Τα μέτωπα του πολέμου...

Από τον κ. Βασίλη Βιλιάρδο.

Η σημερινή εξέλιξη της κρίσης, τα υπόλοιπα στάδια της, η επιχειρούμενη μεταφορά «πόρων» στα δημόσια ταμεία, οι συνέπειες των ΔΝΤ-ΕΕ μέτρων, καθώς επίσης τα πλεονεκτήματα μίας ελεύθερης Ελλάδας.


Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το δεύτερο στάδιο της «χρηματοπιστωτικής κρίσης» κορυφώθηκε πιθανότατα το 2008 – ενώ ακόμη δεν γνωρίζουμε την πλήρη έκταση του. Η «υποψία» μας αυτή οφείλεται στο ότι, η «διαδικασία» της παροχής πιστώσεων, με ενυπόθηκα δάνεια χαμηλής εξασφάλισης, συνεχίζεται ακόμη και σήμερα στις Η.Π.Α. - με διάφορα «τεχνάσματα», καθώς επίσης με τη συμμετοχή των κρατικών κυρίως τραπεζικών ιδρυμάτων (Freddy Mac και Fannie Mae). Φυσικά, στο τέλος θα κληθούν ξανά οι αμερικανοί πολίτες να αναλάβουν τις συνέπειες των «χειρισμών» της κυβέρνησης τους - κρίνοντας από τα τεράστια ελλείμματα (άνω του 1,5 τρις $), το «τύπωμα» χρημάτων, καθώς επίσης από το συνεχώς αυξανόμενο δημόσιο χρέος της υπερδύναμης.

Περαιτέρω, τα διάφορα πιστωτικά ιδρύματα της «δύσης» (τράπεζες κλπ), αφού βρέθηκαν σε πραγματικά άθλια κατάσταση, διασώθηκαν τελικά από τα κράτη - με τη «βοήθεια» των χρημάτων (φορολογικών, πληθωριστικών) των Πολιτών τους, οι οποίοι δυστυχώς αποδέχθηκαν αδιαμαρτύρητα την «καταδίκη» τους (Αμερικανοί, Γερμανοί, Ιρλανδοί κα). Ουσιαστικά λοιπόν, «μεταφέρθηκαν» οικονομικοί πόροι από τους ιδιώτες στις τράπεζες, αυξάνοντας προφανώς το συνολικό ιδιωτικό χρέος. Στη συνέχεια, το τραπεζικό σύστημα αυτονομήθηκε, κατευθύνοντας τα ποσά της «διάσωσης» του όχι στην πραγματική Οικονομία (επενδύσεις, θέσεις εργασίας κλπ), αλλά στις κερδοσκοπικές χρηματοπιστωτικές αγορές - απειλώντας ταυτόχρονα τους «πάλαι ποτέ» σωτήρες του.

Ευρισκόμενοι τώρα στο τρίτο στάδιο της χρηματοπιστωτικής κρίσης (άρθρο μας: ΠΡΩΣΟΙ, ΓΑΛΑΤΕΣ & ΣΑΞΟΝΕΣ: Τα έξι διαφορετικά στάδια της κρίσης, οι ευρωπαϊκές ανισορροπίες, η περιορισμένη διάρκεια των νομισματικών ενώσεων, η «συνεταιριστική» νοοτροπία της Ένωσης, οι φυλετικές διαμάχες και ο Ελληνικός παράγοντας 21/3/2010), διαπιστώνουμε την ύπαρξη πολλαπλών «πολεμικών μετώπων» - προερχομένων κυρίως από τη «διάσωση» των τραπεζών η οποία, όπως αναλύσαμε, προκάλεσε μία τεράστια ανισορροπία στο «δυτικό σύστημα»:

(α) Στο πρώτο μέτωπο «εμφανίζεται» το πανίσχυρο χρηματοπιστωτικό σύστημα από τη μία πλευρά, με τα εθνικά κράτη τοποθετημένα απέναντι του – εν πρώτος τα μικρότερα, ενώ τα μεγαλύτερα (ενδεχομένως με πρώτη τη Μ. Βρετανία, μετά τις εκλογές) θα ακολουθήσουν στο τέλος (άρθρο μας: ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΟΜΒΑ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ: Η επίθεση των κερδοσκόπων στο «σύστημα», η τεράστια απειλή που «ελλοχεύει» για τον πλανήτη, καθώς επίσης η πιθανότητα να εξέλθει η χώρα μας από τη μεγαλύτερη κρίση της Ιστορίας της, χωρίς να υποχρεωθεί σε συμβιβασμό 28/4/2010).

Οι υπερμεγέθεις τράπεζες των ισχυρότερων κρατών της «δύσης», όπως η Goldman Sachs και η Deutsche Bank, αυτονομημένες από τις χώρες τους, στοιχηματίζουν τεράστια ποσά (όπως στα CDS, ενώ δεν εγκαταλείπουν εύκολα τη μάχη) εις βάρος των ασθενέστερων Οικονομιών - έχοντας πλέον τη βεβαιότητα πως, είτε θα κερδίσουν τα πολλαπλάσια, είτε θα διασωθούν από τις εθνικές κυβερνήσεις τους. Όμως, οι πρώτες απώλειες είναι ήδη γεγονός, μετά την άρνηση ουσιαστικά της ΕΚΤ να υποκύψει στις αξιολογήσεις των «τριών αδελφών» - τουλάχιστον όσον αφορά τα Ελληνικά ομόλογα.

(β) Το δεύτερο αφορά τις Η.Π.Α. οι οποίες, πιστές στο αξίωμα του Clausewitz (η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση), τοποθετήθηκαν «πολεμικά» απέναντι στην Ευρωζώνη, προωθώντας τα πιόνια τους ανάλογα, στην παγκόσμια σκακιέρα (άρθρο μας: ΣΚΑΚΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ: Τα όπλα «αιχμής» της αμερικανικής υπερδύναμης, η «επέλαση» στην Ευρώπη, το «ημερολόγιο» της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, τα «παιχνίδια εξουσίας», το «εξιλαστήριο θύμα», ο ύπατος αρμοστής και τα συμπεράσματα 21/4/2010). Τα συναλλαγματικά οφέλη κυριαρχούν εν πρώτοις, με το δολάριο να κερδίζει άνετα τη μάχη - με «έπαθλο» τη «μονοπωλιακή» διατήρηση του, στο «βάθρο» του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος.

(γ) Το τρίτο έχει σχέση με την ίδια την Ευρωζώνη και τις χώρες της (κατ’ επέκταση με ολόκληρη την ΕΕ), οι οποίες αγωνίζονται να αποφύγουν την ηγεμονία της Γερμανίας - την οποία δυστυχώς μόλις αντιλήφθηκαν (άρθρο μας: ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: Η ραγδαία εξελισσόμενη «δημοσιονομική κρίση», σηματοδοτεί το ξεκίνημα ενός επικίνδυνου «εμφυλίου πολέμου» ο οποίος, με αφετηρία την Ευρωζώνη, απειλεί να επεκταθεί σε όλες τις ανεπτυγμένες «δυτικές» οικονομίες 19/1/2010). Η ενδεχόμενη «απόσυρση» της Γερμανίας από το Ευρώ διαγράφεται ήδη «αχνά» στον ορίζοντα, αφού έχει πλέον ολοκληρωθεί η λεηλασία των «εταίρων» της - ενώ η «παραγωγική μηχανή» της είναι μάλλον απαραίτητη σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, χωρίς τα «εμπόδια» του κοινού νομίσματος.

(δ) Το τέταρτο επικεντρώνεται στους Πολίτες, στο εξωτερικό των χωρών τους. Για παράδειγμα, οι «καταληστευμένοι» από την κυβέρνηση τους Γερμανοί Πολίτες, οι οποίοι πλήρωσαν από τους δικούς τους πόρους τα σφάλματα των τραπεζών τους στις Η.Π.Α., ενώ υπέμεναν μειώσεις μισθών τα τελευταία 10 χρόνια, τοποθετούνται εναντίον των Ελλήνων Πολιτών - στα πλαίσια της «πλύσης εγκεφάλου» που τους ασκείται σκόπιμα, από ορισμένα «στρατευμένα» ΜΜΕ της χώρας τους.

Με τον «έξυπνο» αυτό τρόπο, η κυβέρνηση τους κατορθώνει σχετικά εύκολα να τους αποπροσανατολίσει - ισχυριζόμενη ότι, η σημερινή μείωση του βιοτικού επιπέδου τους, οφείλεται στα μελλοντικά δάνεια που ενδεχομένως θα δοθούν στην Ελλάδα – όχι στις ηγεμονικές βλέψεις του «πρωσικού κράτους» τους, όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα.

Έτσι, «ξεχνούν» πως οι πραγματικοί μισθοί τους μειώθηκαν πάνω από 15% μετά την είσοδο της χώρας τους στην Ευρωζώνη (ένα απείρως μεγαλύτερο ποσόν, από το μέρος του δανείου που τους αναλογεί για την Ελλάδα), καθώς επίσης ότι οι ίδιοι έχουν κληθεί να πληρώσουν τις επισφάλειες εκατοντάδων εκατομμυρίων € των τοπικών τραπεζών τους - οι οποίες ανήκουν στο γερμανικό δημόσιο και διευθύνονται από, ανεπαρκείς προφανώς, «δημόσιους λειτουργούς».

(ε) Το πέμπτο «μέτωπο» ορίζεται από τους «γηγενείς» Πολίτες στο εσωτερικό των χωρών τους (επίσης από τους αυτόχθονες και τους αλλοδαπούς, με έμμεσα επακόλουθα το ρατσισμό ή την ξενοφοβία), οι οποίοι τοποθετούνται έντεχνα, από τις εκάστοτε κυβερνήσεις τους, σε αντιμαχόμενες «παρατάξεις». Για παράδειγμα, στην Ελλάδα διαπιστώνουμε ότι, ο τεράστιος δανεισμός του κράτους δημιουργεί, μέσα από την κρίση, δύο «σύγχρονες» τάξεις, με νέες «ταξικές» διαφορές – γεγονός που «συμβαδίζει» ουσιαστικά με το γνωστό μας «διαίρει και βασίλευε».

Οι τάξεις αυτές είναι ο ευρύτερος δημόσιος τομέας, με περίπου 1.000.000 μόνιμους «μισθοφόρους», «αιρετούς άρχοντες» και έμμισθα κομματικά στελέχη (αυτό που στην ουσία ονομάζουμε «Κράτος»), καθώς επίσης ο ιδιωτικός τομέας, με περίπου 4.000.000 εργαζομένους πολίτες, ελεύθερους επαγγελματίες και μικροεπιχειρηματίες. Προς στιγμήν δε φαίνεται να έχει κερδίσει μία μάχη ο ιδιωτικός τομέας, αφού τα άμεσα μέτρα «εξυγίανσης» της Ελληνικής Οικονομίας περιόρισαν τις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων – ενδεχομένως με στόχο να ικανοποιηθεί η μεγαλύτερη ομάδα, ο ιδιωτικός τομέας, ξεχνώντας και αυτός με τη σειρά του ότι, τόσο οι έμμεσοι φόροι, όσο και η ύφεση, θα απαιτήσουν επαυξημένα τη δική του επίσης «συνδρομή», στην «αιμοδοσία» του κρατικού χρέους.

(στ) Το τελευταίο μέτωπο τοποθετείται μεταξύ των κρατών και των πολιτών τους, όπου τα κράτη προσπαθούν να μετακυλήσουν τις ευθύνες τους (διαφθορά, διαπλοκή, κακοδιαχείριση, υπερβολικές δαπάνες κλπ) στους Πολίτες, ενώ αυτοί με τη σειρά τους, τα όποια δικά τους σφάλματα (μειωμένη φορολογική συνείδηση, αδιαφορία για τα κοινά κα), στις κυβερνήσεις τους (άρθρο μας: ΠΟΛΙΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ: Οι καινούργιοι εχθροί των κρατών, οι αντιδραστικές κοινωνίες που αναπτύσσονται ραγδαία, καθώς επίσης οι πολιτικές ηγεσίες, πιθανόν «παραγνωρίζουν» τη σημασία των συνεχώς υψηλότερων χρεών, τα οποία απειλούν «ευθέως ανάλογα» την εμπιστοσύνη των πολιτών στις χώρες τους 6/1/2010). Έτσι, δημιουργείται ένα εκρηκτικό μίγμα στις μεταξύ τους «σχέσεις», το οποίο εμποδίζει «εκατέρωθεν» κάθε προσπάθεια «εξυγίανσης».

ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΣΤΑΔΙΑ

Το ότι ευρισκόμαστε ακόμη στο τρίτο στάδιο, δεν σημαίνει ότι όλα τα υπόλοιπα δεν εξελίσσονται «υπόγεια» - ανεξάρτητα δηλαδή από το εάν έχουν εμφανισθεί στην επιφάνεια ή όχι. Έτσι λοιπόν, οι πολλαπλές «κοινωνικές εξεγέρσεις» (4ο στάδιο) «κυοφορούνται», οι πολιτικές ανακατατάξεις (5ο στάδιο) επίσης, ενώ οι γεωπολιτικές εξελίξεις (6ο στάδιο) είναι μάλλον ορατές - ιδιαίτερα μετά την «επιβολή» του ΔΝΤ στην Ελλάδα (ουσιαστικά μία «πολεμική» βάση των Η.Π.Α., εντός της Ευρωζώνης), καθώς επίσης μετά τις «πιέσεις» που εξασκήθηκαν από τις Η.Π.Α. προς τη Γερμανία, για να αποδεχθεί την οικονομική «ενίσχυση» της χώρας μας.

Συνεχίζοντας, η Δημοκρατία ευρίσκεται σε άμυνα, ενώ παρατηρείται μία άνευ προηγουμένου «επέλαση» του Ολοκληρωτισμού - αφού η συγκεκριμένη μορφή πολιτεύματος μπορεί να επιλύσει πολύ πιο εύκολα τα προβλήματα της ανεργίας, καθώς επίσης της αναδιανομής εισοδημάτων (άρθρο μας: PAX GERMANICA: Η φτώχεια μίας Δημοκρατίας είναι πολύ καλύτερη από την υλική ευημερία η οποία, καθώς ισχυρίζονται, συνυπάρχει με τον Ολοκληρωτισμό, όπως ακριβώς η ελευθερία είναι καλύτερη από τη δουλεία (Δημόκριτος) 6/3/2010).

Βέβαια, το ΔΝΤ (Παγκόσμια Τράπεζα) είναι αφενός μεν όργανο της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α., αφετέρου του αδρανούς κεφαλαίου, το οποίο στεγάζεται στη Wall Street. Ως εκ τούτου, η επιλογή της Γερμανίας να καταφύγει στις «δεξιότητες» του, με στόχο την επίλυση του Ελληνικού προβλήματος, είναι μάλλον ατυχής – γεγονός που αποδεικνύει το τεράστιο έλλειμμα ηγεσίας της μεγάλης αυτής χώρας, αλλά και των υπολοίπων κρατών της Ευρωζώνης, τα οποία το αποδέχθηκαν. Εξ αυτού, είναι εμφανές το τεράστιο πρόβλημα της Ε.Ε., η οποία είναι αδύνατον να συνεχίσει μία αυτόνομη πορεία, μη διαθέτοντας ικανή ηγεσία.

Πόσο μάλλον αφού, σύμφωνα με τα νέα δεδομένα, πρόθεση του ΔΝΤ (πηγή: Spiegel) είναι να παραμείνει τουλάχιστον δέκα χρόνια στην Ελλάδα, έτσι ώστε να «επιλύσει» ριζικά τα διαρθρωτικά της προβλήματα – ενταφιάζοντας προφανώς τη Δημοκρατία, καταπνίγοντας την Ελευθερία και υποτάσσοντας τους Πολίτες (άρθρο μας: ΤΟ ΡΕΚΒΙΕΜ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ: Ο καταμερισμός των ευθυνών της συνθηκολόγησης στους Έλληνες Πολίτες, στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, στις κυβερνήσεις, στους κερδοσκόπους και στην ΕΕ 25/4/2010). Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η Ελληνική κυβέρνηση συνετέλεσε τα μέγιστα στην συγκεκριμένη «επιλογή», αφού αυτή πρότεινε αρχικά τη «λύση ΔΝΤ» στην Ευρώπη, η οποία απλά την αποδέχθηκε – ενώ έκανε τα πάντα για να την προκαλέσει (εκλογές, διόγκωση του ελλείμματος, καθυστέρηση των μέτρων κλπ).

Φυσικά το ΔΝΤ, εκτός από «όργανο», είναι και μία επιχείρηση, η οποία αποβλέπει σε κέρδη. Όπως δε έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, ευρισκόμενο από το 2007 και μετά χωρίς πελάτες, ήταν υποχρεωμένο να αναζητήσει καινούργιους. Ανεξάρτητα λοιπόν από το πόσο συμμετείχε στις αιτίες που προκάλεσαν τη χρηματοπιστωτική κρίση, η πληθώρα νέων πελατών που του προμήθευσε (Ανατολική Ευρώπη, Ελλάδα κλπ), ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να του συμβεί, μετά τη δύσκολη περίοδο, η οποία ακολούθησε την «καταστροφική» διαχείριση των κρίσεων του ΄90 εκ μέρους του (Ασία, Αργεντινή, Ρωσία, Βραζιλία κλπ) – «διαχείριση» η οποία του κόστισε τη απώλεια του συνόλου σχεδόν των πελατών του.

Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΠΟΡΩΝ

Από την παραπάνω μικρή ανάλυση συμπεράναμε, μεταξύ άλλων ότι, ουσιαστικά «μεταφέρθηκαν» οικονομικοί πόροι από τους ιδιώτες στις τράπεζες, αυξάνοντας προφανώς το συνολικό ιδιωτικό χρέος.

Όσον αφορά την Ελλάδα τώρα, επειδή η «αρρώστια» εμφανίσθηκε κατ’ αρχήν στο δημόσιο τομέα της, επιλέχθηκε η μεταφορά περιουσιακών στοιχείων από τους ιδιώτες, στα ταμεία του κράτους. Επειδή όμως οι Έλληνες Πολίτες μάλλον δεν «συναίνεσαν» (μειωμένα φορολογικά έσοδα), ενώ τόσο η κυβέρνηση τους, όσο και η υπόλοιπη Ευρώπη (κυρίως η Γερμανία) ήταν πεπεισμένοι ότι δεν επρόκειτο να αποδεχθούν την «αιμοδοσία», όπως οι «συμπολίτες» τους σε άλλες δυτικές οικονομίες (Η.Π.Α. κλπ), θεωρήθηκε απαραίτητος ο εξαναγκασμός τους - με τη βοήθεια του ΔΝΤ.

Άλλωστε, ήταν γνωστές οι υψηλές «φοροδοτικές» ικανότητες των Ελλήνων Πολιτών, όπως πολύ εύκολα συμπεραίνεται από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί (ας σημειωθεί εδώ ότι, το αυξημένο ιδιωτικό χρέος υποδουλώνει τους Πολίτες στο κράτος τους, αφού τους καθιστά απόλυτα εξαρτημένους από τις «υπηρεσίες» του).

Η συνέχεια του άρθρου εδώ.