όλα να τα χάσει, έχει εκπαιδευτεί να δίνει στον εαυτό του κουράγιο, για να συνεχίσει να ζει.

     Το ίδιο το σύστημα όμως, δεν μαθαίνει στον άνθρωπο να αντλεί κουράγιο για να συνεχίσει να αγωνίζεται ενάντια σε αυτό. Αυτό θα ήταν παράλογο. Το ερώτημα είναι, αφού απέτυχε η ολομέτωπη άμυνα, τι μπορούμε να κάνουμε γνωρίζοντας, ότι παρ΄ όλη την αποτυχία μας η επίθεση που δεχτήκαμε ήταν αποτέλεσμα απελπισίας και όχι μόνον φύσης τού συστήματος.

Η απάντηση δεν είναι απλή κι ας φανεί σαν τέτοια σε μερικούς. Αλλάζουμε πεδίο μάχης και όρους σύγκρουσης. Αν αυτός ο σχεδιασμός και αυτή η μάχη υλοποιήθηκε και δόθηκε στο πεδίο των συνηθισμένων κοινωνικών σχέσεων με τις συνηθισμένες στρατιές τής κοινωνίας: συνδικάτα, κόμμα- τα, οργανώσεις, εκφραστές και προστάτες εργατικών δικαιωμάτων, θεσμικούς συν- ομιλητές και αμέτοχες μάζες λόγω εκπρο- σώπησης, ρίχνεις τη μπάλα σε ένα άλλο γήπεδο. Έξω απο τα μέχρι τώρα συνδικάτα με όλη τη εργαζόμενη τάξη να μετέχει κι όχι μέσω εκπροσώπων πάνω και πέρα από κόμματα, ώστε να πετύχεις τη μέγιστη δυνατή ενότητα τής καταπιεσμένης τάξης, δεν διαπραγματεύεσαι αυτά που έχασες, αλλά αυτά που θέλεις και σού χρειάζονται, άσχετα αν αυτά καταστρέφουν το σχε- διασμό τής καπιταλιστικής επιβίωσης.

    

     Mάλιστα, χωρίς να χρειάζεται να το ομολογείς -αλλά και χωρίς να αποκλείεται-  στοχεύεις ακριβώς εναντίον αυτής τής επιβίωσης απορρίπτοντας λύσεις διεξόδου από την κρίση με τους δικούς τους όρους και προτάσσοντας με την διαδικασία τού επείγοντος θέματα ζωτικά για την ευτυχία τής κοινωνίας. Χωρίς να το ομολογείς δουλεύεις χειρότερα και σαμποτάρεις την παραγωγή διεκδικώντας παράλληλα αυξήσεις μισθών και αρνούμενος να πληρώσεις οποιαδήποτε μέχρι τώρα “υποχρέωσή” σου σαν πολίτης.

     Με αφορμή τα διόδια, τα σούπερ μάρκετ, τα λεωφορεία, αργότερα τις τράπεζες, τις ΔΕΚΟ, διεκδικείς το δικαίωμά σου να μην πληρώσεις, γιατί δεν έχεις και να το τραβήξεις μέχρι τα άκρα... μέχρι φυλάκισης, γιατί τότε το σύστημα θα πληρώνει για τη συντήρησή σου. Εννοείται, ότι επιστρατεύεται παλι διακομματικά, αλλά ταξικά ένα πλέγμα νομικής υποστήριξης και μπλοκαρίσματος υλοποίησης αποφάσεων δικαστηρίων και εν τω μεταξύ το σύστημα παράγει λιγότερο, συσσωρεύει λιγότερο και τρώει και τις σάρκες του στην αντιπαλότητα του με την κοινωνία.

      Λιγότερη παραγωγή, λιγότερη συσσώρευση, αυξήσεις μισθών αλλά και ελάττωση τής κατανάλωσης ώστε να κτυπηθεί και η κοινωνία αγοράς, μαζικοποίηση τού ακτιβισμού -δεν πληρώνω δεν δουλεύω καλά, δεν υπογράφω συμβάσεις με εργοδότες- ταΐζω ολοένα και λιγότερο ένα άπληστο αχόρταγο σύστημα, καταγγέλω σε διεθνείς οργανισμούς, ΕΕ και αλλού ό,τι σχεδιασμό κρατικό υλοποίησαν, για να πληρώσουν τούς δανειστές μας.

     Ταράζω στις μηνύσεις κράτος και ιδιώτες την ίδια ώρα, που άλλα τμήματα τού κινήματος ταράζουνε στις μολότωφ η έστω κρατάνε απασχολημένες μεγάλες δυνάμεις καταστολής στα πιό επικίνδυνα μέτωπα. Η Κερατέα ας πούμε είναι ένα διακύβευμα 15 δις (ΕΣΠΑ), χωρίς τα οποία πάει ο προυπολογισμός στο διάολο. Τα διόδια έχουν μεγάλη πιθανότητα δικαστικής δικαίωσης, αλλά και μέχρι τότε μαζικοποιούμε το κίνημα δημιουργώντας συνθήκες και εικόνα κοινωνικού αναβρασμού. Απώλεια εσόδων απ΄ τα διόδια ειίναι ένα μέγεθος τής τάξης των 7,2 δις για το κράτος και άλλα τόσα για τις εταιρείες.

     Ό,τι μπορούμε να κάνουμε για να μην βγάζουνε χρήματα ειναι καλό για την κοινωνία μακροπρόθεσμα. Ό,τι μπορούμε να κάνουμε για να μην βγαίνουν αυτά απο εμάς ακόμα καλύτερο. Ενθαρρύνουμε και μετέχουμε σε κοινότητες αγροοικολογικής οικονομίας και σε ανάπτυξη ανταλλακτικών πρακτικών αποκομμένων από το τυπωμένο χρήμα, αλλά όχι αποκομμένα απο το γενικότερο κίνημα ανυπακοής, για να προλάβω μερικούς πασιφιστές ακτιβιστές, που νομίζουν, ότι κάτι πετυχαίνεται χωρίς σύγκρουση. Η διαφορά είναι, ότι εδώ επιλέγουμε εμείς το πεδίο και το αλλάζουμε τακτικά, ώστε από αμυνόμενοι και ηττημένοι να περάσουμε στην ανάληψη πρωτοβουλιών σύγχυσης και αδυνατίσματος τού αντιπάλου.

*     *     *

     Το κλειδί σε όλα αυτά είναι να κινηθούμε έξω από κόμματα, αλλά και χαρακτηρισμένες - στοχοποιημένες συλλογικότητες, ώστε σε κανένα παράθυρο η Βουλή να μην μπορεί να ξαναπαιχτεί η κακιάς σκηνοθεσίας οπερέττα: “Φταίνε οι αναρχικοί” ή “Ο Σύριζα χαιδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων” ή “Το ΠΑΜΕ διώχνει τους τουρίστες και βλάπτει την οικονομία”….εδώ θα είναι το καθεστώς οι δημοσιοκάφροι και απέναντι η κοινωνία… το ψωμί τους, η αγορά τους… η αιτία υπαρξής τους... τι θα κάνουν; Αποφασιστική επιθεση; Δεν μπορούν, μας χρειάζονται… κολακεία; Δεν μασάμε πια…. δωροδοκία; Δεν έχουν, δεν θέλουν, μάθαμε… θα κάνουν μόνο λάθη... και τα λάθη θα΄ ναι μοιραία, γιατί θα φέρνουν ολοένα και περισσότερους στη μεριά μας.

Marx Factor

     23.1.2011

Πηγή: Ελεύθερη Έρευνα