Ελεύθερη σκηνή.

Το έχω γράψει και παλαιότερα, και δεν είμαι ο μόνος, ότι τα γεγονότα τρέχουν με πολύ γοργό ρυθμό πλέον.

Η μπαγκέτα, του διευθυντή ορχήστρας κινείται ασταμάτητα προς όλες τις κατευθύνσεις, τα δε όργανα παίζουν σε φρενήρη ρυθμό.

Τώρα γιατί οι θεατές, παρ’ όλο που έχουν απηυδήσει από την παραφωνία της έντασης δεν αντιδρούν, είναι μυστήριο.

Λέτε να φταίει η μερική ανακαίνηση του θεάτρου σε εμφάνιση και ήχο;

Λέτε να φταίει ο υποβολέας που δεν κρύβεται πλέον;

Λέτε να φταίει η μακρόχρονη συνήθεια στο άκουσμα του φάλτσου;

Ή μήπως τελικά οι θεατές τρέμουν στην ιδέα ότι θα χάσουν τα χρήματα του εισιτηρίου που πλήρωσαν;

Και όχι μόνον αυτό, αλλά και θα μείνουν και χωρίς το προσφιλές τους θέαμα.

Όταν στήθηκαν στην ουρά, η ταμπέλα έγραφε «Η παράσταση της ζωής σας».

Τρέξανε όλοι μην χάσουν την υπερπαραγωγή.

Και τόσα χρόνια είναι καρφωμένοι στην ίδια καρέκλα του ίδιου θεάτρου.

Κάτι σαν το Ήχος και Φως που πήγαιναν τους τουρίστες.

Και να’ σου ξάφνου, που κάποιοι άρχισαν να σηκώνονται από την θέση τους και να αποχωρούν από την αίθουσα.

Είναι κάποιοι θεατές από την πλατεία που σταμάτησαν να κοιτάνε τις αντιδράσεις αυτών που βρίσκονται στα θεωρεία νομίζοντας ανοήτως, ότι αυτοί δίνουν το σήμα για την έναρξη και λήξη κάθε αντίδρασης, δηλαδή χειροκρότημα, επευφημία ή γιουχάϊσμα.

Άκουσαν μία φήμη ότι εκεί έξω, στους δρόμους, παίζεται μία άλλη παράσταση.

Διαδραστικότητα το λένε, και τόλμησαν να σηκωθούν και να πάνε να το δουν.

Και για πρώτη φορά μετά από χρόνια, όχι μόνο διασκέδασαν αλλά και συμμετείχαν στην ροή του.

Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, κατάλαβαν και πάλι ότι τα καλύτερα έργα δεν είναι αυτά όπου γίνονται με ανάθεση, αλλά αυτά όπου αναδεικνύονται από την συμμετοχή και την ποιότητα.

Μετά από χρόνια κατάλαβαν ότι τόσα χρόνια εκεί μέσα, προσβάλανε την νοημοσύνη τους και την αισθητική τους, δηλαδή  την ίδια την ύπαρξή τους.

Και όχι μόνον το χάρηκαν, αλλά σήκωσαν και όποια «εμπόδια» τους είχαν βάλει οι ιδιοκτήτες του μοναδικού θεάτρου στην έξοδο, αντιμίλησαν με θάρρος στους ταξιθέτες που τους έψεξαν για την πρωτοβουλία τους, και δημιούργησαν ένα κοινό που πλέον είναι υπολογίσιμο από τους ερευνητές δημοφιλίας τεχνών.

Και άκου θράσος, επέστρεφαν που και που στο θέατρο, λες και ήταν ξέφραγο αμπέλι, και επικοινωνούσαν την εμπειρία τους και στους υπόλοιπους, αναστατώνοντάς τους.

Έγινε σούσουρο λοιπόν.

Οι πρώτοι που ενοχλήθηκαν ήταν οι ταξιθέτες, λόγω της διακοπής της τάξης, στην συνέχεια οι κάτοικοι των θεωρίων, λόγω της διακοπής της νεκρικής ακινησίας, ακολούθησαν οι μουσικοί λόγω της διακοπής της νεκρικής ησυχίας, ακολούθησε ο διευθυντής ορχήστρας λόγω της διακοπής της προσήλωσης και τέλος οι παραγωγοί λόγω της μη προγραμματισμένης αντίδρασης.

Άμεση η αντίδραση του συνόλου των ανωτέρω.

Οι παραγωγοί προέτρεψαν τον διευθυντή να πάει και σε άλλες συναυλίες, μήπως και εμπλουτίσει το ρεπερτόριό του, οι μουσικοί άρχισαν να παίζουν δημώδη και λαϊκά μπας και ηρεμήσει το κοινό, οι κάτοικοι των θεωρίων διαμαρτύρονταν στους παραγωγούς για την αταξία, και οι ταξιθέτες, ως συνήθως, ανέλαβαν να επιβάλλουν και πάλι την τάξη.

Πέταξαν και τρεις τέσσερεις έξω από το θέατρο, και προσπάθησαν να κλειδώσουν τις πόρτες.

Έλα όμως που οι αφυπνισθέντες είχαν πάρει τις κλειδαριές μαζί τους.

Το κακό είχε γίνει, η επικοινωνία με μία άλλη μορφή «τέχνης» ήταν αδύνατο να διακοπεί.

Το σύστημα ψυχαγωγίας κινδύνευε σοβαρά πλέον.

Έβαλε ανθρώπους του να ψάξουν να βρουν ποιος ευθύνεται, ούτως ώστε να λάβει αντίμετρα.

Μα όπου και εάν ρωτούσε, κανείς δεν μπορούσε να του υποδείξει ΕΝΑ πρόσωπο συγκεκριμένο που κρυβότανε πίσω από όλα αυτά.

Λες και ξαφνικά όλοι αυτοί οι απείθαρχοι, απέκτησαν μία κοινή συνισταμένη.

Το είπαν, «δικαίωμα στην ελεύθερη προσέγγιση, ακρόαση, θέαση και συμμετοχή της τέχνης που δεν έχει αδιέξοδα».

Μπερδεύτηκαν με τον μεγάλο τίτλο, αφού αυτοί είχαν συνηθίσει σε κοντά παραγγέλματα όπως, «χειροκρότησε» και «σταμάτα».

Έκαναν λοιπόν την ανάγκη φιλοτιμία, και «κατέβηκαν» στο επίπεδό τους προκειμένου να συζητήσουν μαζί τους, μπας και μπορέσουν να τους μεταπείσουν.

-Τι θέλετε τελικά;

-Κατ’ αρχάς θέλουμε τα λεφτά μας πίσω.

-Μα αυτό δεν γίνεται, γιατί τα ξοδέψαμε για να στηθεί αυτή η υπερπαραγωγή στην οποία συμμετείχατε όλα αυτά τα χρόνια και εσείς.

-Ναι, αλλά το έργο που παρουσιάσατε δεν δικαιολογεί το αντίτιμο του εισητηρίου.

-Δεν φταίμε εμείς όμως για αυτό, εσείς τόσα χρόνια χειροκροτούσατε, άρα επικροτούσατε τους συντελεστές.

-Ναι, γιατί μας πείσατε ότι δεν υπάρχουν καλύτεροι.

-Άρα μαζί τα ...φάγαμε.

-Όχι, εμείς απλά βλέπαμε εσάς να τα τρώτε νομίζοντας ότι κάποια στιγμή θα χορτάσετε.

-Σας υποσχόμαστε τότε, ότι θα το ψάξουμε το θέμα. Τι άλλο;

-Θέλουμε να αποκτήσουμε δικαίωμα στην επιλογή του τι θα βλέπουμε και θα ακούμε από δω και εμπρός.

-Μα αυτό δεν γίνεται, διότι ούτε εμπειρία έχετε σε υπερπαραγωγές ούτε γνώση των διαφόρων τεχνικών θεμάτων.

-Μα δεν θέλουμε πλέον άλλες υπερπαραγωγές. Προτιμούμε την εναλλαγή σκηνών με ουσιαστικότερους συντελεστές και με βάση την ποιότητα και αρτιότητα του έργου. Ζητάμε ανεξάρτητες παραγωγές και όχι επιδοτούμενες παραστάσεις. Ζητάμε μαέστρους που σπούδασαν στα ωδεία της γειτονιάς, και όχι μαέστρους γείτονες των χορηγών της παράστασης.

Ζητάμε το δικαίωμα, να αλλάζουμε ότι στην πορεία ακούγεται φάλτσο. Ζητάμε το δικαίωμα στην ανάδειξη όλων εκείνων των «καλλιτεχνών» που μπορούν να προσφέρουν ότι εσείς μας στερήσατε, χρόνια τώρα. Ζητάμε το δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση στην σκηνή, καθώς και κατάργηση των παρασκηνίων. Ζητάμε να πληρώνουμε ότι αξίζει και όχι ότι σας κοστίζει.

Ζητάμε το δικαίωμα στο να ζωγραφιστούν και πάλι στο πρόσωπό μας οι γραμμές της ζωής και της ζωντάνιας και να σβήσουν οι γραμμές της μιζέριας και της αποχαύνωσης.

Γνωρίζουμε πλέον ότι η "μουσική" χρειάζεται παιδεία και όχι υπνοπαιδεία. Όσον αφορά την εμπειρία, γνωρίζουμε πια τι πρέπει να αποφύγουμε και θυμηθήκαμε  τι πρέπει να προσέξουμε.

-Αν και βρίσκουμε παράλογα τα αιτήματά σας, θα προσπαθήσουμε να τα προσεγγίσουμε με την δέουσα προσοχή που οφείλουμε, ως αυτοί που είναι ταγμένοι στην διαχρονική εξυπηρέτηση της πλήρωσης των κενών που δημιουργούνται από την απουσία των απαραίτητων εκείνων στοιχείων, που αποσκοπούν μόνον στην ...

-Και τέρμα η παπαρολογία από εδώ και εμπρός.

-......

-Τέλος θα βγάλετε ανακοίνωση σε όλο το «θέατρο», με το ακριβές περιεχόμενο της συζήτησής μας, προκειμένου να πεισθεί και το υπόλοιπο κοινό ότι δεν κινδυνεύει να έχει επιπτώσεις στην περίπτωση που συμφωνήσει μαζί μας.

-Ως εδώ και μη παρέκει. Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να επεμβαίνετε στην ζωές των άλλων; Γνωρίζετε ότι ανάμεσα στο κοινό υπάρχουν άνθρωποι που μας εμπιστεύονται;

-Είσαστε οι μόνοι που χρόνια τώρα επεμβαίνετε στις δικές μας ζωές. Εμείς απλά θέλουμε να τους δώσουμε το δικαίωμα της επιλογής. Θέλουμε να τους κάνουμε να αποβάλλουν τον φόβο που έχουν για ελεύθερη έκφραση. Θέλουμε να τους κάνουμε να νοιώσουν αυτό που νοιώσαμε και εμείς όταν βγήκαμε έξω από το δικό σας «θέατρο». Και ας αποφασίσουν μετά οι ίδιοι εάν θα συνεχίσουν να κάθονται ακούνητοι, αμίλητοι και αγέλαστοι. Όσον αφορά αυτούς που σας εμπιστεύονται, χάρισμά σας Έτσι και αλλιώς τα θεωρεία είναι ψηλά, και άμα πέσεις από εκεί την έβαψες. Για αυτό και φοράνε ζώνες ασφαλείας.

-Εάν νομίζετε ότι με αυτά τα μυαλά θα προχωρήσετε απρόσκοπτα στον δρόμο που έχετε διαλέξει, πλανάσθε πλάνην οικτράν.

-Εάν νομίζετε ότι μπορείτε να σταματήσετε το Ελεύθερο Θέατρο, παρακολουθήστε μας.

Η συνέχεια επί της σκηνής...