Γλυκά πονούσε το μαχαίρι.

Το 1974 η χώρα μας (;) κατάφερε να αποτινάξει τον γύψο που την είχαν βάλει αυτοί που θεώρησαν ότι το 1967 νοσούσε βαρύτατα το πολιτικό σύστημα και κατ’ επέκτασιν η κοινωνία και οι πολίτες.
Το μαχαίρι που ανέλαβε να κόψει τον γύψο λεγόταν «Δημοκρατία».

Αποκαλύφθηκε όμως η επιδερμίδα, όπου μετά από επτά χρόνια, είχε ζαρώσει και μολυνθεί.
Έπρεπε λοιπόν να αφαιρεθεί το μέρος αυτής, έτσι ώστε να αναγεννηθεί νέα επιδερμίδα.
Το μαχαίρι που ανέλαβε την επίπονη επέμβαση ονομάστηκε «μεταπολίτευση».

Πέρασαν ακόμη επτά χρόνια και το πολιτικό σύστημα και κατ’ επέκτασιν η κοινωνία και οι πολίτες, απεφάνθησαν ότι η επέμβαση όχι μόνον δεν προχώρησε αλλά έμεινε στάσιμη.
Το μαχαίρι που ανέλαβε την σε μεγαλύτερο βάθος επέμβαση, ονομάστηκε «αλλαγή».

Πέρασαν ακόμη οκτώ χρόνια και το πολιτικό σύστημα και κατ’ επέκτασιν η κοινωνία και οι πολίτες, απεφάνθησαν ότι η «αλλαγή» όχι μόνον δεν άλλαξε τίποτα αλλά έγινε αιτία να κακοφορμίσει η ανοικτή ακόμη πληγή.
Το μαχαίρι που ανέλαβε τον καθαρισμό, ονομάστηκε «νεοφιλελευθερισμός».

Δεν πέρασαν παρά μόνον τέσσερα χρόνια και το πολιτικό σύστημα και κατ’ επέκτασιν η κοινωνία και οι πολίτες, απεφάνθησαν ότι ο «νεοφιλελευθερισμός» δεν ήταν ούτε νέος ούτε φιλελεύθερος.
Το μαχαίρι είχε φτάσει στους μύες και η πληγή είχε μεγαλώσει.
Το μαχαίρι που ανέλαβε να διορθώσει την ζημιά, ονομάστηκε επιστροφή στην «αλλαγή».

Δύο μόλις χρόνια μετά ένας από τους χειρουργούς μας άφησε.
Ο νέος χειρουργός μετονόμασε το μαχαίρι που παρέλαβε σε «εκσυγχρονισμό».

Πέρασαν οκτώ ακόμη χρόνια, και το πολιτικό σύστημα και κατ’ επέκτασιν η κοινωνία και οι πολίτες, απεφάνθησαν ότι ο «εκσυγχρονισμός» το μόνο που εκσυγχρόνισε ήταν τις λοιμώξεις που άρχισαν να απλώνονται σε όλο το σώμα.
Το μαχαίρι που ανέλαβε να καταπολεμήσει και τις λοιμώξεις, ονομάστηκε νέος «νεοφιλελευθερισμός» με ολίγον από «κάθαρση».

Πέρασαν ακόμη πέντε χρόνια και το πολιτικό σύστημα και κατ’ επέκτασιν η κοινωνία και οι πολίτες, απεφάνθησαν ότι το μαχαίρι αφού είχε γδάρει την επιδερμίδα και είχε κόψει τους μύες, έφθασε στα νεύρα.
Οι δε λοιμώξεις συνέχιζαν ακάθεκτες, και τα αντισώματα τσακώνονταν μεταξύ τους για το που πρέπει να επέμβουν.
Τα μόνα απείραχτα ήταν τα «αγγεία».
Ένας νέος και φέρελπις χειρουργός, με σπουδές στο εξωτερικό, μετανάστης ουσιαστικά, ανεδείχθη μέσα από το ιατρικό συμβούλιο και λέγοντας την μαγική φράση, ¨ή θα φτάσουμε το μαχαίρι στο κόκαλο ή θα σαπίσει το σώμα, ανέλαβε επικεφαλής της χειρουργικής ομάδας¨.
Ψαρωμένοι όλοι από το θράσος του, του έδωσαν «εν λευκώ» την άσπρη ρόμπα.
Το μαχαίρι που κρατούσε το πέταξε, και άρπαξε έναν μπαλτά.
Δεν το μαρτύρησε όμως από πριν σε κανέναν.

Χρόνια μετά, οι πολίτες, κάνοντας ανασκόπηση της μακράς διαδρομής τους στο κρεβάτι του πόνου, απεφάνθησαν ότι ίσως το μόνο που χρειαζότανε, τότε στην αρχή, ήταν ένας καθαρισμός και φροντίδα στην επιδερμίδα καθώς και εντατική φυσιοθεραπεία στα μουδιασμένα μέλη.
Μετάνιωσαν που τόσα χρόνια δεν χρησιμοποίησαν τα υγιή τους μέλη και όργανα, για να αποτινάξουν τους χειρουργούς.
Μετάνιωσαν που δεν άκουσαν τους θεράποντες της Ιστορίας τους.

Τώρα βρίσκονταν σε μηχανική υποστήριξη.
Και οι στίχοι του τραγουδιού γέμιζαν το δωμάτιο της εντατικής.

Γλυκά πονούσε το μαχαίρι
έσταζε μέλι η μαχαιριά...