Τότε αδικία, τώρα εξαπάτηση.

Του Βασίλη Καραποστόλη

Τα χαρακτηριστικα της σημερινής κρίσης αντιστοιχούν στα χαρακτηριστικά της σημερινής βίας.
Άλλοτε το πρόβλημα στις δυτικές κοινωνίες ήταν η αδικία, σήμερα είναι η εξαπάτηση.
Αυτό που προβάλλει απειλητικό ως εχθρός των πολλών δεν είναι ο ανεξέλεγκτος εκμεταλλευτής της εργασίας τους, είναι η αμυδρή εικόνα ενός συλλογικού απατεώνα.

Δεν διακρίνεται καθαρά το πρόσωπο και η ταυτότητά του.
Είναι όμως άκρως αισθητές οι πράξεις του και οι πράξεις αυτές αφήνουν πίσω τους τα ίχνη ενός κλέφτη, ενός σφετεριστή.
Το "σύστημα" λοιπόν περισσότερο εξαπατά, παρά καταπιέζει.
Άρα ουσιαστικά δεν είναι σύστημα.
Ο καπιταλισμός αποσυντίθεται για να μετατραπεί σ΄αυτό που γράφουν και στα πανό τους οι διαδηλωτές στις πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής, σ' ένα τεράστιο καζίνο.

Αλλά και πάλι δεν είναι η τύχη που κυβερνά εδώ, είναι η πανουργία των καλύτερα πληροφορημένων και των πιο αδίστακτων.
Έτσι δεν είναι παράδοξο που η αντίδραση των χαμένωνσ' αυτό το στημένο παιγνίδι δεν θυμίζει σε τίποτα την εξέργεση άλλων καιρών.

Τώρα μαζί με το πορτοφόλι θίγεται και το μυαλό, και μάλιστα πιο πολύ αυτό.
Η απατεωνιά του "συστήματος" προσβάλλει κατ' ευθείαν τη νόηση του αγρότη, του εργάτη, του μισθωτού, του ελεύθερου επαγγελματία, του καλλιτέχνη και του επιστήμονα.
Όλοι τους θεωρούνται "κορόϊδα", λίγο έως πολύ, αφού βλέπουν εμβρόντητοι τα εισοδήματά τους να μειώνονται και τις καταθέσεις τους να απειλούνται.

Κάποιοι τους ξεγέλασαν, αυτό είναι το μόνο που καταλαβαίνουν, κι αυτό βέβαια είναι τόσο πιο προσβλητικό όσο πιο υψηλή είναι η εκπαίδευσή τους.
Το να σε θεωρούν κουτό αφού πρωτα σε έχουν σπουδάσει, αυτή είναι η κύρια αντίφαση της σημερινής κοινωνίας.
Γι' αυτό και η βία που γεννιέται είναι άγρια και τυφλή.
Η σημερινή βία εκδικείται τη γνώση και την εκπαίδευση πιο πολύ και από την πολιτική.
Ή για να το πούμε με μεγαλύτερη ακρίβεια: το σχολείο πληρώνει τα σπασμένα της πολιτικής.

Ήδη στις ΗΠΑ οι ιθύνοντες ανησυχούν πολύ για το φαινόμενο.
Σε πρόσφατη ομιλία του ο Ομπάμα έκανε έκκληση στους εφήβους να επιστρέψουν στις τάξεις τους.
Το ίδιο και στην Αγγλία και τη Γαλλία.
Αυξάνεται ο αριθμός των νέων που δεν βρίσκουν τον λόγο να πάνε στο σχολείο.

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι προς το παρόν διαφορετικά.
Δεν εγκαταλείπουν το σχολείο οι νέοι, αλλά αδρανούν μέσα σ' αυτό.
Τι μπορούμε άραγε να τους πούμε;
Ίσως μόνον αυτό: εάν θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο πρέπει να τον καταλάβουν πρέπει να μάθουν ορισμένα πράγματα, κι ανάμεσα σ' αυτά το κυριότερο: πως ποτέ το δίκιο δεν το κατέχει κάποιος εντελώς.
Ούτε καν οι δυδστυχισμένοι.

Είναι δύσκολο, βέβαια, να τους πεισουμε.
Είναι άλλωστε δύσκολο, να πειστούμε και εμείς οι πρεσβύτεροι.
Πρέπει να το προσπαήσουμε όμως.
Όχι για να αθωώσουμε κα΄ποιους ανάξιους πολιτικούς ή τραπεζίτες, αλλά για να σώσουμε το μυαλό μας.

Ο Δαντόν έλεγε: "Δεν θέλουμε να καταδικάσουμε τον βασιλιά, θέλουμε να τον σκοτώσουμε".
Εμείς μετά από όσα έχουν συμβεί στην Ιστορία, πρέπει να πάμε πιο πίσω, πρέπει να μάθουμε να δικάζουμε.


Δημποσιεύθηκε στο Επ7ά της "Ε".