Προβληματισμοί...


Τελικά προχωρώντας στην ζωή μου, και πάνω στην προσπάθειά μου να γίνω κάθε φορά και κατά τι "σοφότερος" πολιτικά, έπεφτα πάνω σε κάτι μαντρότοιχους.
Κοιτάζοντας δε, μετά το καρούμπαλο, προς τον τοίχο, έβλεπα πάντα τις ίδιες επιγραφές.
Αριστερά, κέντρο, δεξιά.
Όποιον δρόμο και να διάλεγα μετά, πάλι σε μαντρότοιχο έπεφτα.
Έτσι, και επειδή το κεφάλι μου δεν προλάβαινε να γιάνει από τα πολλά καρούμπαλα, αποφάσισα να γυρίσω προς τα πίσω, μήπως και αποφύγω τους μαντρότοιχους, και βρω μία διέξοδο.

Σε αυτήν λοιπόν την πορεία, και με το κεφάλι σημαδεμένο πλέον, συνάντησα ανθρώπους που έλεγαν αλήθειες χωρίς ιδιοτέλεια, που αντιμετώπιζαν τους άλλους ανθρώπους χωρίς συμπλέγματα, που προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν τα πράγματα γύρω τους χωρίς προκαταλήψεις, με μόνο τους όπλο την καθαρή σκέψη.

Ρωτώντας τους λοιπόν, τι εκπροσωπούν και γιατί διαφέρουν από τους άλλους, μου απάντησαν ότι δεν εκπροσωπούν κάποιον ή κάτι διότι δεν χρειάζεται να εκπροσωπείς κάποιον για να σκέπτεσαι και να μιλάς ελεύθερα, ούτε θεωρούν ότι διαφέρουν από τους άλλους διότι εξωτερικά τουλάχιστον ομοιάζουν με όλους.
Όταν και πάλι επέμενα να πάρω απάντηση στην διαφορά του λόγου τους σε σχέση με τους άλλους, μου απάντησαν ότι κάθε λόγος προέρχεται από την διαφορετική σκέψη, αντίληψη και προσέγγιση των θεμάτων.
Όταν αυτός ο λόγος δεν καταλήγει σε στεγανά και δεν περιχαρακώνεται από αυθεντία, αλλά συντηρείται από συνεχή κριτική ματιά στις αλλαγές που επέρχονται, διατηρώντας ταυτόχρονα διαχρονικές αξίες, τότε το μόνο που τον διαφοροποιεί από το εκάστοτε άλλον, είναι το ποιόν του εκφωνητή και το αυτί και η αντίληψη του ακροατή.

Εν κατακλείδι, μου είπαν, ότι σημασία έχει η ποιότητα του λόγου αλλά και ο σκοπός αυτού που τον εκφέρει από την μία, και η ποιότητα της σκέψης και το εύρος της αντίληψης του ακροατή από την άλλη.
Τι θέλεις να ακούσεις; Αυτό θα ακούσεις.
Από ποιον θέλεις να το ακούσεις; Από αυτόν θα το ακούσεις.
Το πρόβλημα, μου είπαν, δεν είναι όταν απευθύνεσαι στους λίγους, αλλά στους πολλούς. Και επειδή, πάντα, όλοι θέλουν να απευθύνονται στους πολλούς, για αυτό και δημιουργούν μία πλατφόρμα επικοινωνίας που να μπορεί με κάποιες γενικότητες να ακουμπάει όσον το δυνατότερο περισσότερους.

Τότε, πονηρά εγώ σκεπτόμενος, τους ρώτησα γιατί δεν χρησιμοποιούν και οι ίδιοι μία ανάλογη πλατφόρμα με σκοπό να ακουστεί και ο δικός του λόγος, που σημειωτέον τον θεωρώ περισσότερο ειλικρινή, και μου απάντησαν ότι δεν είναι έννοια τους να πείσουν ξαφνικά τους πολλούς, αλλά να συζητήσουν με όσον το δυνατόν περισσότερους. Και αυτό διότι δεν έχουν σκοπό να παρασύρουν, αλλά να επικοινωνήσουν με τους υγιώς, ακόμα, σκεπτόμενους και όχι με αυτούς που απλά ακολουθούν οδηγίες..
Να επικοινωνήσουν με όλους αυτούς, που καταλαβαίνουν τις συνέπειες των επιλογών τους.
Δηλαδή, αναρωτήθηκα, η διάσπαρτη θέα των τραυμάτων με έκανε να αλλάξω δρόμο και όχι ο πόνος;
Ο πόνος μου απάντησαν, τις περισσότερες φορές συνηθίζεται από ένα σημείο και μετά. Είτε γιατί τον αγνοούμε, είτε γιατί νομίζουμε ότι είμαστε πιο δυνατοί.
Εάν δεν καταφέρεις να αντιδράσεις την πρώτη φορά που είναι και πιο οξύς, τότε σε παγιδεύει στην προσμονή της αυτοίασης, ή στην χειρότερη, στην αρχή της λήψης παυσίπονων.

Συνεχίζεται...

7 σχόλια:

Ζάχαρη είπε...

Η αληθεια ειναι μια ανακουφιστικη εμπειρια.Το ιδιο και η διαδικασια ανακαλυψης της.Και για να μην μπερδευω,για μενα η αληθεια εχει να κανει με την αυθεντικοτητα του καθενα.Στο τελος πρεπει να μοιαζεις σε αυτο που ονειρευσαι.
Καλο μεσημερι.

Ευρύνοος είπε...

Ευτυχώς δέν προσπάθησα ποτέ μου να πολιτικοποιηθώ ή να παρακολουθήσω πολιτικές τακτικές μιά και η απόρροια των πολιτικών όλων, είναι η καθημερινότητά μας και την βιώνουμε όλοι..

οπότε πάντα ενδιαφερόμουν να συζητώ με ανθρώπους που (έστω φαινομενικά) δέν ανήκουν στον τάδε ή στον δείνα πολιτικό χώρο..

το πρόβλημα της συζήτησης με άτρομα εςνταγμένα σε κάποιο χώρο είναι οτι πάντα θα τα βλέπουν μέσω του δικού τους πρίσματος, εκείνο της πολιτικής..

πράγμα που παραμορφώνει την Αλήθεια..

δείγμα: κάποιος προσυλωμένος στον Χριστιανισμό, τα βλέπει χροστιανικά, κάποιος προσυλωμένος στον Πατριωτισμό τα βλέπει πατριωτικά, κάποιος προσυλωμένος στο χρήμα τα βλέπει χρηματικά κ.ο.κ

προσπαθώ να συζητώ όσο δυνατόν ελεύθερα απο καλούπια και όσο δυνατόν πέρα απο ταμπελες..

χαίρομαι που έχουμε συναντηθεί και συζητάμε φίλε :)

υγ: η ρήση της "ζάχαρης" με εξέπληξε..
"Στο τελος πρεπει να μοιαζεις σε αυτο που ονειρευεσαι."

εύγε!

t είπε...

Ωραίο κείμενο.
Το δικό μου συμπέρασμα.

1. Αν δε διαλέξω στρατόπεδο και δεν αποφασίσω με ποιους θα πάω και ποιους θα αφήσω όταν ακουστεί το τικ τακ του timing [της μοίρας της πατρίδας που με καλεί] θα είμαι άξια της τύχης μου.

Ωραία εικόνα με το raven του E.A.Poe. Ο Poe χρησιμοποιούσε το κοράκι με μια αύρα θανατηφόρου, μεν, εξωπραγματικού και ελκυστικού δε ρομαντισμού, που αποφόρτιζε τη σκοτεινή του φύση.

Τα ντόπια κοράκια που στέλνουν την Ελλάδα προ-αποφασισμένα στην "αγκαλιά" του ΔΝΤ δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ρομαντισμός.

ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗ ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ!

@αλλενάκι

Pausanias είπε...

παρ' όλο που συμφωνώ μαζί σου και με τις διαπιστώσεις σου διαφωνώ με την αντίδραση. Η απάντηση δεν είναι η απομόνωση αλλά αντίθετα η συμμετοχή. Αυτό γιατί ζούμε στον κόσμο τους και όχι αυτοί στον δικό μας

botilastopelagos είπε...

Ταυτίζομαι με την ανάρτηση, επειδή αυτή ασκεί κεντρομόλο έλξη προς τον άξονα της μονάδος, άρα της ενότητος. Περιέχει χωρίς υπεκφυγές το μηδέν και ταυτόχρονα το άπειρον. Ο Λόγος τους αποτελεί την μονάδα, οδηγεί σε μια αναπόφευγη ενότητα, εντός της οποίας όλα ηρεμούν σε συνθήκες μόνιμης έκρηξης.
Ένα κείμενο που δεν αποσκοπεί να μιλά. Αποτυπώνει στο χαρτί αυτό που πάλλεται, διότι έτσι υφίσταται η εικών - όχι ως έκφραση ή παράγωγον της ιδέας - αλλά ως αυτουσίως ενεργούμενη αποκάλυψις κάλλους της μονάδος.

Ο νοών...νοείτω είπε...

Καλημέρα σε όλες και όλους.
Θέλω να σας ευχαριστήσω θερμά, για τον κόπο που κάνατε να σχολιάσετε αυτήν την ανάρτηση.

@Ζάχαρη,
Αγαπητή συμφωνώ ότι η αλήθεια και η διαδικασία ανακάλυψής της, είναι μία ανακουφιστική εμπειρία.
Σε κάθε περίπτωση όμως, η ποιότητα του ανθρώπου αντικατροπτίζει και τα όνειρά του.

@Ευρύνοος,
Αγαπητέ, τίποτα δεν είναι τυχαίο και ο λόγος σου το αποδεικνύει.
Η χαρά όλη δική μου.

@αλλενάκι,
Αγαπητή και φίλτατη, ας είμαστε έτυμοι και έτοιμοι.
Τα κοράκια τουλάχιστον τα καταλαβαίνεις από το κράξιμο πριν τα δεις.
Αυτοί εφόρεσαν μανδύες, αλλοίωσαν τις φωνές και τώρα που αποκαλύφθηκαν, κάποιοι έμειναν ενεοί.

@Παυσανίας,
Αγαπητέ, σε ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Ίσως κατάλαβες λάθος.
Δεν υποστηρίζω την απομόνωση, αλλά την διαφορετική πορεία.
Και η κάθε πορεία αναζητά την συμμετοχή, αν και πολλές φορές είναι μοναχική.

@Μποτίλια στο πέλαγος,
Αδελφέ, ο λόγος σου πάντα ιδιαίτερος αλλά και προσηνής.
Σύνθετος και απλός, ωσάν ένα χέρι που σε ακουμπάει την στιγμή που χρειάζεται.
ΥΓ. Το κείμενο αυτό εγράφη αρκετό καιρό πριν, αλλά ανεσύρθη αυτόματα μετά την δημοσίευση της ανάρτησής σου όπου και «αποβιβάζεσαι».

Σας εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο (χωρίς ηφαιστειακή τέφρα).

αμμοδύτης είπε...

πάντα υπάρχουν μαντρότοιχοι, σε κάθε σύμπαν. Απλά μερικοί έχουν μεγαλύτερα οικόπεδα και αργούν να τους τρακάρουν. Δες το όμως και θετικά. Το ότι χτυπάς το κεφάλι σου σημαίναι α) ότι ο μαντρότοιχός δεν είναι ψευδαίσθηση και β) ούτε εσύ είσαι ψευδαίσθηση. Τώρα, βέβαια, δεν ξέρω αν αυτό είναι παρηγοριά ή ...κυνισμός.

Δες το αλλιώς. Οι νόμοι της θερμοδυναμικής πάντα -- ΠΑΝΤΑ -- σε περιορίζουν, there is no free lunch.