"ΠΑ""Σ""ΟΚ" ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Αναδημοσίευσις από: Μποτίλια στο Πέλαγος.

3. ΤΑΞΙΣ ΑΡΧΟΥΣΑ ΚΑΙ ΤΑΞΙΣ ΔΙΟΙΚΩΣΑ. ΟΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΧΘΟΦΟΡΟΙ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΣΤΗΝ "ΝΕΑ" ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ.

Το βασικότερο χαρακτηριστικό του φασισμού είναι η επιβολή ενός φύρερ – μεσσία. Η ακραία και πέρα από τα όρια της στοιχειώδους λογικής προσωπολατρεία όμως, ως καίριο συστατικό στοιχείο του φασισμού, απαντάται και σε άλλους τύπους καθεστώτων, τα οποία σφράγισαν σε σημαντικό βαθμό την πολιτική παράνοια και τα αδιέξοδα του περασμένου αιώνος. Η εξουσία είθισται να μετατρέπει το σύνολο της κοινωνίας σε μάζα. Ενώ σε μια κοινωνία των πολιτών το άρχεσθαι μπορεί να λειτουργεί μόνο σε συνδυασμό με το άρχειν, η επικράτηση μαζικού χαρακτήρος σε μια κοινωνία συνεπάγεται εξουσιαστικό μόρφωμα, το οποίο διασπά πλήρως το άρχεσθαι από το άρχειν. Σε αυτήν την περίπτωση τα μέλη της κοινωνίας, στερούμενα υπευθυνότητος και συνειδητότητος, διακατέχονται από το σύνδρομο, που ο Έριχ Φρομμ χαρακτήρισε ως “φόβο μπροστά στην ελευθερία”. Στην ουσία, όπως παλαιότερα εντόπισε ο Φρόιντ, αντιμετωπίζουν την ζωή ως τραυματική εμπειρία.

Συμφώνως προς τον Φρόιντ, η βιολογική διαδικασία της γεννήσεως έχει τραυματικό χαρακτήρα. Με την κοπή του ομφαλίου λώρου και την είσοδό στην ζωή, παύει το υπό κύησιν έμβρυον να απολαμβάνει την προστασία της μητρικής γαστέρας, μετατρεπόμενο εις αυτοτελή οργανισμό. Καλείται πλέον να αναπτύξει όλες εκείνες τις ιδιότητες και ικανότητες, οι οποίες του εξασφαλίζουν σταδιακώς την ολοκλήρωση μιας αυτοτελούς υπάρξεως. Κατά το αρχικό στάδιο απολαμβάνει ο νεογνός την μητρική φροντίδα και προστασία, στην κατεύθυνση όμως της ολοένα και μεγαλύτερης αυτονόμησης, μέχρι της πλήρους αυτονομίας. Στην ουσία, η τραυματική εμπειρία της γεννήσεως αποτελεί πρόκληση ανάπτυξης, δηλαδή απόκτησης αυτονομίας. Η περάτωση της μακαρίας φάσεως της κυήσεως επιβάλει στον άνθρωπο την καταβολή μόχθου, ώστε να συγκροτήσει αυτός βαθμηδόν μια ολοκληρωμένη αυτόνομη ύπαρξη, δηλαδή μια αυτοτελή προσωπικότητα, ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ. Αυτή η διαδικασία - με όλες τις συνέπειες που προκύπτουν από την ανθρώπινη φύση - ονομάστηκε από τον Καρλ Γκούσταβ Γιούνγκ "Individuationsprozess", δηλαδή διαδικασία απόκτησης της ατομικότητος. Υπό αυτήν την έννοια, η ατομικότης αποτελεί απόκτημα και πρόκληση, χαρακτηρίζεται δηλαδή από ένταση, που συνδέει την γέννηση με την επίτευξη μιας πλήρους προσωπικότητος.
Οι τριβές που αντιμετωπίζει και οι δυσκολίες που καλείται να υπερπηδήσει το άτομο σε αυτή την πορεία, εάν δεν τύχουν δυναμικής αντιμετώπισης, δημιουργούν μια ενδόμυχη τάση επιστροφής στο καθεστώς ευκόλου αποκαταστάσεως εντός της μητρικής γαστέρας. Σε μια τέτοια περίπτωση, το άτομο έχει μεν γεννηθεί - εφόσον η μαμή έκοψε το σωληνάκι - αλλά δεν έχει γεννηθεί πραγματικά, ως μη αποδεχόμενο την πρόκληση της αυτονομήσεως.
Άτομα, τα οποία αρνούνται να αναλάβουν επαρκώς τις ευθύνες αυτονόμου υπάρξεως, προσκολούνται παθητικώς πέραν του υγιούς μέτρου στους γονείς, αρνούμενα την καταβολή μόχθου και την διακινδύνευση που συνεπάγεται η φυσιολογική αυτονόμηση. Υπεκφεύγουν την ανάληψη αυτονόητων ευθυνών, παρασιτούν, παθητικοποιούνται και ως είναι επόμενο δεν εξελίσσονται, ή εξελίσσονται στρεβλά.

Δεδομένου όμως, ότι ο άνθρωπος, όπως προκύπτει από την σύσταση της ανθρωπίνου κοινωνίας, είναι "ζώον πολιτικόν", καλείται να δράσει, να ωριμάσει, να αναπτύξει συνείδηση, να αναπτυχθεί ως προσωπικότητα, τουτέστιν να αυτονομηθεί και σε αυτό το επίπεδο.
Η εξουσία όμως, επιχειρεί μονίμως να μετατρέψει τα άτομα σε τραυματικές οντότητες, εμποδίζοντας με ένα πλήρες πλέγμα μηχανισμών και σχέσεων, την κοινωνική και πολιτική ωρίμανση, την ανάπτυξη κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης, τουτέστιν την πολιτική ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ των μελών της κοινωνίας. Ενώ η πρόκληση της γέννησης συνεπάγεται την ανάπτυξη ωρίμων και υπευθύνων πολιτών, η εξουσία αποτελεί φάμπρικα κατασκευής υπηκόων.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο, ότι οι θεωρητικοί της αυτονομίας έκαναν λόγο για ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ. Με την έννοια, ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ. Καθ' όσον, όπως είπε και ο Χριστούλης, "ουκ ζήσηται μόνον εφ' άρτου".

Το τέχνασμα, που χρησιμοποιεί η εξουσία για την μετατροπή του ατόμου σε υπήκοο, είναι η παροχή ενός φρούδου ομφάλιου λώρου, ο οποίος, βυσματώνοντας το άτομο με το κράτος, βαθαίνει την τραυματική του ιδιότητα, παθητικοποιώντας το και απαλάσσοντάς το της οποίας πρωτοβουλίας και των ευθυνών που αυτή συνεπάγεται, με στόχο να προσλάβει αυτή διαστάσεις ανίατες και να καταστεί όχι μόνο αποδεκτή, αλλά και αυτονόητη από τα άτομα με ειδικές κοινωνικές και πολιτικές ανάγκες.

Η απαλλαγή των ευθυνών συντελείται με την "διευκόλυνση" από πλευράς εξουσίας της μεταθέσεως των αποφάσεων από τους αρχόμενους εις τους τζομπαναρέους της εξουσίας, είτε δια του αντιπροσωπευτικού εκλογικού δικαιώματος (οπότε διατηρούμε και την πλήρη μαγκιά μας - και ευνούχοι και γκουσγκούνηδες) ή δια του ανοιχτού και άνευ επιφάσεων ολοκληρωτισμού. Είχε πολύ δίκιο λοιπόν ο Αριστοτέλης, όταν χαρακτήριζε στα "Πολιτικά" το καθολικό εκλογικό δικαίωμα ως το πολίτευμα που ονομάζεται ολιγαρχία.

Η αναγωγή του φρούδου ομφάλιου σωλήνα βυσματώσεως στο κράτος σε κανονικό αγωγό μονοσημάντου παροχής αποτελεί το δεύτερο σημαντικό χαρακτηριστικό του φασισμού. Οι κοινωνίες, οι οποίες υπέστησαν τις τεράστιες οδύνες της οικονομικής κρίσεως στα τέλη της δεκαετίας του '20, βουτηγμένες στα ελεεινά αδιέξοδα των αλλεπάλληλων πτωχεύσεων, της διογκούμενης ανεργίας, της πείνας, των αυτοκτονιών, είδαν να ανασύρονται ξάφνου και εκ του μηδενός από τα ημίψηλα αοράτων θαυματοποιών μεσσίες - σωτήρες, οι οποίοι έβαζαν την παραγωγική διαδικασία και την εθνική οικονομία όχι μόνο σε κίνηση, αλλά σε απογείωση οργασμού. Κατεβάζοντας ακόμη και καθηγητάς ανωτάτων πνευματικών ιδρυμάτων, με τα φτυάρια και τους κασμάδες στα έργα υποδομής και στην παραγωγή εξοπλισμών με παραγγελιοδότη το κράτος, το θαύμα βυσμάτωσης μιας τραυματικής κοινωνίας στον κρατικό φασιστικό αγωγό είχε συντελεστεί. Ότι ο Γιόχαν κι ο Φραντς σε φάμπρικα δούλευαν φτιάχνοντας τανκς, αποτελούσε αδιάφορη λεπτομέρεια. Τα λεφτά υπήρχαν, έπρεπε να φαγωθούν μαζί, τα δε πτώματα των 30 εκατομμυρίων νεκρών, η ισοπέδωση των πόλεων, οι σακάτηδες, οι χήρες και η ορφάνια θα έφερναν μια ακόμη πιο ευχάριστη, πιο ηδονική ονείρωξη: Αυτήν της μεταπολεμικής ανάπτυξης και αναδημιουργίας.

Ο Θέμος Κορνάρος είχε παρομοιάσει την περίπτωση της εξουσίας με ένα χταπόδι, που είχε περιτυλίξει την Ελλάδα στα πλοκάμια του. Στην περίπτωση του "Πα""σό""κ", το χταπόδι δεν είχε πλοκάμια, αλλά βύσματα αμφίδρομης ροής. Διοχέτευαν παρασιτικό χυλό και ρουφούσαν ιστό πραγματικής οικονομίας.

Οι τούρκοι το λένε ανά νταν μπαμπά νταν. Είναι αστείο να θεωρήσουμε ότι ο τζέφρυ έφερε πρώτος τους πράκτορες του ΔΝΤ. στην Ελλάδα. Ας είναι καλά ο μεσσίας που διόρισε αυτόν, που διαπραγματεύτηκε ως στέλεχος του ΔΝΤ. το χρέος της Νικαράγουας, "τσάρο" της οικονομίας. Όταν έκαναν λίμπα τον παραγωγικό ιστό με την δημιουργία των προβληματικών, που τις έβαλαν στην πορεία με τον ελλαδίτη γιόχαν και φραντς να παράγουν βόμβες για τον πόλεμο Ιράν - Ιράκ. Με τον πλέον ξιπασμένο τρόπο δήλωνε τότε ο Αρσένης, όταν τα νέα τζάκια έκαναν μουνταρία τις καρέκλες στα παιδιά της "αλλαγής": "Ποιος ισχυρίστηκε ότι δεν πάμε καλά; Δεν βλέπετε με τι ευκολία μας δανείζουν οι όμιλοι ξένων τραπεζών";
Μήπως ξέχασε ο Γεράσιμος, ότι την σβάστικα, που έβαλε ο Αδόλφος στην φασιστική σημαία, την είχε βάλει λίγο πιο πριν η Μπλαβάτσκυ πάνω από το φίδι που δαγκώνει την ουρά του στο έμβλημα της θεος-οφις-τικής "εταιρίας", όταν ο ίδιος πήρε αυτό το φίδι και το έβαλε στο πεντακοσάρικο;

Είναι κατανοητό, ότι η πλέον επιρρεπής κοινωνική τάξη στην προσάρτηση της ιδέας του κράτους - σωλήνα είναι η κρατική γραφειοκρατεία. Αυτό δεν σημαίνει σώνει και καλά, ότι ο κάθε δημόσιος υπάλληλος είναι ένας βυσματωμένος μικρός τύραννος, ο οποίος έχει απεμπολήσει κάθε έννοια προσωπικής ελευθερίας για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της εξουσίας. Υπάρχουν πολλοί καθ' όλα αξιόλογοι άνθρωποι, οι οποίοι διαθέτουν και τα προσόντα και την διάθεση να εργαστούν και να αποδώσουν στον οιοδήποτε τομέα. Για κάποιο λόγο μπορεί να επιλέξουν την απασχόληση στο δημόσιο, όπως επί παράδειγμα πολλοί εκπαιδευτικοί, οι οποίοι διαθέτουν έφεση προς το λειτούργημά τους και διακρίνονται για την διάθεση παράγουν έργο.

Θα ήταν αφελής ο ισχυρισμός ότι η κρατική διοίκηση δεν χρειάζεται, ως απαραίτητο στοιχείο μιας οργανωμένης κοινωνίας. Και ούτε είναι δυνατόν όλα τα κρατικά λειτουργήματα και αρχές να καθορίζονται δια κληρώσεως στα πλαίσια μιας κοινωνίας των πολιτών, όπως γινόταν στα πλαίσια της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, συμφώνως προς τις περιγραφές του Αριστοτέλους και στο "Πολιτικά" και στο "Αθηναίων Πολιτεία". Τουναντίον ο Πλάτων στην "Πολιτεία" σχεδιάζει ένα σαφή καταμερισμό των λειτουργημάτων και των ασχολιών, στην βάση ότι μια ειδίκευση μπορεί να οδηγήσει σε καλύτερο αποτέλεσμα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ένα εκ προοιμίου διαχωρισμό της κοινωνίας σε θέσει άρχοντας και θέσει αρχομένους. Τουναντίον, δια της εφαρμογής μια παιδείας σε αρχές που περιγράφονται πολύ συγκεκριμένα, καλούνται οι πολίτες να μοχθήσουν με ανώτατο γνώμονα το κοινό καλό, το οποίο αδιαλείπτως υπογραμμίζεται ως τελικός στόχος στο έργο. Και η δομή του πολιτειακού κυττάρου προσλαμβάνει τέτοιο μέγεθος, ώστε αφ' ενός μεν να καθίσταται δυνατή η αυτάρκεια της πόλεως, όπως εντοπίζει ο Αριστοτέλης, αφ' ετέρου - αποφεύγοντας υπερσυγκεντρωτικά από πλευράς έκτασης μεγέθη - να καθίσταται δυνατή η λειτουργική κοινωνία των πολιτών στα πλαίσια της αναζήτησης του κοινού καλού.

Αυτοί που καταγγέλλουν την Πλατωνική Σκέψη ως ολοκληρωτική ή και φασιστική, είναι ή αφελείς ή στημένοι. Αναμφιβόλως το σύστημα της "Πολιτείας" είναι αριστοκρατικό όσο αφορά την λειτουργικότητα. Είναι όμως βαθύτατα δημοκρατικό, όσο αφορά την δομή. Με μια προσπάθεια να συνδυαστούν τα οφέλη της κοινωνικής χειραφέτησης με αυτά της αποφυγής καταχρήσεως των καλώς νοουμένων δικαιωμάτων, εις τα οποία συχνότατα υποπίπτει μια θολά δομημένη δημοκρατία - χωρίς να προβαίνει σε πρόληψη "περεκβάσεων", σύμφωνα με τον όρο του Αριστοτέλους, η κοινωνία καλείται ως σύνολο να εντοπίσει τους αρίστους και να τους προετοιμάσει δια της παιδείας, να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, πάντοτε εποπτεύουσα το ενδεχόμενο μια διεστραμμένης αυτονομήσεως τους, που μπορεί να στρεφόταν ενάντια στο κοινό καλό.

Αλλά και οι πέραν των αρίστων αντιμετωπίζονται από το Πλατωνικό Όραμα, όχι ως μπουλούκι, ως υπήκοοι, ως παθητική κουστωδία αυτών που επωμίζονται διοικητικά καθήκοντα. Δίπλα στους αρίστους δεν παραδημούν μινόρες, αλλά υπεύθυνοι πολίτες, οι οποίοι με συστηματικό τρόπο πορεύονται δια της επικουρίας της κοινωνικής οργανώσεως στην οδό της αύξουσας αρετής, μετέχοντες με οργανωμένο τρόπο στα δωρήματα της παιδείας, της αισθητικής καλλιέργειας και της οικοδόμησης της ανδρείας - πάντοτε με στόχο την επίτευξη του κοινού καλού. Η ορθή συλλογικότητα δεν καταργεί, αλλά προάγει την ανάπτυξη μιας υγιούς προσωπικότητος. Αντιθέτως το δομημένο μπουλούκι - του τύπου "μαζί τα φάγαμε τα λεφτά" - προάγει την φιλαυτία, την ανηθικότητα, την αντικοινωνική νοοτροπία και εν κατακλείδι τον φασισμό.
Αυτό το οποίο αποτελεί την ειδοποιό διαφορά μεταξύ υγειών και φαύλων καθεστώτων, δεν είναι η ύπαρξη ή μη κρατικής οργανώσεως, αλλά οι στοχεύσεις που διακρίνουν αυτήν. Το αίτημα της κατάργησης του κράτους, που πρεσβεύουν οι αναρχικοί αποτελεί άλλοτε αφελή ρομαντισμό και άλλοτε παθογενή γελοιότητα. Μια χειραφετημένη και αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία δεν μπορεί να παραιτηθεί, ούτε του δικαιώματος να οργανώνεται, ούτε του δικαιώματος να εξασκεί βία εναντίον των απεργαζομένων δια βιαίων μέσων φαύλες επιβουλές εις βάρος της. Εκεί όπου η εφαρμογή διοικητικών μέτρων και κυρώσεων είναι απαράδεκτος είναι στην περίπτωση του δικαιώματος της έκφρασης των όποιων απόψεων, ωφελίμων, βλαβερών ή οτιδήποτε άλλο, οι οποίες δέον να υπόκεινται αποκλειστικώς στην πάλη των ιδεών.

Η στόχευση των φαύλων πολιτικών καθεστώτων προσβλέπει, όχι στην χειραφέτηση, αλλά στην εξουδετέρωση της αυτονόμου αναπτύξεως πρωτοβουλιών δια τα κοινά του συνόλου της κοινωνίας. Στοχεύει δηλαδή στην επαύξηση του τραυματικού συνδρόμου της γεννήσεως, διαστρεβλώνοντας την πρόκληση της επιτεύξεως ανάπτυξης της ατομικότητος και την συγκρότηση αυτονόμου προσωπικότητος. Εάν η γέννηση του ανθρώπου δεν ολοκληρωθεί έξω από την κοιλιά της μάνας του, στην διαδικασία δηλαδή να οικοδόμησης της αυτονόμου προσωπικότητος - ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΗΛΑΔΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ - παραμένει λειψή και μετέωρη. Ο αμφίδρομος χαρακτήρας του ανθρωπίνου βίου δεν περιορίζεται μόνον στην σφαίρα της ατομικότητος, όπου το άτομον καλείται να υπερπηδήσει σημαντικά εμπόδια στην επίτευξη μιας προσωπικής οδού, αλλά επεκτείνεται ισοβαρώς και στην σφαίρα της κοινωνικότητος. Το άτομο καλείται να αναπτύξει προβληματική και δραστηριότητες, οι οποίες θα προάγουν το κοινωνικό του πρόσωπο, στην κατεύθυνση της ανάπτυξης ενός υπεύθυνου πολίτου, έτοιμου για αναζήτηση και διακινδύνευση προς όφελος του κοινωνικού συνόλου.

Ο ευνουχισμός της γενετήσιας ορμής, μέσω της επαύξησης και της προσκόλλησης στην γενετήσια τραυματική εμπειρία, οδηγεί σε βιοπάθεια με καταστροφικά αποτελέσματα. Ο Βίλχελμ Ράιχ ανέλυσε στην "Βιοπάθεια του Καρκίνου", ότι η μίτωση των κυττάρων παράγεται από θωράκιση των πνευμονικών μυών, η οποία οδηγεί σε υποβάθμιση της αναπνοής και οποία οφείλεται σε θωράκιση του χαρακτήρος, έναντι της διαδικασίας ανάπτυξης αυτονόμου προσωπικότητος.
Η άρνηση της γεννήσεως οδηγεί σε αργό θάνατο.
Εφόσον η μίτωσις δεν αφορά μια καρκινογένεση κυττάρων ενός ανθρωπίνου οργανισμού, αλλά τον ίδιο τον άνθρωπο ως κύτταρο της κοινωνίας, την κοινωνική δηλαδή πλευρά αυτών που ως άτομα συγκροτούν την κοινωνία, τότε πρόκειται για κοινωνικό καρκίνωμα.
Η ΒΥΣΜΑΤΩΣΙΣ ΕΠΕΝΕΡΓΕΙ ΚΑΡΚΙΝΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟ.
Δεν είναι καθόλου τυχαία η αύξησις των καρκινοπαθειών κατά το στάδιο ανάπτυξης του φασισμού, οι οποίες κορυφώνονται ως την σημερινή φάση με την αλματώδη ανάπτυξη του φασισμού.
ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΕΠΕΝΕΡΓΕΙ ΜΟΝΟ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΜΕΤΡΗΤΕΣ ΣΥΜΦΟΡΕΣ.

ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ ΥΠΑΓΩΓΗΣ ΣΤΟ ΔΝΤ. ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΔΕΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΟΡΩΝ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΠΕΦΕΡΕ Η ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ "ΠΑ""ΣΟ""Κ".

Και η δεξιά δεν είναι όμως άμοιρη ευθυνών. Όπως θα δούμε στην συνέχεια και αυτή απεργάστηκε τον εκφασισμό και την διάλυση της Ελλαδικής κοινωνίας, με την ένταξη στην ΕΟΚ. την αποβιομηχανοποίση, την αποαγροτοποίηση, την γιγάντωση του πολεοδομικού τέρατος, την ανάπτυξη πελατειακής συμπεριφοράς, πράγματα για τα οποία ο κ. Σαμαράς κάνει σήμερα μώκο, περιοριζόμενος σε συμπτωματολογικού τύπου μόνο συνθηματολογία.
Από αυτήν την καταγγελία εξαιρώ προσωπικώς τον Κώστα Καραμανλή και το προσωπικό του επιτελείο, ο οποίος υπήρξε εις των ελαχίστων πολιτικών της Ελλάδος που δεν είναι φασίστες. Γι αυτό πολεμήθηκε λυσσαλέα, μέχρι σημείου απαξιώσεως, από την εξουσία.

Ο Νίκος Πουλατζάς στο σημαντικό βιβλίο "Φασισμός και Δικτατορία" κάνει ένα πολύ βασικό διαχωρισμό μεταξύ της άρχουσας και της διοικώσας τάξεως. Ως άρχουσα - κάνοντας συμβατική χρήση του όρου - χαρακτηρίζει την κοινωνική τάξη η οποία νέμεται την εξουσία. Επειδή δεν πρόκειται περί κάποιας ομοιομόρφου ή ενιαίας κοινωνικής ομάδος κάνει περισσότερο λόγο για "άρχον συγκρότημα". Ως διοικώσα, χαρακτηρίζει την τάξη, η οποία επανδρώνει τους διοικητικούς μηχανισμούς του κράτους, παρατηρώντας ότι κυρ...

Συνεχίζεται στο τρίτο μέρος.

Το πρώτο μέρος εδώ.