Δεν χάθηκαν. Εμπειρίκοι, Κατσαροί, Αναγνωστάκηδες, δεν γεννιούνται όμως κάθε μέρα.
Πριν από μια δεκαετία είχαμε έκρηξη της ελληνικής βιβλιογραφίας, μιας παραγωγής τίτλων σε ρυθμό πολυβόλου, χύδην φορτίο. Οι Έλληνες γράφουν όμως πολύ. Διαβάσαμε πολλά και ευτράπελα, δυστυχώς ορισμένα από τη λεγόμενη -αυτοβιογραφική συνήθως- "γυναικεία λογοτεχνία". Έλεος. 20 χρόνια δεν έγραφα. Είχα σταματήσει ήδη από τη σχολή. Αλλά σκεφτόμουν, σκεφτόμουν, σκεφτόμουν. Νομίζω 20 χρόνια σκεφτόμουν. Η σκέψη είναι γραφή. Αναρωτιόμουν ταυτόχρονα τι έχω να πω ή να γράψω τάχα εγώ, που δεν το έχουν πει ήδη χιλιάδες άλλοι. Καλύτερη η σιωπή λοιπόν.
Τα αποτελέσματα όμως αυτής της έκρηξης τώρα γίνονται ορατά.
Ξεχύθηκαν στο διαδίκτυο.
Είναι οι χιλιάδες ανώνυμοι και ανώνυμες δικτυογράφοι.
Από αυτούς θα ξεχωρίσει η επόμενη γενιά ποιητών, ποιητριών και συγγραφέων.
Και θα είναι πολύ δυνατή.
Και δεν θα είναι αναιμική, περιθωριακή, ομφαλοσκοπική, αυτοβιογραφική, "άρρωστη και βιωματική, συμπλεγματική", όπως αυτή της τελευταίας 15ετίας (με κάποιες εξαιρέσεις φυσικά).
Δηλαδή θα έχει αφήσει πίσω της το στενό ορίζοντα στον οποίο περιοριζόταν μέχρι σήμερα και θα έχει ξανοιχτεί πλατιά στον κόσμο.
Στην παραγωγή αυθεντικής συγγραφής και ποίησης, αυθεντικής μυθιστοριογραφίας.
Θα το δεις, εδώ είμαι και εδώ θα είσαστε.
Σχολιαστής: αλλενάκι
12 σχόλια:
Άμεση απάντηση στην προηγούμενη ανάρτηση, αναδεικνύει την σκέψη που χρωματίζεται από το γαλάζιο και φωτίζεται από τον Ήλιο τον Ηλιάτορα.
Η πνευματική επώασις, δεν λαμβάνει χώρα σε βιομηχανικά κλουβιά με θερμαινόμενες λάμπες, αλλά σε τόπους που φωτίζονται και ζεσταίνονται με το φυσικό φως.
Ο χρόνος παίζει τον φυσικό του ρόλο ως σύμμαχος στην διαδικασία, και όχι ως κύριος παράγοντας μαζικής παραγωγής βιαστικού λόγου.
Τα ειδικά πολυγωνικά εργαλεία, εφαρμόζουν ακριβώς εκεί που πρέπει.
Σφίγγουν και χαλαρώνουν όπου χρειάζεται.
Δίνουν την σιγουριά ότι το κούρδισμα των χορδών δεν είναι αφημένο στην τύχη των μαθητευόμενων οργανοπαιχτών.
Επιτηρούν την μελωδία και διορθώνουν τα φάλτσα.
Μέρα που είναι σήμερα, επιτρέψετε μου να βγω «εκτός θέματος» και να πλατειάσω με την αναμελιά της απογευματινής βόλτας στο παστρικό πλακόστρωτο αιγαιοπελαγίτικης προκυμαίας.
Το έχω ανάγκη γιατί σαν δραπέτης της έγνοιας του «ένα + ένα» της καθημερινότητας από εδώ θα προσπαθώ πάντα να αναγαλλιάζω για λίγο την ψυχή μου.
Από τα σχόλια των e-φίλων του διαδικτύου.
Είναι καλά τα σχόλια σας.
Σύντομα, εύστοχα, αισσθαντικά και προπαντός περιεκτικά.
Το «λόγιο» στυλ ειδικά όταν διανθίζεται με εικαστικές εκφάνσεις και ξεπετάγματα είναι πάντοτε τόσο ρωμαλέο και τόσο ζωογόνο…
Είσαστε e-φίλοι μου «ο νοών νοείτω» και «αλλενάκι», ενδιαφέροντες «λόγιοι του διαδικτύου».
Αυτό θέλετε να είστε και αυτό είσαστε.
Και γράφετε ενίοτε και έξυπνα (εννοώ ανάλογα με τις «θεματικές» σας προσεγγίσεις).
Εδώ μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω ένα σχόλιο «κουστούμι» και για τους δυο σας.
Το έξυπνο γράψιμο είναι που αναδεύει τα μέσα σου και ασυναίσθητα, σου ξεδιπλώνει μνήμες, παροπλισμένα όνειρα ,γόνιμες σκέψεις, νέες ιδέες και αναγεννάει την αγάπη για την ζωή και την δημιουργία.
Συναντάει ο άνθρωπος με το γράψιμο τον «άγιο προορισμό» του, που είναι η αγάπη για τον άλλον και η «ακμαία παρακαταθήκη» για τον επόμενο…. που έρχεται με την ανατολή του αύριο.
Ποτέ, μα ποτέ δεν θα συναντήσεις «σκεπτόμενο» άνθρωπο, να πλήττει και να σέρνεται στα ίδια και στα ίδια, ή να τον αγκαλιάζει η χαμέρπεια, η συνήθεια, το ευκολόπιστο και αμάσητο «μήνυμα των άλλων, ή η θλιβερή βαρεμάρα.
Ανεβάσατε τον πήχη ψηλά και καλά κάνατε!!!!
Θα αντέξουμε όμως τις πολλές «τρίτες» προσπάθειες για να βρισκόμαστε πάντα στο επόμενο σκαλί…..?
Οψόμεθα….
Καλό σας Σαββατοκύριακο και καλή ξεκούραση….
@Δωδωναίε,
Δάσκαλε του λόγου, και ερευνητή της ψυχής.
Ταξιδιώτη της σκέψης και οδοιπόρε της νόησης.
Με συγκίνηση σε διαβάζω, και περπατάω δίπλα σου "..στο παστρικό πλακόστρωτο αιγαιοπελαγίτικης προκυμαίας".
Με όλες τις αισθήσεις μου σε επα-γρύπνηση.
Και εγώ δραπέτης της έγνοιας, που δεν φαίνεται.
Σε μία διαρκή και άνιση μάχη με την καθημερινότητα.
Λες οψόμεθα, σου απαντώ αγάντα...
Καλό Σαββατοκύριακο και καλή ξεκούραση και σε εσένα.
OΣΟ ΜΙΚΡΑΙΝΩ
Όσο μικραίνω γύρω ο κόσμος μεγαλώνει
όπως σαρώνει
στο πέρασμα του ο καιρός
όλα τα τείχη που 'χα χτίσει,
πάει κι απλώνει
στη θέση τους λιβάδια
κι από πάνω ο ουρανός
ανατινάζεται κι ελευθερώνει
άγρια άλογα που αρχίζουν
και καλπάζουνε καθώς
η μέρα φεύγει θριαμβεύοντας
κι υψώνει
πύρινα λάβαρα με αστέρια και γεράκια
μες στο φως...
Όσο εγώ σβήνω, αυτή η φλόγα δυναμώνει
όπως πυρώνει
το μαύρο ατσάλι της ψυχής
βλέπω τον πάγο που 'χα γύρω μου να λιώνει,
βλέπω τους δρόμους ανοιχτούς μέχρι τα πέρατα της Γης,
τώρα είμαι σύννεφο αν γίνω χιόνι
θέλω να πέσω μες στον κήπο σου στην άκρη της αυλής,
να είμαι το δάκρυ του χιονάνθρωπου που λιώνει
μες στην απέραντη λιακάδα της δικιάς σου της ζωής...
Όσο λιγότερο παλεύω δυναμώνει
αυτός ο αέρας που έτσι και δεν του αντισταθείς
γίνεσαι χνούδι ελαφρύ και σε σηκώνει,
πετάς μαζί με τα πουλιά στα βάθη της ανατολής,
ακούς να τρέχουνε νερά, ακούς τ'αηδόνι,
βλέπεις τη θάλασσα μακριά, τη νοσταλγείς
και τότε ο αέρας απαλά σε προσγειώνει
μες στην παλάμη αυτής
που χρόνια περιμένει να της πεις
όσο μικραίνω γύρω ο κόσμος μεγαλώνει...
ΠAYΛΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ, (από το cd "Άλλη μια μέρα")
ΥΓ. Δεν ξέρω για ποιητές, αλλά από στιχουργούς σκίζουμε!
Καλημέρα.
Σύντομα και περιεκτικά, καλά καταλάβατε ότι δεν μ'αρέσει να γράφω πολλά κ περιττά. Προτιμώ κοφτά. Δεν είμαι λόγια, ούτε "όλο λόγια".
α. πάλι μ'εβγαλες στη σέντρα, θα κουράσουμε τον κόσμο (χίλια ευχαριστώ).
β. δεν προσπαθώ να γίνω λόγια, έχω επίγνωση των δυνατοτήτων μου. Ίσως δεν μπορώ να είμαι (λόγω τεχνικής κατάρτισης έχω χάσει "λόγια κι' επεισόδια", αμφιβάλλω αν εφαρμόζω και τους τυπικούς κανόνες του γραψίματος, τες πα).
γ. Λόγιος με την πλήρη σημασία της λέξης είναι ο Νήπιος Γέρων, λόγιος είναι ο Δωδωναίος βεβαίως βεβαίως. Στο πρόσωπο του δεύτερου ο Νήπιος Γέρων βρήκε ένα πολύ δυνατό "αντίπαλο", λόγιος είναι ο Σκεφτικός.
Καλή Κυριακή, χαλαρά και πάντα μαζί με τους ανθρώπους που αγαπάμε.
@αλλενάκι
σίγουρα υπάρχει λίγη δημιουργία και σε αυτήν την άσκηση, ωστόσο πιο πολύ με εντυπωσιάζει η συλλογικότητά της, σε ένα εικονικό και διεσπαρμένο σύστημα...
Εάν πρέπει να σταθεροποιήσεις μία προεπιλεγμένη θέση αντίληψης η Ποίηση είναι ανεπιθύμητη, όπως στην Ιδανική Πολιτεία που οραματιζόταν να θεμελιώσει ο Πλάτων.
Εάν όμως θέλεις να ανατρέψεις την ισχύουσα αντίληψη η Ποίηση αναζητείται. Φορείς της ανατροπής είναι οι ποιητές και σπαθί τους η Ποίηση.
Απομονώνω μια φράση που είπε ο Ελύτης " Η Ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της Υπερηφάνειας" μια φράση που ορίζει την ποιότητα ενός ποιήματος ως ανατρεπτική.
Η υπερηφάνεια όμως είναι μια ιδιότητα του σκεφτόμενου νου και της λογικής κι όχι της αισθαντικότητας και των επιθυμιών, των επικλήσεων και του προσκηνήματος, γιατί τότε η ποίηση μεταλλάσεται σε προσευχή και υμνολογήματα σε οράματα παράνοιας και σε σπαθί θανάτου σε ματωβαμμένα χέρια φανατικών.
ενδιαφέρουσα άποψη greenlion, αν και αναρωτιέμαι αν η υπερηφάνεια είναι ιδιότητα σκέψεων ή επιθυμιών...
Καλημέρα.
Νοων...νοείτω: "...και τέλος, αποδομώντας ο ίδιος αυτή την ανάρτηση..." είσαι ο πρώτος που το είπε στο διαδίχτυο, με βαρέθηκα εγώ, πόσο μάλλον οι αναγνώστες, κατέβασέ την ...
Greenlion "οράματα παράνοιας και σπαθί θανάτου σε ματοβαμένα χέρια φανατικών" ... πρόγνωση έκανες!
@αλλενάκι
αμμοδύτη
Η συναισθηματική έκρηξη σε καμία περίπτωση δεν είναι υπερηφάνεια όταν τοποθετεί το εγώ κάτω από το εσύ εξυψώντας το αντικείμενο της επιθυμία της
Η νοητική προσέγγιση όμως εκρύγνηται σε μια ολοφάνερη προβολή του εγώ ή του εμείς.
Το συναίσθημα σε υποτάσει πάντα, ενώ ο νους, είτε όταν χωρίζει, είτε όταν ενώνει, πάντα το κάνει με υπερηφάνεια, στην μία περίπτωση του εγώ στην άλλη του είναι.Στο δε εμείς η ταπεινότητα που εκφράζεται από το εγώ δεν είναι η δουλικότητα του συναισθήματος και των επιθυμιών,αλλά μια έκφραση ενότητας των μελών μιας ομάδας όπου το εγώ συμετέχει ελεύθερα και δεν υποδουλώνεται, διότι η αισθαντικότητα ελέγχεται μόνο απ τον νου και την διαύγεια του την λογική.
@αλλενάκι,
Ότι ανεβαίνει δεν κατεβαίνει.
Πόσο μάλλον όταν αξίζει.
@γgreenlion,
Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου και θα συμπληρώσω.
Η υπερηφάνεια όταν προέρχεται από το αυξημένο συναίσθημα αξιοπρέπειας, και σκοπό έχει την διαφύλαξη ηθικών αξιών, τότε έχει επεξεργαστεί το συναίσθημα από τον νου.
Όταν όμως είναι αποτέλεσμα ικανοποίησης για κτήση υλική, τότε είναι συναίσθημα που έχει υποταχτεί στον μικρόκοσμο του εγώ.
Απαντάω με αυτό και στον αμμοδύτη.
Να είστε όλοι καλά.
Είδα τον νήπιο ή μου φάνηκε βρε παιδιά?
Δημοσίευση σχολίου