Ένας "μεγάλος" μετράει το μπόϊ μας...

Η φωτογραφία είναι από http://astro.pblogs.gr

...Σούσουρο σηκώθηκε απ’ τα θρανία.
Ο Μέλιος σ’ ένα λεπτό μεγάλωσε κατά δέκα χρόνια.
Προχώρησε με σφιγμένα δόντια κατά την έδρα.
Ήταν βουρκωμένος, μα κάτι τον πύρωνε και τον γιγάντωνε.
Προχώρησε αποφασιστικά και στάθηκε μπροστά στον γυμνασιάρχη πρόσωπο με πρόσωπο.
-Κι άλλοτε, κύριε γυμνασιάρχα, μου κλείσατε τον δρόμο και λυπάμαι που δεν με αφήνετε να το ξεχάσω.
Ξέρω ότι μισείτε την φτώχεια.
Ότι περιφρονείτε την κακοτυχιά των άλλων, ότι αποστρέφεστε την ορφάνια.
Ξέρω ότι τα γράμματα τα πουλάτε μόνο σε εκείνους που τα πληρώνουν ακριβά.
Μα -σας ρωτώ- ξέρετε κανέναν που να τάχει πληρώσει ακριβότερα από μένα;
Ορίστε τα βιβλία μου, κύριε γυμνασιάρχα.
Τα καταθέτω στην έδρα.
Είναι όλα κι όλα αυτό το τετράδιο.
Σας το αφιερώνω.
Για να σας θυμίζει ένα άρρωστο, άστεγο και καταδιωγμένο παιδί, και την απάνθρωπη στάση που δείξατε.
Χαίρετε.

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη, «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα»).

Αφιερωμένο σε εσάς κ. Πρωθυπουργέ!
Και σε όλους τους προκαθήμενούς σας.
Και σε όλην την κουστωδία που σας συνοδεύει.
Και στους «καθηγητάδες» που στοιχίζονται δίπλα σας.
Σε εσάς που δεν μας αφήνετε να ξεχάσουμε, το μίσος που τρέφετε απέναντί μας.
Απέναντι σε αυτούς που ποτέ δεν είχαν, και ποτέ δεν θα έχουν «αλισβερίσια» με την «έδρα σας».
Σε εσάς που συνεχίζετε να πουλάτε ακριβά το δικαίωμα στην ζωή.
Και δεν είναι καν δικαίωμά σας.
Σε εσάς, που λόγω θέσης, ορίζετε ποιος θα ελπίζει και ποιος όχι.
Και στους άλλους, γύρω σας, που κρατάνε τα κλειδιά της αξιοπρέπειά μας.
Και στους προηγούμενους, που έσειαν το κουδούνι της έναρξης και της λήξης των «μαθημάτων», αναλόγως της δικής τους μόρφωσης.
Οι ηλικιωμένοι μαραζώνουν μετρώντας τα «ψιλά», αντί να κάθονται να απολαμβάνουν τα έσχατά τους λέγοντας παραμύθια στα εγγόνια, διδάσκοντάς τους την ζωή, εκεί στις παιδικές χαρές της γειτονιάς, αφού οι γονείς δεν έχουν χρόνο προσπαθώντας να τα φέρουν βόλτα.
Τα παιδιά πεθαίνουν, αντί να χαίρονται τις τελευταίες ημέρες της ξεγνοιασιάς πριν το σχολείο, που είναι αμφίβολο και πάλι εάν θα έχει δασκάλους βιβλία και αίθουσες στην ώρα τους.

Ζωή λέγεται το βιβλίο που δεν γνωρίζετε.
Αξιοπρέπεια τιτλοφορείται το πρώτο κεφάλαιο.
Δικαιοσύνη το δεύτερο.
Σωφροσύνη το τρίτο.
Μόρφωση και ντομπροσύνη το τέταρτο.
Ελπίδα το πέμπτο.
Και για επίλογο έχει τον τίτλο Πατρίδα, για να μένει χαραγμένη στα δικά μας κεφάλια, διότι στα δικά σας τον επίλογο τον έχουν χαράξει «ξένοι».
Και κάπου ανάμεσα στις σελίδες αυτού του βιβλίου, θα βρείτε και τις λέξεις, αγάπη, σεβασμός και αλληλεγγύη.
Και όλες αυτές οι λέξεις αφορούν όχι μόνον τον εαυτό μας, αλλά κυρίως αυτούς που μας ανάθρεψαν και αυτούς που εμείς αναθρέφουμε.
Τους ηλικιωμένους, και τα παιδιά μας.
Σε όλους εμάς στερείτε και από ένα κεφάλαιο.
Και συνολικά, από όλους, την πεμπτουσία της ύπαρξης αυτού του βιβλίου.
Μην ζητάτε λοιπόν να υπακούσουμε στις κελεύσεις των «φωστήρων» εξ ανατολών, δυσμών, βορείως και νοτίως.

Ο γερο Θόδος, ο μπάρμπα Ανέστης, ο Μπίθρος ο κ. Σκαμβουράς και ο Δακρυτζίκος, άλλα μας έμαθαν.
Άλλα μας δίδαξαν ότι αξίζουν.
Και ας μην έχει τόσα σοκάκια πια.
Και ας μην χρειάζεται φουφού για να ζεσταθούμε.

Η Ουράνα και οι φωνές της ακούγονται και πάλι απειλητικά.
Η κυρά Αρετή πάλι θέλει να μας διώξει.
Και οι «καθηγητάδες» μας παίρνουν τα μέτρα.

Ας είναι καλά η γριά Μπάμπω, η Αγλαϊτσα, και η Αγράμπελη που θα μας πονάνε και θα μας αγαπάνε πάντα μέσα από τα μύχια της Ελληνικής ουσίας που λέγεται ψυχή.

Διαβάστε και κάποιο βιβλίο από αυτά που έγραψαν άνθρωποι που ντρέπεστε να πείτε ότι είναι συν-πατριώτες σας.
Θα εκπλαγείτε πόσο «ξένος» είσαστε.

Θα σηκώσω πέτρα κ. Πρωθυπουργέ.
Το κέρατό μου το τράγιο!
Αγάντα Μέλιο Καδρά!

«Tὴ γλῶσσα μοῦ ἔδωσαν ἑλληνική· τὸ σπίτι φτωχικὸ στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου. Μονάχη ἔγνοια ἡ γλῶσσα μου στὶς ἀμμουδιὲς τοῦ Ὁμήρου.» (Ὀδυσσέας Ἐλύτης, «Ἄξιον ἐστί»)