Εχθές, σήμερα, αύριο...

Αυτό το κείμενο το έγραψα την επομένη του παλλαϊκού συλλαλητηρίου (12-3-2010) ενάντια στην ψήφιση του νομοσχεδίου «μπάτε σκύλοι αλέστε, και αλεστικά μη δώσετε».

Εχθές λοιπόν κατηφόρισα προς την Βουλή να δω πως αντιδρά ο Δημοκράτης και Πατριώτης Έλληνας στις προθέσεις των «εντεταλμένων», «εντολοδόχων» του, στην προσπάθεια δημιουργίας τετελεσμένου στην κοινωνική και εθνική του σύσταση.
Αφίχθηκα περί της 7ης απογευματινής, και αντίκρισα 400-500 άτομα, χωρισμένα, σε ένα πυρήνα στην μέση της Β. Σοφίας (φτου κακά), με μίαν Ελληνική σημαία, μία Βυζαντινήν και δύο Αλβανικές (σημειολογία προφανώς)!
Εις το πεζοδρόμιον επί της ιδίας οδού, και έξωθεν ακριβώς από το Υπουργείο των Εξωτερικών (τους), υπήρχαν και λιγοστοί ανένταχτοι που συνευρέθησαν για να συζητήσουν και να είπουν τον καημό τους!
Εμέτρησα λοιπόν και εγώ σε βήματα, δικά μου, 86 τον αριθμόν, με αφετηρία την γωνία των οδών Ακαδημίας και Β. Σοφίας (φτου και πάλι), όπου ξεκινάει το Υπουργείο (τους), μέχρι το τέλος αυτού, αλλά και της έκτασης της συγκέντρωσης.
Τα δε βήματα προς την Βουλή (τους), ήταν τον αριθμό 38.
Αφού βεβαιώθηκα για τις συντεταγμένες της συγκέντρωσης, μην πείτε και ότι δεν ήμουν εκεί, περιδιάβηκα πάνω κάτω, και πέρα δώθε, την ομήγυρη προκειμένου να συλλάβω την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και κουβέντα, με κίνδυνο εμφανή να στιγματιστώ ως προβοκάτορας, ασφαλίτης και άλλα τέτοια ευαγή.
Οι περισσότεροι νεαροί σε ηλικία ήταν στο επίκεντρο της συγκέντρωσης, ορισμένοι δε εξ’ αυτών μετά ενδυμασίας άλλης σκοπιμότητας.
Περιμετρικώς όμως υπήρχαν πολίτες σαφώς μεγαλύτερης ηλικίας, που συζητούσαν, μετά πλήρους γνώσεως, για τα τεκταινόμενα αναφερόμενοι σε δεκάδες παραδείγματα που ζούσαν στην καθημερινότητά τους και που προμήνυαν το σημερινό.
Πολίτες απλοί που δεν πήγαν για να κάνουν φασαρία αλλά να επικοινωνήσουν την αγωνία τους.
Αλγεινή εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι όσοι περνούσαν από το πεζοδρόμιο καθ’ όλη την διάρκεια του συλλαλητηρίου, και πιστέψτε με ήταν πολλοί περισσότεροι σε σύνολο από τους συγκεντρωμένους, ή ήταν παντελώς αδιάφοροι, ή ρωτούσαν αφελώς:
-Ποιοι είναι αυτοί και γιατί φωνάζουν;

Συνεπαρμένος από την μαζικότητα, όταν πλέον γύρισα σπίτι μου, κάθισα και ενημερώθηκα για την προεργασία αυτού του συλλαλητηρίου αλλά και για την διαδικτυακή συνεισφορά.
Μέτρησα λοιπόν 385 ιστολόγια που συγκεντρώθηκαν σε μία προσπάθεια εκδήλωσης αντίθετης φωνής και 4344 ψηφιακές υπογραφές που συγκεντρώθηκαν στο facebook.
Προσπάθησα λοιπόν, νοητικά, να κάνω ένα πρόχειρο υπολογισμό του πόσοι θα έπρεπε να είχαν συγκεντρωθεί και να το αντιπαραθέσω με τον αριθμό των συγκεντρωμένων.
Επειδή παραλίγο να πάθω εγκεφαλικό, σταμάτησα.

Επανέρχομαι στο σήμερα.
Σήμερα λοιπόν, και ενώ προσπαθούσα να αναλογιστώ τα αποτελέσματα της χθεσινής ειδυλλιακής εικόνας ενός νησιού όπου «κάποιος» (με την σύμφωνη γνώμη 3.000.000 «πολιτών») επέλεξε για να μου πει πόσο κοροΐδο είμαι, διάβασα, εδώ, για τον ερχομό του Τούρκου Πρωθυπουργού με μία κουστωδία υπουργών στις 14 και 15 Μαΐου, για να συζητήσουν με τον «κάποιο» (με την σύμφωνη γνώμη 3.000.000 «πολιτών») και την δική του κουστωδία, για σοβαρά διμερή θέματα και μεταξύ αυτών την συνεκμετάλλευση του πλούτου των δικών μας θαλάσσιων, οικοπέδων για κάποιους, Εθνικών χωρικών υδάτων.

Επειδή λοιπόν για τα οικονομικά και να βγω να φωνάξω, το πολύ πολύ να φάω καμιά σφαλιάρα μαζί με καμιά χιλιάδα ακόμα, αφού την γλύτωσα την προηγούμενη φορά.
Επειδή και με το ΔυΝαΤο θα βρω τρόπο να επιβιώσω, παίρνοντας όμως και τα «απαραίτητα μέτρα».
Επειδή τα χθεσινά αποτελέσματα ετοιμάζονταν επτά μήνες τώρα.
Επειδή τα «αυριανά» αποτελέσματα ετοιμάζονται χρόνια τώρα.

Αποφάσισα στις 14 και στις 15 Μαΐου να παρευρίσκομαι εκεί όπου θα συναντηθούν οι «κουστωδίες».
Πίσω ακριβώς από τις κορδέλες που με την δέουσα φροντίδα θα έχει τοποθετήσει η ΕΛ.ΑΣ για να μην διαταραχθεί η δέουσα ηρεμία των συδαιτημόνων.

Δεν θα κρατώ κάποια σημαία, διότι θα πατώ σε χώμα όχι ξένο, ακόμη.
Δεν θα κρατώ κάποια πινακίδα, διότι γνωρίζω ότι δεν ξέρουν και δεν θέλουν να «διαβάζουν».
Δεν θα φωνάξω συνθήματα, διότι γνωρίζω ότι δεν ακούν και δεν θέλουν να ακούσουν.
Δεν θα δώσω καμία αφορμή να επέμβουν συν-πολίτες μου που θα έχουν επωμιστεί το βάρβαρο έργο της φύλαξης των «ξένων»

Θα σταθώ όρθιος όμως εκεί για όσο χρειαστεί, αν και γνωρίζω ότι δεν βλέπουν και δεν θέλουν να δουν.
Θα έχω καρφωμένο το βλέμμα μου απέναντί τους και έξω από τον τοίχο τους.
Βουβός θα παραμείνω στο μεγαλύτερο διάστημα.

Στο τέλος όμως αισθάνομαι με σιγουριά ότι θα ξεστομίσω από τα βάθη της καρδιάς μου δύο λέξεις.

Η μία θα είναι:

ΓΙΑΤΙ;

Την άλλη την κρατάω για εκείνη την ημέρα.