Δουλοπάροικοι με laptop.

Το καλοκαίρι που τρέχει και φεύγει ανάμεσα από τα σκέλια μας έχει την μυρωδιά της λήθης και την απύθμενη υποκρισία των νέων και των πρεσβύτερων που ευαγγελίζονται τα όραματα που νόμισαν ότι κάποιοι θα τους προσφέρουν αμαχητί και μασημένα.
Τίποτε δεν προσφέρεται χωρίς ενόραση και πολλαπλή ανάγνωση.
Στις ματιές που μας κλέβουν έχουμε φωνή που πρέπει να είναι κάθε μέρα πιο δυνατή, θέλει η ελευθερία να αγιάσει και να εξαπλωθεί και την τυφλώνουν τα ΄τηλεβόλα΄ της ημιμάθειας, τα βέλη του συστήματος σκοτείνιασαν θυμικό και λογική, πατημένα τα κουμπιά από χιλιετίες μας τρέχουν στους ρυθμούς που επιλέγει το απρόσωπο πλέγμα που μας φόρεσαν οι προαιώνιοι παλιάτσοι εξουσιαστές.

Κομμάτια της μηχανής αναζητούμε τις χαραμάδες που ανοίγει η καρδιά για να προσεγγίσει τα όρια που μόνοι μας χαράξαμε.
Μια αιώνια υπόσχεση που δώσαμε να φυλάμε το χώμα που μας έθρεψε την πετάμε στα σκυλιά, δίχως να αναρωτηθούμε ποιό είναι το σημείο που δεν επιτρέπεται να κάνουμε πίσω.

Μπλέξαμε τις έννοιες της πανανθρώπινης ελεύθερης βούλησης με την παγκόσμια δουλεία που μας φοράνε έντεχνα και στέκουμε στο μεταίχμιο ανήμποροι να στασιάσουμε. Ρουφάμε τα διαχρονικά ναρκωτικά που μας κρατούνε σε ημιθανή κατάσταση υποχωρώντας μέρα με την μέρα σκύβοντας το κεφάλι πιο πολύ, τους βάλαμε στα σαλόνια μας, στα γραφεία μας, στα κρεβάτια μας, να διαβάζουν τις σκέψεις μας και νομίζουμε ότι εξελιχθήκαμε, ότι μεγαλώσαμε ωριμάσαμε ....
Απλά γινήκαμε δουλαπάροικοι με laptop!.

Πηγή: Et in Arcadia-Ego