Επί του Χειμερινού Ηλιοστασίου (1α).

Η φωτογραφία είναι από http://astro.pblogs.gr/

Η κίνηση του Ηλιου στην εκλειπτική της Γής οφείλεται στην πραγματικότητα στην κίνηση της Γης γύρω από τον Ηλιο. Μας δίνει την εντύπωση η κίνησή της αυτή ότι ο Ηλιος μεγαλώνει την πορεία του στην εκλειπτική (στον νοητό ορίζοντα) όσο προχωράμε προς το καλοκαίρι, και μικραίνει όσο οδεύουμε προς τον χειμώνα. Και το ίδιο κάνει αντίστοιχα το Φώς: η ημέρα μεγαλώνει και η νύχτα μικραίνει πηγαίνοντας προς το καλοκαίρι, και αντίθετα όταν μπαίνουμε προς τον χειμώνα. Κάθε χρόνο στις 22 Δεκ. ο Ηλιος βουτάει στο χαμηλώτερο σημείο της εκλειπτικής, και έχουμε έτσι την μεγαλύτερη νύχτα και την μικρότερη μέρα. Ονομάζεται αυτή η ημέρα Χειμερινό Ηλιοστάσιο, ενώ η αντίθετα μεγαλύτερη ημέρα στις 21 Ιουνίου ονομάζεται Θερινό Ηλιοστάσιο. Στις 21 Μαρτίου και 22 Σεπτεμβρίου έχουμε την Εαρινή και Φθινοπωρινή Ισημερία αντίστοιχα. Οταν δηλαδή η ημέρα διαρκεί όσο και η νύχτα.

Ενώ όμως κάθε μέρα μεταξύ του Χειμερινού και του Θερινού Ηλιοστασίου ο Ηλιος ανεβαίνει όλο και ψηλώτερα στον ορίζοντα (στις 21 Ιουνίου φτάνει στο Ζενίθ, σχεδόν κατακόρυφα πάνω μας στον ουρανό, ενώ τον υπόλοιπο χρόνο βασιλεύει-μεσουρανεί προς τον Νότο), μεταξύ του Θερινού και του Χειμερινού Ηλιοστασίου κατεβαίνει όλο και πιο χαμηλά στον ουρανό, και άρα, όλο και περισσότερο μικραίνει η μέρα, (αφού κάθε μέρα ο Ηλιος φαίνεται απο την Γη για διαφορετικό χρονικό διάστημα από την προηγούμενη).

Στις 22 Δεκ. όμως συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο, μια κανονική ανωμαλία του φυσικού φαινομένου, που είχε κινήσει την προσοχή των ανθρώπων εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια. Στις 22 Δεκ. ο Ηλιος φτάνει στο χαμηλώτερό του σημείο, και για τις επόμενες τρείς μέρες παραμένει εκεί χωρίς ούτε να μικραίνει η μέρα πλέον, ούτε όμως και να μεγαλώνει! Φαίνεται σαν ο Ηλιος να πέθανε, και να παραμένει για 3 μέρες νεκρός!! Σαν να κατέβηκε για 3 μέρες στον Αδη!!! Μέχρι όμως τις 25 Δεκ., οπότε μοιάζει να ανασταίνεται, σαν να ξαναγεννιέται, και να αρχίζει πάλι το ανοδικό ταξίδι του στην εκλειπτική, οπότε αρχίζει κι η ημέρα να μεγαλώνει ξανά. Κάτι μας θυμίζει αυτό φυσικά...

Ο κύκλος αυτός της πορείας του Ηλιου στην εκλειπτική, που προκαλεί το μεγάλωμα και το μίκρυμα της ημέρας έλαχε της πλέον λατρευτικής διάθεσης από τους ανθρώπους από τις πρώιμες κιόλας κοινωνίες. Οι τρεις μάλιστα μέρες μεταξύ 22 και 25 Δεκ, ο Θάνατος του Ηλιου, έγιναν οι 3 μέρες στον Αδη κάθε Θεότητας. Γιορτάζεται όμως συμβολικά σαν Πάσχα (για τους Χριστιανούς) την Ανοιξη, κατά την αναγέννηση της Φύσης, σε συμφωνία πάντα με τις φάσεις του φεγγαριού. Ορφέας, Διόνυσσος, Μίθρας, Ωρος, Αδωνις, Ιησούς, κλπ., πέθαναν, έμειναν για 3 μέρες στον Αδη, και αναστήθηκαν την 3η ημέρα. Σήμερα, παγκόσμια, η ανθρωπότητα ανεξαρτήτως θρησκειών, εορτάζει ακόμα την αναγέννηση του Ηλιου. Εστω κι αν την γιορτάζει υπό το πρίσμα των Χριστουγέννων, και άλλων θρησκειών.

Επειδή από τα πανάρχαια χρόνια ο άνθρωπος αντιλαμβανόταν και θεωρούσε τον Ήλιο ως την κυριώτερη πηγή της ζωής, τον λάτρευε ως τον κατ εξοχήν Βασιλεύοντα επί της Γής. Ολες οι γνωστές λατρευτικές Θεότητες (του Ιησού συμπεριλαμβανομένου) λατρεύτηκαν ως Ηλιακές Θεότητες, και τους αποδώθηκαν Ηλιακά χαρακτηριστικά. Ο Μίθρας, ο Διόνυσσος, ο Ώρος, ο Αδωνις, ο Ιησούς, και δεκάδες άλλοι, δανειζόμενοι χαρακτηριστικά του Ηλιου, γεννιόντουσαν στις 25 Δεκ. Ετσι ακριβώς δηλαδή, ο Ηλιος αυτός καθεαυτός γεννήθηκε πέρυσι στις 25 Δεκ, και πέθανε φέτος στις 22 Δεκ, και το ίδιο γινόταν κάθε χρόνο εδώ και εκατομμύρια χρόνια.

Η 25η Δεκ, εορτάζεται λοιπόν ως η απαρχή του Φωτός, η μέρα που γεννιέται, και είναι από τις σημαντικώτερες στιγμές ελπίδας για την ανθρωπότητα. Πανανθρώπινης ελπίδας πως ο Ηλιος, το Φως και η Ζωή που χαρίζει, δεν θα μας παρατήσει, μα θα συνεχίσει να μας φωτίζει επιτρέποντας μας να ζούμε. Αυτήν την μέρα εορτάζουμε σήμερα, ασχέτως θρησκειών.

Πριν λίγα χρόνια είχα γράψει ένα κομμάτι για αυτήν την μέρα. Αφιερώνω λοιπόν στο Φώς, στον Βασιλεύοντα της Πλάσης, το κείμενο αυτό, την ημέρα των Γεννεθλίων του, ελπίζοντας να βρεί απήχηση σε κάποιες καρδιές. Ωστε να ανοιχθούν αυτές στο Φως το ανέσπερο, στο Lux των Ελλήνων (απο το Λυκ- = την ρίζα του Φωτός στα αρχαία Ελληνικά, εξ' ού και Λυκαυγές, Λύκος [επειδή κραυγάζει τα βράδια προς το φως της Σελήνης]), έτοιμες να δεχτούν την Θεία Ευ-λογία!!!

Μακάρι να φωτιστούμε εφέτος λίγο περισσότερο, και να θυμηθούμε υπό το φως αυτό πως όχι μόνο λεγόμαστε, μα είμαστε κιόλας άνθρωποι... Ανθρωποι Φωτεινοί!!!

Πηγή: ΣΚΕΨΕΙΣ