"Άκου λοιπόν φιλαράκο: Σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα πεθάνεις."
Μπέρντολντ Μπρεχτ, "Άκου Ανθρωπάκο".
"Ο θάνατος ενός προδότη ζυγίζει όσο ένα φτερό. Ο θάνατος ενός ήρωα ζυγίζει όσο ένα βουνό".
Μάο Τσε Τουνγκ, "Το Κόκκινο Βιβλίο".
"Η αμαρτία απεργάζεται τον θάνατο."
Μέγας Βασίλειος
"Κάποιοι ζούνε σαν άνθρωποι, αλλά πεθαίνουν σαν σκυλιά. Και κάποιοι ζούνε σαν σκυλιά, μα πεθαίνουν σαν άνθρωποι".
Κομφούκιος
Ο Δήμος και το καριοφύλι του
(Κλέφτικον Άσμα του λαού)
Εγέρασα, μωρέ παιδιά. Πενήντα χρόνους κλέφτης
τον ύπνο δεν εχόρτασα, και τωρ, αποσταμένος
θέλω να πάω να κοιμηθώ. Εστέρεψ' η καρδιά μου.
Βρύση το αίμα το 'χυσα, σταλαματιά δε μένει.
Θέλω να πάω να κοιμηθώ. Κόψτε κλαρί απ' το λόγγο
να 'ναι χλωρό και δροσερό, να 'ναι ανθούς γεμάτο,
και στρώσε το κρεβάτι μου και βάλτε με να πέσω.
Ποιος ξέρει απ' το μνήμα μου τι δένδρο θα φυτρώσει!
Κι αν ξεφυτρώσει πλάτανος, στον ίσκιο του από κάτω
θα 'ρχονται τα κλεφτόπουλα τ' άρματα να κρεμάνε.
Να τραγουδούν τα νιάτα μου και την παλικαριά μου.
Κι αν κυπαρίσσι όμορφο και μαυροφορεμένο,
θα 'ρχονται τα κλεφτόπουλα τα μήλα να μου παίρνουν,
να πλέουν τις λαβωματιές, το Δήμο να σχωράνε.
Έφαγ' η φλόγα τ' άρματα, οι χρόνοι την ανδριά μου.
Ήρθε κι εμένα η ώρα μου. Παιδιά μου, μη με κλάψτε.
Τ' ανδρειωμένου ο θάνατος δίνει ζωή στη νιότη.
Σταθήτ' εδώ τριγύρω μου, σταθήτ' εδώ σιμά μου,
τα μάτια να μου κλείσετε, να πάρτε την ευχή μου.
Κι έν' από σας το νιώτερο ας ανεβεί τη ράχη,
Ας πάρει το τουφέκι μου, τ' άξιο μου καριοφύλι.
Κι ας μου το ρίξει τρεις φορές και τρεις φορές ας σκούξει.
"Ο Γέρο Δήμος πέθανε, ο Γέρο Δήμος πάει".
Θ' αναστενάξ' η λαγκαδιά, θα να βογγύξει ο βράχος
θα βαργομήσουν τα στοιχειά, οι βρύσες θα θολώσουν
και τ' αγεράκι του βουνού, όπου περνά δροσάτο,
θα ξεψυχήσει θα σβηστεί θα ρίξει τα φτερά του,
για να μη πάρει τη βοή άθελα και τη φέρει
και τήνε μάθει ο Όλυμπος και την ακούσει ο Πίνδος
και λιώσουνε τα χιόνια τους και ξεραθούν οι λόγγοι.
Τρέχα, παιδί μου, γλήγορα, τρέχα ψηλά στη ράχη
και ρίξε το τουφέκι μου. Στον ύπνο μου επάνω
θέλω για ύστερη φορά ν' ακούσω τη βοή του.
Έτρεξε το κλεφτόπουλο σαν νά 'τανε ζαρκάδι,
ψηλά στη ράχη του βουνού και τρεις φορές φωνάζει
"Ο Γέρο Δήμος πέθανε, ο Γέρο Δήμος πάει".
Κι εκεί που αντιβοούσανε οι βράχοι, τα λαγκάδια
ρίχνει την πρώτη τουφεκιά, κι έπειτα δευτερώνει.
Στην τρίτη και την ύστερη, τ' άξο το καριοφύλι
βροντά, μουγκρίζει σαν θεριό, τα σωθικά του ανοίγει,
φεύγει απ' τα χέρια, σέρνεται στο χώμα λαβωμένο,
πέφτει απ' του βράχου το γκρεμό, χάνεται, πάει, πάει.
Άκουσ' ο Δήμος τη βοή μες στο βαθύ τον ύπνο,
τ' αχνό του χείλι εγέλασε, εσταύρωσε τα χέρια...
Ο Γέρο Δήμος πέθανε, ο Γέρο Δήμος πάει.
Τ' ανδρειωμένου η ψυχή του φοβερού του Κλέφτη
με τη βοή του τουφεκιού στα σύγνεφ' απαντιέται
αδερφικά αγκαλιάζονται, χάνονται, σβήωνται, πάνε.
Συχνά - πυκνά γίνεται λόγος από πολλούς για ύπαρξη ανθελληνισμού, για κυκλώματα που κλιμακώνουν την ποδηγέτηση και αλλοτρίωση του Ελληνισμού, μέχρι την πλήρη καταστροφή του.Οι Έλληνες πρέπει, συμφώνως προς τον στρατηγικό στόχο αυτών των κυκλωμάτων, να εξοντωθούν στην πλειοψηφία τους. Όσοι επιβιώσουν του επερχομένου Αρμαγεδόνος θα πρέπει να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, η οποία σχεδιάζεται να εποικισθεί αποκλειστικά από αλλοδαπούς.
Τυγχάνω εκούσιος πολιτικός πρόσφυγας εδώ και αρκετές δεκαετίες. Κάποια ενδόμυχη φωνή του ενστίκτου αυτοσυντηρήσεως μου έστειλε το ενδόμυχο μήνυμα, ότι θα ήταν προτιμότερο να οχυρώσω την γραμμή της άμυνάς μου στην ξένη. Αυτή ήταν και η ευχή, που μου έδωσε ο μακαρίτης ο πατέρας μου λίγο πριν ξεψυχήσει σχεδόν πριν τρεις δεκαετίες: "Κάτσε στ' αυγά σου, εάν επιστρέψεις εδώ, θα γεμίσεις κανένα χαντάκι." Αυτό που βάρυνε πριν από κάθε τι άλλο στην επιλογή μου αυτή, δεν ήταν ο φόβος για το χαντάκι καθ' εαυτό, διότι ποτέ δεν αισθάνθηκα να κολλάω στην καρέκλα μου. Φοβήθηκα μήπως πάρω μαζί μου στο χαντάκι τους λάθος ανθρώπους, ένεκα απειρίας και λανθασμένου νεανικού ενθουσιασμού.
Πολλά πληρωμένα φερέφωνα αλλά και πλείστοι όσοι αδαείς ανάγουν την επιταχυνόμενη καταβαράθρωση της Ελλάδας αποκλειστικώς στις ανεπάρκειες και λανθασμένες επιλογές του γηγενούς πληθυσμού. Αναμφιβόλως οι ευθύνες που φέρουμε όλοι για την περισσότερο από επικίνδυνη κατρακύλα και την άμεση προδιαγραφόμενη φορτούνα μιας μοιραίας απόληξής της είναι απτές. Όπως τραγούδησε προειδοποιώντας έγκαιρα ο Σαββόπουλος:
"Φταίνε τα τραγούδια του, φταίει κι ο λυράρης
μα φταίει κι ο ίδιος του ο λαός, γιατ' είναι μαραζιάρης".
Εδώ όμως χρειάζεται πράγματι ένας διαχωρισμός. Διότι θα ήταν περισσότερο από αφελές να πιστέψουμε ότι οι Νεοέλληνες επιλέξαμε εκούσια και βάση σχεδίου την αυτοκαταστροφή μας. Ο λεγόμενος "αυτοκτονικός ιδεασμός" αποδείχθηκε νομικό τερτίπι κάποιων, οι οποίοι ήθελαν να αποφύγουν την ψειρού. Φυσικά έχει αποδειχθεί από την ιστορία, ότι ολόκληροι λαοί μπορούν να τεθούν κάτω από την επήρεια συνδρόμων αυτοκαταστροφής, όπως ο Γερμανικός λαός την περίοδο του ναζισμού. Όμως σε αυτές τις περιπτώσεις κάποιοι "τεχνικοί της εξουσίας", κάποιοι εκπονητές και διαχειριστές της κοινωνικής μηχανικής και της μαζικής ψυχολογίας ελέγχου και προσδιορισμού της συμπεριφοράς κινούν τα νήματα.
Κάθε λαός διακρίνεται όχι μόνο για τις αρετές, αλλά και για τις αδυναμίες του. Η έννοια του λαού εξ άλλου δεν μπορεί να αφορά ένα ομοιογενές μόρφωμα. Τουναντίον έχει αποδειχθεί περίτρανα, ότι στην περίπτωση των λαών πρόκειται για σύνολα, τα οποία δεν διέπονται από στατικές, αλλά από δυναμικές ισορροπίες. Από αυτές προκύπτει πληθώρα αντιθέσεων, ο ανταγωνισμός των οποίων οδηγεί μονίμως σε νέες ισορροπίες.
Η αντίληψη, η οποία έντονα καλλιεργήθηκε από τους τεχνικούς της εξουσίας, με αιχμή την μαρξιστική θεωρία, επιχείρησε - ομολογουμένως αποκτώντας τεράστια επιρροή στο παρελθόν - για λογαριασμό των λεγόμενων "Πεφωτισμένων", να επιβάλει ένα ερμηνευτικό σχήμα αυτής της διαδικασίας, στηριγμένο σε ένα χυδαίο υλισμό, τον οποίο έντεχνα, ψευδεπίγραφα και προς συνειδητή διαστρέβλωση της Ελληνικής Σκέψης, επονόμασε "διαλεκτικό". (Στους επισκέπτες της σελίδας οφείλω μια παράθεση - ως συνέχιση προηγουμένης αναρτήσεως - για τον σύνδεσμο του Georg Wilhelm Friedrich Hegel και της θεωρίας του προς το "Τάγμα των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας").
Αυτό που διέκρινε εν τέλει τον Ελληνισμό διαχρονικά, δεν ήταν κάποια πλασματική ομοιογένεια στην δόμηση των πόθων και την επιδίωξη των σκοπών, προς όποια κατεύθυνση, καλή ή κακή. Αυτό που τον διέκρινε ήταν η ζωντάνια. Πάντοτε υπήρξε εδώ ένα τμήμα της κοινωνίας, το οποίο διέθετε κατά καιρούς - όποτε ο Ελληνισμός έλαμψε πραγματικά - επίσης μια πολύ συνειδητή και συνεκτική πρωτοπορία, η οποία οικοδόμησε ένα όραμα και μια οδό αρετής.
Αυτή πορεία έχει, κατά την γνώμη μου, δείκτη την Ελληνική Γλώσσα, όπως αυτή εξελίσσεται ως απαύγασμα ζωντανής εμπειρίας.
Κατά την Ομηρική περίοδο εμφανίζεται στον γραπτό λόγο μια γλώσσα που χαρακτηρίζεται τόσο από απαράμιλλο κάλλος, όσο και από φοβερό βάθος στην συγκρότηση των εννοιών και στην δεοντολογία του λόγου. Αυτός ο γλωσσικός χείμαρρος θα δεχθεί στην πορεία του χρόνου μια συνεχή απλοποίηση ή και απλούστευση. Με εξαίρεση την κλασσική περίοδο, κατά την οποία η γλώσσα υφίσταται ένα πρωτόγνωρο εμπλουτισμό μέσω του φιλοσοφικού, του εντέχνου και του πολιτικού λόγου που αναπτύσσεται ως γλωσσικό οικοδόμημα των ζυμώσεων στα αντίστοιχα επίπεδα.
Αυτά καταγράφουν μια εκπληκτική επέλαση του πνεύματος σε όλους αυτούς τους τομείς. Η οικοδόμηση και η ζύμωση στην πνευματική σφαίρα προηγείται πάσης άλλης εκφάνσεως των δραστηριοτήτων, οι οποίες συγκροτούν και αναδεικνύουν το μοναδικό φαινόμενο της Πόλεως. Η Πόλις αναδεικνύεται σε καμίνι συλλογικής διαβίωσης, η οποία δομείται στην αναζήτηση του ΕΥ ΖΗΝ, αναδεικνύουσα τον Πολίτη ως ενεργόν κύτταρο ενός αληθώς ζωντανού οργανισμού, με εν τέλει άγουσα ορμή την εύρεση και την πραγμάτωση της αληθείας, ως τρόπον του πολιτικού είναι.
Ενώσω οι δυνάμεις της Αληθείας διεξήγαγον ένα επίπονο αγώνα εναντίον της ζωώδους και πρωτογόνου κοινωνίας των ενστίκτων, τουτέστιν υπερβάσεως της δυαρχίας, κληροδότησαν κεφαλαιώδους σημασίας πνευματικά πονήματα στην ανθρωπότητα, τα οποία αποτελούν όρια σοφίας, παραμένοντα αξεπέραστα ως φορείς μηνύματος της ανθρωπίνου χειραφετήσεως.
Ήδη κατά την φάση διεξαγωγής αυτού του πρωτοφανούς για τα δεδομένα του πολιτισμού αγώνος, η έκδήλωση των χαμερπών διαθέσεων της πλέμπας θα οδηγήσει σε σφοδρές συγκρούσεις, οι οποίες στην ουσία δεν αποδίδουν παρά τον ανταγωνισμό μεταξύ της αξιακής θεωρήσεως του βίου και των κατωτέρων ενστίκτων, συμπλεγμάτων και συνδρόμων των μαζανθρώπων. Η πλέμπα θα καταδικάσει σε θάνατο τον Σωκράτη και ο Αριστοτέλης θα εγκαταλείψει νύχτα την Πόλη του Φωτός, "για να την εμποδίσει να ασχημωνήσει για δεύτερη φορά σε βάρος της φιλοσοφίας".
Το υπέροχο αριστούργημα της πόλης θα εκτραπεί και θα αλλοτριωθεί από τους μαζανθρώπους, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την ισχύ και την αίγλη της, μετατρέπουν τις συμμαχίες της σε ιμπεριαλιστικό θέρετρο, καταργώντας αρχές και αξίες. Ο εκφυλισμός των πολιτικών καθεστώτων, τα οποία δημιούργησαν επιφανείς άνδρες νομοθέται, όπως ο Κλεισθένης, ο Σόλων και ο Λυκούργος, σε εξουσιαστικά μπλοκ, θα κατασπαράξει τις σάρκες της κλασσικής Ελλάδας μέσω πολεμικών συγκρούσεων μακράς διαρκείας, εκμηδενίζοντας την πάλαι ποτέ αίγλη και ισχύ.
Το Πνεύμα όμως των μεγάλων Πατέρων του Ελληνισμού αποδεικνύεται αθάνατο. Συχνά θα υποχρεωθεί στην συνέχεια της μακράς πορείας αγώνων επιβιώσεως Του να ακολουθήσει δρόμους υπογείους. Πάντοτε όμως φώτιζε από τότε και εξακολουθεί να φωτίζει τις καρδιές και τους νόες αγνών ανθρώπων, που έγραψαν τις ματωμένες, ένδοξες σελίδες της ιστορίας μας.
Ίσως έκτοτε μέχρις σήμερον να μην ηδυνήθη ο Ελληνισμός να προάγη Πνεύματα ισάξια των αρχαίων Σοφών. Ουδέποτε όμως, παρά την μακρά δουλεία, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερον, δεν έπαψε στις καρδιές πολλών ανθρώπων σε αυτόν τον πολυπαθή τόπο - τον οποίον προσπαθούν ματαίως οι "καλοθεληταί" της υποταγής και της αλλοτριώσεως να μας πείσουν ότι είναι δήθεν μικρός και ασήμαντος - να ηχεί ένα σήμαντρο αδιαπραγματεύτου ετοιμότητος για αγώνα διασώσεως των Ιερών μας. Και ποτέ δεν έπαψε ο Ελληνισμός να προάγει μια ευέλικτη και πρωτότυπη σκέψη, ένα απαράμιλλης αισθητικής λυρισμό, εμπνέων τους πραγματικούς ανθρώπους ανά την υφήλιο.
Η ιστορία του Ελληνισμού από την κλασσική περίοδο μέχρι σήμερα ακολουθεί μια οδό υπόγειο. Η ρήξη με το Μολόχ δεν μπορεί να πάρει πλέον μετωπικό χαρακτήρα. Τα λαγούμια που σκάπτονται όμως αποτελούν χαρακώματα. Οι Έλληνες διατηρούν ανέπαφη την αίσθηση της ιδιαιτερότητος και της υποθήκης που τους βαραίνει. Σε συνθήκες ανοικτής πληγής υφίστανται αιμορραγία σε όλα επίπεδα. Δεν είναι μόνο η οξύδωσις της λάμψεως διδασκαλιών και νοημάτων μέσα σε συνθήκες πνευματικής ποδηγετήσεως. Η αιμορραγία είναι ταυτοχρόνως πληθυσμιακή και γεωγραφική. Αυτό που είναι Ελληνικό παύει να είναι οικουμενικό και συχνά παίρνει υβριδική μορφή. Καθαγιαστές, αλλά και αφοριστές του Βυζαντίου, επιχειρώντας ακραίες ερμηνείες προς την μια την άλλη κατεύθυνση, ουδόλως συνέβαλαν στην συγκρότηση μιας ουσιαστικής συνείδησης αναφορικά με τον ρόλο του Ελληνισμού κατά την περίοδο των μέσων χρόνων, ενώ λείπουν σχεδόν ολοσχερώς οι προσεγγίσεις του ρόλου του κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής κυριαρχίας.
Η επικράτηση σχεδόν αποκλειστικά κάποιων στερεότυπων, κομμένων στα μέτρα της εξουσιαστικής αλήτ, καταδεικνύει, ότι ουσιαστικά αδυνατούμε να παρακολουθήσουμε την ιστορική μας πορεία. Ο εγκλωβισμός των ανήσυχων διανοουμένων αφ' ενός σε αριστερά κλισέ, αφ' εταίρου σε απολογητική της "Ρωμιοσύνης", πέρα από την προσπάθεια συγκεκριμένων ιστορικών προσεγγίσεων, μας στερεί την δυνατότητα μιας ξεκάθαρης αυτογνωσίας της πορείας μας. Κατ' αυτόν τον τρόπο αδυνατούμε να εντοπίσουμε το στίγμα μας στο παρόν και να χαράξουμε συνειδητά και συγκροτημένα την μελλοντική μας πορεία.
Ο Ελληνισμός πάντοτε πέτυχε όμως να διασώσει μια φύτρα, η οποία μονίμως ξεπετάει φυντάνια του ἢ τᾱν ἢ ἐπί τάς. Γι' αυτόν τον λόγο πάντοτε επέτυχε να γράφει σελίδες αγώνων ηρωισμού και αυταπαρνήσεως. Επειδή ακριβώς όμως έλειψε ο συνειδητός και ξεκάθαρος προσανατολισμός πορείας, συχνότατα - αν όχι κατά κανόνα - αυτοί οι μεγαλειώδεις αγώνες οδήγησαν σε αδιέξοδα.
Επειδή η αντίδραση και η ξενοδουλεία μονίμως καιροφυλακτούν, δεν αρκέστηκαν μόνο με βάση αυτά τα αδιέξοδα να προωθήσουν την ηττοπάθεια. Τελείως οργανωμένα και βάσει σχεδίου, φρόντισαν να οδηγήσουν οι ίδιοι με την πρόφαση δήθεν αγωνιστικής συνθηματολογίας σε πλήρη αδιέξοδο την αγωνιστική διάθεση του λαού, με στόχο να επιφέρουν μια πλήρη αγκύλωση στην ενεργητικότητά του, φροντίζοντας να επικρατήσουν στην συνέχεια η ασυδοσία και ο πλήρης εκφυλισμός σε όλα τα επίπεδα.
Βασικά όργανα της αντίδρασης με στόχο τον εκφυλισμό του λαού και την διάλυση της Ελλάδας υπήρξαν οι τρεις Παπανδρέου - Γιώργος, Ανδρέας και Jefrey - από πάππο μέχρι έγγονα.
Αυτό δεν σημαίνει, ότι η δεξιά δεν στάθηκε κυρίαρχος χώρος της ξονοδουλείας μεταπολεμικά, με εξαίρεση τον Κώστα Καραμανλή Β΄, ο οποίος επιχείρησε να ανανήψει η δεξιά από τα μεγάλα της αμαρτήματα που διέπραξε σε βάρος του Ελληνικού λαού. Η δεξιά όμως ήταν λίγο πολύ γνωστή, όσο αφορά τις εξαγγελίες, τους στόχους και τις επιδιώξεις της και δεν χρειαζόταν να εφαρμόσει κάποια υπέρμετρη δημαγωγία, για να επιβληθεί. Τα "ανήκομεν εις την Δύσιν" και τα "στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας" αποτελούν μνημεία ομολογημένης ξενοδουλείας, χωρίς περμανάντ και φτιασιδώματα. Απευθύνονται στο θυμικό ενός φοβισμένου μικρονοικοκύρη, που επιλέγει την προσαρμογή με στόχο την επιβίωση και στον οικονομικό επιθετισμό ενός μεγαλονοικοκύρη, ο οποίος επιλέγει το κοινωνικό ριγκ ελευθέρας πάλης με ελεύθερα κτυπήματα, προκειμένου να ενελιχθεί, πάντοτε με ένα φρούδο περιτύλιγμα ενός νόθου καθωσπρεπισμού.
Πρόκειται για ξεκάθαρα προδιαγεγραμμένους συσχετισμούς, οι οποίοι δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών και καλούν πάντα έκαστον να τοποθετηθεί αναλόγως.
Τουναντίον, στην περίπτωση του "κέντρου" και της αριστεράς, έχουμε να κάνουμε με ένα όργιο στημένων καταστάσεων, που ενεργούνται μεν στο όνομα του λαού, είναι όμως πλήρως ενάντιες στα καλώς νοούμενα συμφέροντά του. Ένας συρφετός αχθοφόρων πρακτόρευσης συμφερόντων ξένων χωρών κατακλύζει αυτούς τους χώρους.
Με αυτή την διαπίστωση δεν αποσκοπώ να μειώσω τους αγώνες των απλών λαϊκών ανθρώπων, οι οποίοι πίστεψαν στις πλαστές συνθηματολογίες αυτών των πολιτικών χώρων και συχνότατα πρόσφεραν τα πάντα με μοναδικό ηρωισμό και αυταπάρνηση. Ούτε την αξία ηρωικών μορφών, που διακρίθηκαν για τα οράματα και την αυτοθυσία τους, όπως ο Αλέξανδρος Παναγούλης όσο αφορά το κέντρο, ή ο Γρηγόρης Λαμπράκης και ο Πορφυριάδης, όσο αφορά την αριστερά.
Αυτό, το οποίο είναι στην κυριολεξία εξοργιστικό, αφορά τον λαοπλάνο ρόλο δοτών πολιτικών, οι οποίοι τελείως συνειδητά εκμαύλισαν τον Ελληνικό λαό. Ο Γιώργος Παπανδρέου, τον οποίο κάποιοι μέσα σε παροξυσμό ύβρεως σε βάρος της αληθείας, δεν δίστασαν να επονομάσουν "γέρο της δημοκρατίας" κλιμάκωσε τον αφοπλισμό της Εθνικής Αντιστάσεως σε συνεργασία με τους πράκτορες των Άγγλων, οι οποίοι συμμετείχαν στην ηγεσία του ΕΑΜ., ώστε οι μαχητές της να εξοντωθούν ακολούθως στα πλαίσια ενός μονόπλευρου εμφύλιου, που διεξήγαν οι άγγλοι με τους χαφιέδες τους.
Ο Γιώργος σε συνεργασία με τον τότε εισαχθέντα από τις ΗΠΑ υιό του Ανδρέα, προέβη σε σφοδρή σύγκρουση άνευ προηγουμένου με τα ανάκτορα, τα οποία ήσαν οι τοποτηρητές των αγγλικών συμφερόντων στην Ελλάδα, με στόχο την προώθηση των συμφερόντων των ΗΠΑ σε βάρος αυτών της Αγγλίας. Προωθώντας την αντιμακαριακή στρατιωτική συνωμοσία του "Ασπίδα" στην Κύπρο με τον άνθρωπό τους Γρίβα, έθεσαν τις βάσεις για την δημιουργία της μετέπειτα ΕΟΚΑ Β΄και την διχοτόμηση της Κύπρου.
Με την έξαρση των πολιτικών παθών και την πολιτική αποσταθεροποίηση που επέφεραν, έθεσαν τις βάσεις για την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών, κάποιοι από τους οποίους υπήρξαν συνεργάτες τους, όπως ο Δημήτρης Ιωαννίδης.
Μετά την διχοτόμηση της Κύπρου και την πτώση της δικτατορίας στάλθηκε ως άνθρωπος του Ρόκφελερ και του διεθνούς μολοχιστικού κατεστημένου ο Ανδρέας Παπανδρέου στην Ελλάδα, με τρεις στόχους:
1. Να εκφυλίσει το αναπτυσσόμενο λαϊκό κίνημα.
2. Να εκχυδαΐσει το αγωνιστικό φρόνημα του λαού.
3. Να θέσει τις βάσεις ροκανίσματος όλων των έστω στρεβλά λειτουργούντων δομών της χώρας.
Ο Ελληνικός λαός βρέθηκε τότε είτε εγκλωβισμένος στα κάθε λογής πολιτικά λούκια, τα οποία παρήγαν αφειδώς άχρηστα βερμπαλιστικά στερεότυπα, είτε συμβάδισε στο κοτέτσι της μεγαλόστομα νόθα "αντιιμπεριαλιστικής" ξενουδουλείας της αποθράσωσης των πάντων.
Εάν ο πάππος ανέλαβε τον ρόλο του ιεροξεταστού και ο υιός του δημίου, ο εγγονός ονειρεύεται τον ρόλο τού επιδόξου νεκροθάπτου.
Όπως όμως υπογραμμίζει με ιδιαίτερη ευστοχία ο Μανώλης Αναγνωστάκης σε κάποιο ποίημα του, Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ ΤΗΝ ΟΡΙΣΜΕΝΗ ΩΡΑ.
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου