Αμπελοφιλοσοφίας...στοχασμοί (2)

Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν...

Και ας μην υπάρχουν πλέον ντουφέκια και καριοφίλια.
Οι σύγχρονες ωτοασπίδες και οι τρισδιάστατες μάσκες της εικόνας δεν αφήνουν να ακουστεί και να ιδωθεί τίποτα πραγματικό και αληθινό.
Τα αυτιά και τα μάτια, οι δύο κύριες Πύλες της νόησης, έχουν επικαλυφθεί με μεμβράνες που λειτουργούν ως φίλτρα οιασδήποτε πρωτογενούς πληροφορίας.
Η αφή, η γεύση και η όσφρηση, από συμπληρωματικές λειτουργίες κατέστησαν πρωταρχικές. ‘Ότι φάμε, ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο ...... μας.
Λειτουργούν χώρια από την όραση και την ακοή, καθιστώντας αδύνατη την σωστή πρόσληψη και επεξεργασία από τα όργανα που μαρτυρούν τα αντικείμενα.

Έτσι έμεινε ορφανή η νόηση.
Της στέρεψαν την ουσία που την κινεί.
Η αμφισβήτηση πήγε περίπατο.
Εκεί που ανέβαινε σκαλοπάτια αμέτρητα, διατηρώντας με την άσκηση την νεανική της υγεία και φρεσκάδα, πέρασε σε ένα ίσιωμα ατελείωτο.
Μήτε εμπόδια βρίσκει πια, μήτε ανισοεπίπεδα.
Σταμάτησε να αντιμετωπίζει και να σχεδιάζει το επόμενο βήμα.
Πηγαίνει σημειωτόν.

Σήμερα ο πολίτης καλείται να δεχθεί ότι απεχθέστερο για αυτόν.
Μείωση της εθνικής του υπόστασης, μείωση του γηγενούς πληθυσμού, μείωση της εθνικής αλλά και προσωπικής αξιοπρέπειας, μείωση της Ιστορικής του ύπαρξης, μείωση της αμοιβής της εργασίας, μείωση των μελλοντικών του προσόδων...
Μία μόνιμη και διαρκής έκπτωσις από αυτούς που εμπιστεύτηκε, τυχάρπαστους κλέφτες αξιών και ονείρων.
Σειρήνες του τραγουδούσαν με την πλανεύτρα φωνή τους, συνοδευόμενες από καραμούζες ευημερίας.
Σειρήνες και τώρα, πολέμου, συνοδευόμενες από σάλπιγγες της καταστροφής.
Κλονίζουν τις καρδιές και τις ψυχές αυτών που συναίνεσαν στην τραγική τους απονεύρωση.

Ένα κύμα απύθμενου μίσους αρχίζει και συσσωρεύει ορμή.
Ένα κύμα που θα ξεσπάσει επί δικαίων και αδίκων.
Και οι ίδιοι που δημιούργησαν το κύμα κρατάνε τον ρυθμό.
Απώτερος σκοπός, να συντονίσουν το επαχθές τους έργο με τις ψυχές των πολιτών.
Είτε φόβο διασπείρουν, είτε μίσος το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Τυφλή πορεία προς το ξέσπασμα.
Αρκεί να μείνουν αυτοί εκτός.

Και μέσα σε αυτήν την θαλασσοταραχή, σε αυτήν την πρωτοφανή καταιγίδα συναισθημάτων, ένα καρυδότσουφλο παλεύει εναγωνίως να σταθεί στις κορυφές των ορμητικών κυμάτων.
Ένα μικρό καράβι, αταξίδευτο, που του έμελλε το πρώτο του ταξίδι να γίνει εν μέσω αφρισμένων κυμάτων που βογκάνε στην προσπάθειά τους να μην τους προλάβει το προηγούμενο.

Ένα μικρό αλιευτικό, που το μόνο που ήθελε ήταν να βγει στα ανοιχτά της θάλασας, να ψαρέψει τροφή για να μεγαλώσει όπως έπρεπε καπεταναίους και ναύτες.
Κάποτε το έφτιαχναν τεχνίτες καλοί, ναυπηγοί που είχαν ταξιδέψει σε παρόμοια νερά.
Κάποτε τα καρνάγια ήταν τόπος δημιουργίας και μόχθου.
Κάποτε τα υλικά, επειδή ήταν μέρος της φύσης, τα αγαπούσαν και τα μεταχειρίζονταν με σεβασμό.
Κάποτε αυτά τα υλικά έδιναν ζωή.

Σήμερα το καρυδότσουφλο έχει μπει στο στοίχημα που έχουν στήσει οι κακοτεχνίτες.
Σε ένα στημένο αγώνα, με στημένους κανόνες και ελαττωματικά υλικά.
Το σκάφος φτιάχτηκε για να μην αντέχει.
Οι ναύτες είναι ανεκπαίδευτοι, και ο καπετάνιος σαστισμένος.

Έ και λοιπόν;
Έτσι θα συνεχίσουμε;
Παραδομένοι στην μήνιν των πονηρών κυμάτων;
Θα τους κάνουμε την χάρη να πηδήξουμε από τα καραβάκι μας;
Θα τους κάνουμε την χάρη να αγνοήσουμε την στεριά;
Θα τους κάνουμε την χάρη στραφούμε κατά των συντρόφων μας;
Και ο καπετάνιος τι κάνει;
Δεν ήρθε η ώρα να δεθεί στο κατάρτι;
Δεν ήρθε η ώρα να αρχίσει να βάζει σε τάξη το τσούρμο;
Αυτός δεν δικαιολογείται.
Το ταξίδι το έχει κάνει και παλαιότερα.
Τι και αν ξέμαθε από καρυδότσουφλα;
Τι και αν έμαθε σε κότερα;
Η τέχνη πάντα τέχνη θα είναι.
Και πριν τα ραντάρ υπήρχαν τα άστρα.
Και πριν τις ντιζελομηχανές υπήρχαν τα κουπιά.
Και πριν τους μισθωμένους υπήρχαν τα παλικάρια.

Πίσω τα κύματα, εμπρός εμείς.
Κοιτάξτε ψηλά.
Μετά τον Αποσπερίτη θα φανεί ο Αυγερινός.
Τραβάτε κουπί, και αν χρειαστεί ρίξτε κατακέφαλα στα τέρατα που ξεπροβάλλουν από τα αβαθή.
Στείλτε τα πίσω στους υγρούς τους τάφους.
Πετάξατε τα νερά που πάνε να σας πλημμυρίσουν.
Πιάστε το τραγούδι από κει που το αφήσατε.
Πείτε μία καλή κουβέντα στον σύντροφό σας.
Πάρτε και δώστε κουράγιο.
Δεν είναι δυνατόν να σας χωρίζουν οι «ειδικότητες».
Όλοι πλήρωμα του ίδιου σκάφους είμαστε, εν μέσω θυέλλης.
Κλείστε τα αυτιά στις σειρήνες και ακούστε «τα λόγια της πλώρης».

Ξεκινήστε τώρα.
Μην πιστεύετε στα σήματα κινδύνου που σας λένε ότι εκπέμπουν.
Μην περιμένετε άλλο τα ρυμουλκά που σας υποσχέθηκαν.
Μην ακούτε τους «νέους» μετεωρολόγους.
Μην ονειρεύεστε τεχνητά λιμάνια με μπουνάτσες.
Μην πλανάσθε από «φάρους» ετερόφωτους.
Πετάξτε τους πειρατές από το σκαρί σας.

Το ταξίδι είναι μακρύ, δύσκολο και επώδυνο.
Δεν έχει στάσεις, παρά μόνο αποστάσεις να διανυθούν.
Δεν έχει ανέσεις, αλλά θυσίες.
Δεν έχει τσιρότα για τις πληγές, παρά αλμύρα.
Δεν έχει λάφυρα για μοιρασιά.
Τα λάφυρα είναι για τους πειρατές.

Έχει όμως στο τέλος του στεριά.
Στέρεη γη που περιμένει να δώσει απλόχερα ξεκούραση και τροφή.
Γη που είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχει.
Γη που θα μας καλέσει να κάνουμε μία νέα συμφωνία.
Και εάν δεν δώσουμε την ψυχή μας σε αυτό το ταξίδι, όχι μόνον δεν θα μάθουμε ποτέ εάν υπάρχει τέτοια στεριά, αλλά συνάμα δεν θα θυμόμαστε ποτέ πια ότι έπρεπε να κάνουμε και αυτό το ταξίδι.
Διότι το ταξίδι θα έχει τελειώσει προτού καν αρχίσει.

Ας γίνουμε όλοι καπετάνιοι του εαυτού μας και ναύτες της Πατρίδας μας.
Το έχουμε ξανακάνει με επιτυχία.