Ο σκοπός δικαιολογεί τα μέσα...;

Συνέβησαν πολλά τον τελευταίο καιρό.
Συσσώρευσα πολλά μέσα μου.
Και ήρθε η ώρα να ανοίξω τον δικό μου ασκό.

Καλό ταξίδι στις τέσσερεις ψυχές των πολιτών που κάποιοι αποφάσισαν ότι πρέπει να φύγουν από αυτή την ζωή, με τραγικότητα που κλονίζει.
Ποιοί;
Οι κυβερνήτες τους, οι εργοδότες τους, οι εύκαιροι δολοφόνοι, και οι εγκληματικά ανόητοι συμπολίτες τους που περνούσαν από έξω και τους άφησαν χωρίς ανάσα, διότι φώναζαν για την δική τους.
Τα τελευταία 36 χρόνια συνεχίζουν και πεθαίνουν απλοί πολίτες.
Οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί έχουν ασυλία.
Ο σκοπός δικαιολογεί τα μέσα...;

Χιλιάδες πολιτών ξεχύθηκαν στους δρόμους κάτω από τις ομπρέλες και τις οδηγίες, συνδικαλιστικών οργάνων και κομμάτων για να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στα ληστρικά μέτρα της κυβέρνησης.
Δεκάδες χιλιάδες πολιτών ξεχύθηκαν στους δρόμους αυτόβουλα αλλά και επί τη ευκαιρία, για να φωνάξουν ότι πνίγονται.
Εκατομμύρια πολιτών απείχαν από τις διαμαρτυρίες διότι μάλλον δεν πνίγονται ακόμη.
Χιλιάδες χρήστες του διαδικτύου συμμετείχαν ενεργά στην διαμαρτυρία με την μέθοδο της πληκτρολόγησης σε ονομαστά φόρα.

Ειπώθηκε ότι ήταν από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις που έχουν γίνει μεταπολιτευτικά.
Απόλυτα ικανοποιημένοι δήλωσαν οι διάφοροι φορείς και εντυπωσιασμένα τα ΜΜΕ παρ’ όλο που απεργούσαν και αυτά.
Η τραγικότητα των θανάτων, τους «ανάγκασε» να διακόψουν την διαμαρτυρία τους με την σύμφωνη γνώμη της ΕΣΗΕΑ.
Ο σκοπός δικαιολογεί τα (ΜΜ)μέσα...;

Δεχόμενος ότι ο αριθμός πλησίασε τις 150.000, διαπιστώνω ότι αντιστοιχούσε στο 1,5% του πληθυσμού.
Η ανεργία, ανεπίσημα, πλησιάζει το 15% του ενεργού πληθυσμού που αυτό με ένα πρόχειρο υπολογισμό μας δίνει έναν αριθμό περί των 750.000.
Και μιλάω μόνο για τους ανέργους και όχι για τους συγγενείς τους.
Θυμάμαι πριν περίπου 10 χρόνια την συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τις ταυτότητες.
Είχαν συγκεντρωθεί περί των 800.000 πολιτών.
Ο σκοπός είχε αγιάσει τα μέσα.

Θυμάμαι επίσης τον Μάρτιο την συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την ψήφιση του νόμου για την υπηκοότητα στους μετανάστες «γενικώς».
Ήταν περίπου 500.
Οι υπόλοιποι ακόμη ψάχνουν τον σκοπό.

Η υστεροΒΟΥΛΗ δικαιολόγησε για άλλη μία φορά τον θεσμικό της ρόλο.
Σε μία πανηγυρική συνεδρίαση, με θεατές παιδιά από διάφορα σχολεία, έδωσε σύσσωμη το λαμπρό παράδειγμα Δημοκρατικής λειτουργίας.

Η κυβέρνηση αφού με νόμο άνοιξε την πόρτα της κοινωνικής και Εθνικής αλλοίωσης, με νόμο πάλι, άνοιξε και την πόρτα της οικονομικής εξαθλίωσης αλλά και της εξάρτησης.
Τρέμω στην ιδέα του επόμενου «νόμου».
Δια του Προέδρου της δεσμεύθηκε ότι σε λίγα χρόνια με αυτά τα δανεικά, θα δούμε μία άλλη Ελλάδα.
Εύχομαι να μην ξημερώσει η ημέρα που θα δούμε την Ελλάδα όπως την εννοεί.
Έχει βέβαια πει ότι δεν χρωστάει σε κανέναν.
Εμείς χρωστάμε.
Για τα κλεμμένα τους κουβέντα δεν είπε.
Στα αξιοσημείωτα ήταν το γεγονός ότι μία βουλευτής και δύο βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος δήλωσαν παρών.
Τώρα, δεν είχαν αποφασίσει ακόμα, εντράπησαν για αυτό που είχαν αποφασίσει, νόμιζαν ότι ο Πρόεδρος της υστεροΒΟΥΛΗς έπαιρνε απουσίες θα σας γελάσω.
Όπως γίνεται πάντα στην Δημοκρατία ετιμωρήθησαν, είτε για την μη σύμφωνη γνώμη με τον πρόεδρο είτε για την μη γνώμη τους, με διαγραφή από το κόμμα.
Ο σκοπός δικαιολογεί τα μέσα...;

Η Αξιωματική Αντιπολίτευση έκανε το προαναγγελθέν υπό του νέου Προέδρου της.
Βροντοφώναξε ένα όχι στα μέτρα της κυβέρνησης και έκανε υπερήφανους τους χιλιάδες παλιούς αλλά και νέους νέους ψηφοφόρους της αλλά και πολλούς άλλους που περιμένουν χρόνια να ακούσουν ένα όχι.
Είπε βέβαια και ένα ναι προς τους δανειστές μας ως προς την αναγνώριση του νέου χρέους, και τους διαβεβαίωσε ότι θα κάνει και αυτή το παν για να επιστραφούν τα δανεικά.
Διευκρίνισε επίσης ότι θα κάνει ότι είναι δυνατόν ώστε τα δανεικά να πιάσουν τόπο.
Έχει βέβαια πει ότι δεν χρωστάει σε κανέναν.
Εμείς χρωστάμε.
Για τα κλεμμένα τους κουβέντα δεν είπε.
Εντελώς Δημοκρατικά απαγόρευσε στους βουλευτές της να εκφράσουν ελεύθερα την γνώμη τους, διότι οι περισσότεροι έχουν λερωμένη την φωλιά τους περισσότερο και από τους υπονόμους.
Άντε γειά!!!!!
Το ανωτέρω αφιερώνεται στην κενότητα της μόνης παραφωνίας που πάντα υπήρχε σε αυτό το κόμμα.
Ο σκοπός δικαιολογεί τα μέσα...;

Το ΚΚΕ επιβεβαίωσε, ότι ο μόνος λόγος ύπαρξής του πλέον είναι, ότι υπάρχουν ακόμη εργάτες, αγρότες και υπάλληλοι, και όσο θα υπάρχουν θα υπάρχει και αυτό.
Όλοι οι υπόλοιποι δεν μετράνε.
Ίσως είναι και το μόνο συνεπές κόμμα διαχρονικά.
Λέει πάντα όχι.
Ο σκοπός δικαιολογεί τα μέσα...;

Ο ΣΥΡΙΖΑ ηρέμησε σχετικά τον τελευταίο καιρό.
Ίσως φταίει ακόμα το γεγονός ότι ακόμη προσπαθεί να συνεννοηθεί με τις συνιστώσες του.
Έχασε τα πρωτεία στην «έμπρακτη» διαμαρτυρία.
Ο σκοπός δικαιολογούσε τα μέσα...;

Το ΛΑΟΣ συνεπές στην συνεχή μεταστροφή απόψεων και ιδεών, απέδειξε ότι είναι μακράν το καλύτερο κόμμα στις κυβιστήσεις.
Ο σκοπός δικαιολογεί απόλυτα τα μέσα.

Και έξω από την υστεροΒΟΥΛΗ όλοι οι πολίτες.
Θυμωμένοι, οργισμένοι, φοβισμένοι, ζαλισμένοι, μπερδεμένοι, ανασφαλείς και ψυχολογικά ράκη.
Αλλά το οπαδιλίκι οπαδιλίκι.
Οι πολίτες που, πλειοψηφικά, και αυτοί με την σειρά τους 36 χρόνια τώρα και κάθε 4, σχεδόν, άνοιγαν τις πόρτες του σπιτιού τους, της υστεροΒΟΥΛΗς δηλαδή, σε κλέφτες, απατεώνες, ανίκανους και ψεύτες.
36 χρόνια τώρα δίνουν πάνω από 80% σε αυτούς που τους έδιναν τα ψίχουλα ή τα τριάντα αργύρια, για να παραδίδουν κάθε φορά τις αξίες τους, την αξιοπρέπειά τους, τα ιδεώδη τους, τον ιδρώτα τους και το αίμα τους.

Είναι αυτοί οι ίδιοι που σήμερα φωνάζουν, να καεί το σπίτι τους.
Είναι οι ίδιοι που αρνούνται την συλλογική ευθύνη, διότι πάντα ήταν ανεύθυνοι.
Διότι ποτέ δεν στάθηκαν στο ύψος των προγόνων τους, των «τοις κείνων ρήμασι».
Διότι επέτρεψαν να αλλοιωθούν εξ’ απαλών ονύχων, δηλαδή από μικρά παιδιά.
Διότι και μεγάλοι όντες αφομοιώθηκαν στο βόλεμα της απαθούς ζωής.
Διότι επέτρεψαν να ξεριζωθεί από μέσα τους η καθαρή σκέψη και ο καθαρός λόγος.
Διότι έχασαν ολότελα τον σεβασμό προς αλλήλους και προς το Δίκαιο.
Διότι, διότι, διότι......

Είμαστε όλοι εμείς που φοβόμαστε να ανοίξουμε περπατησιά.
Είμαστε όλοι εμείς που φοβόμαστε να περπατήσουμε νέα μονοπάτια.
Λες και η αιμορραγία που υφιστάμεθα ήδη, είναι μικρότερη από αυτή που θα επέλθει από τα κακοτράχαλα σοκάκια που μας καλεί η ζωή να διαβούμε.

Το να «ματώνεις» ψυχή τε και σώματι για έναν σκοπό, έναν στόχο, για το αύριο σε κρατάει ζωντανό μέχρι τον προορισμό σου.
Το να παραμένεις απαθής κοιτάζοντας την αιμορραγία, ή θα σε στείλει αργά και βασανιστικά στον θάνατο, ή στην χειρότερη θα σε καταντήσει βρικόλακα.

Ποιος είναι ο στόχος μας;
Ποιος είναι ο σκοπός μας;
Ποια είναι τα μέσα μας;
Ποιος θα μας δικαιολογήσει;