Τα μυστικά

Κάποτε τα μυστικά, και τα αρχέτυπα σύμβολα ήταν ένας δρόμος για την γνώση.

Γνώση που την κατείχαν λίγοι, διότι οι πολλοί δεν ήταν ικανοί για να την γνωρίσουν.

Ο δρόμος αυτός ποτέ δεν ήταν κλειστός, απαγορευτικός.

Ήταν όμως ο πιο δύσβατος που μπορεί να φαντασθεί ο ανθρώπινος νους.

Τα «μυστικά», ποτέ δεν γράφτηκαν σε χαρτί.

Μεταφέρονταν από νου σε νου.

Κάποιοι πονηροί προσπάθησαν να διεισδύσουν ανάμεσα σε αυτούς που τα κατείχαν.

Διέτρεξαν κάμποσα μέτρα.

Ποτέ όμως δεν έφθασαν πέρα από εκεί τους επετράπη.

Μόνο η καθαρή ψυχή, που έχει εκπληρώσει κάθε της δύναμη μπορεί να διαβεί αυτόν τον δρόμο.

Άγνωστο σε εμάς όμως, εάν θα φθάσει μέχρι το τέρμα. Ο αιθέρας πλέον αποφασίζει.

Όσοι πονηροί λοιπόν προσπάθησαν να εισβάλλουν απέτυχαν, διότι είχαν μαύρη ψυχή.

Ως αποτέλεσμα της αποτυχίας, και με κίνητρο προερχόμενο από την σκοτεινή πλευρά της ψυχής τους, προχώρησαν στην δημιουργία «νέων μυστικών», νόθων και νοθευμένων, ικανοποιώντας έτσι το ασίγαστο πάθος της εκπλήρωσης της μαύρης ψυχής τους.

Γίνανε έτσι ξαφνικά πρωτοπόροι και κυρίαρχοι μίας νόθας γνώσης, προς πώληση, με αντίτιμο την εξουσία. Την απόλυτη εξουσία επί των ανθρώπων.

Βρήκανε γρήγορα πολλούς οπαδούς.

Από τον πιο φτωχό, μέχρι τον πιο πλούσιο.

Από τον πιο αδύναμο, μέχρι τον πιο δυνατό.

Από τον πιο μικρόνοοα, μέχρι το πιο δυνατό μυαλό.

Όλοι χωρούσαν στο καζάνι που έφτιαξαν. Λογιών υλικά για την παρασκευή ενός ολοκληρωμένου γεύματος.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων, ο ανεκπλήρωτος πόθος για ανάδειξη, αναγνώριση, διάκριση, εξουσία.

Δώσανε σε κάθε έναν από αυτούς το ανάλογο κομμάτι της γνώσης που μπορούσαν να διαχειρισθούν, και συνεχώς τους έταζαν ακόμα ένα.

Καλύτερο, μεγαλύτερο, ελκυστικότερο, αυθεντικό.

Και πάντα τους έπαιρναν, ως αντάλλαγμα, ένα κομμάτι από την ψυχή τους.

Δημιούργησαν μυστικές οργανώσεις με διαύλους επικοινωνίας, και νόθα σύμβολα και συμβολισμούς.

Είναι ο απαραίτητος πορφυρός μανδύας που τους ανεβάζει στα μάτια των αδαών.

Που υποδηλώνει αρχή, σύστημα, εξειδίκευση, έλεγχο. Που προσπαθεί να πείσει ότι όλα είναι καλώς καμωμένα.

Όμως η ανήσυχη φύση του ανθρώπου, η επιρρέπειά του στους εξωτερικούς παράγοντες, και η ενδόμυχη τάση αμφισβήτησης πήγε να δημιουργήσει ένα κενό.

Ο άνθρωπος χρειάζεται πάντα κάτι πιο δυνατό από τον ίδιο για να μη γυρίσει το κεφάλι αλλού. Χρειάζεται μία εξήγηση ικανή να του ικανοποιήσει τα πρώτα του ερωτήματα και στην συνέχεια τα καθημερινά.

Χρειάζεται καθησυχασμό, για να σταματήσει εκεί την αναζήτηση.

Χρειάζεται κάτι που θα φέρει την κατάσβεση στα διαρκώς αναφλεγόμενα υπαρξιακά ερωτήματα.

Κάτι, κάπου να πιστέψει.

Μία αρχή που θα εξηγεί τα πάντα.

Που θα τα βάζει σε μία σειρά.

Που θα δίνει απαντήσεις.

Που θα τον εξιλεώνει στα μάτια του, στα μάτια των γύρω του αλλά κυρίως απέναντι στην ίδια την αρχή.

Που θα τον δικαιολογεί.

Που θα τον συγχωράει.

Που θα του δείχνει τον σωστό δρόμο.

Που θα βάζει τα όρια που ο ίδιος θέλει.

Που θα τον κάνει να νοιώθει μέρος του κόσμου.

Που θα τον κάνει να νοιώθει ότι δεν είναι μόνος, και παρ΄ ότι ασήμαντος ταυτόχρονα σημαντικός.

Πήραν λοιπόν αποφάσεις για να μπορέσουν να ελέγξουν αυτήν την ετερόκλητη μάζα.

Η μέχρι τούδε διαδεδομένη σκέψη και γνώση, που τόσο απλόχερα κάποιοι την ενστάλαξαν στην ανθρωπότητα, χρησιμοποιήθηκε ως μαγιά.

Δεν ήταν δύσκολο να διαστρεβλώσουν τα κυριότερα σημεία της και να τα προσαρμόσουν στην δική τους μαύρη θέαση, εκμεταλλευόμενοι τα κενά που δημιουργεί η Ιστορία στην συνέχειά της.

Προχώρησαν στο επόμενο στάδιο.

Είχαν ήδη φτιάξει τον πυρήνα και έμενε να δημιουργήσουν και τα ενδιάμεσα στρώματα μέχρι τον εξωτερικό φλοιό.

Πρώτιστο μέλημα ο καθορισμός του τύπου του ελέγχου.

Εισήγαγαν τις δογματικές θρησκείες, τις κοινωνικοπολιτικές ιδεολογίες, και εγκαθίδρυσαν την οικονομία της κατανάλωσης.

Ήξεραν ότι ο καλύτερος τρόπος πρόσβασης στο υποσεινήδητο, είναι αφ’ ενός ό έλεγχος των πέντε πυλών της πρόσληψης των αισθήσεων, άρα και η επέμβασις στην διαδικασία της αποτύπωσης των εν-τυπώσεων, δηλαδή των συναισθημάτων, και αφ’ ετέρου ο έλεγχος της κίνησης των συναισθημάτων κατά την ανοδική εσωτερική πορεία τους στο κατώτερο κέντρο διάνοιας.

Η ψυχή λοιπόν στο στόχαστρο.

Εγκλεισμός στον αέναο χορό της κυκλοθυμίας.

Σφήνα και εμπόδιο, τέλος, στην διαδικασία της αναγωγής πλέον στο ανώτερο κέντρο του νου, τον διαπερατότατο.

Επόμενο στάδιο η ιεραρχία.

Δημιούργησαν ιερατεία με τις απαραίτητες βαθμίδες, διευθυντήρια για το στήσιμο και την εφαρμογή του συστήματος, και τεχνίτες σκορπισμένους ανάμεσα στον λαό, που δικαιολογούσαν την ταπεινή καταγωγή τους, για να παρακολουθούν την πορεία.

Ο Χρόνος κύλαγε υπέρ τους.

Τα ελεύθερα μυαλά είχαν αποσυρθεί προσωρινά.

Δεν υπήρχε αντίλογος, παρά μόνον κούφιος λόγος που απευθυνόταν σε στεγνά και αλίπαστα μυαλά. Τα καθρεφτάκια που τον έντυναν λειτουργούσαν διπλά.

Από την μία αντανακλούσαν δεσμίδες φωτός που στραβώνανε αλλά και εντυπωσιάζανε, και από την άλλη, όντας σε διαρκή κίνηση, απέκρυπταν το καθρέφτισμα των προσώπων. Η παραμόρφωσις τρομάζει, προκαλεί αντίδραση.

Επόμενο στάδιο, η ασπίδα προστασίας του πένητα πλανήτη.

Το πιο δύσκολο εγχείρημα αποδείχθηκε το πιο εύκολο.

Η συνήθεια, η ματαιοδοξία, η δοκησισοφία, η αμνησία, η άγνοια, η αλαζονεία, η μεμψιμοιρία, η δειλία, η μνησικακία, όλα έμφυτα χαρακτηριστικά του εγκαταλελειμμένου νου αυτού που στερείται Μέτρου, Ηθικής και Δικαιοσύνης δηλαδή Αρετής, ήταν έτοιμα να υπερασπιστούν, εν αγνοία τους, τα νέα τρωκτικά και τις δυσώδεις λειτουργίες τους.

Μικρά διαλείμματα Φωτεινών εκλάμψεων των Ιδανικών, δεν στάθηκαν ικανά να ανατρέψουν την μαύρη καθεστηκυία κατάσταση.

Και ας συνοδεύονταν από ποτάμια Αίματος, σώματος και Ψυχής.

Οι βρυκόλακες τρέφονταν και μεγάλωναν.

Οι άνθρωποι όμως ποτέ δεν σταμάτησαν να ονειρεύονται.

Όχι όλοι, αλλά αρκετοί.

Η καθαρή μορφή του Λόγου που διατηρήθηκε στους αιώνες, ως άσβεστος Φάρος του Ελεύθερου Ανθρώπου, ποτέ δεν σταμάτησε να εμπνέει κάποιους ξεχωριστούς.

Και αυτοί με την σειρά τους, ταγμένοι στο Ιερό καθήκον τους, ποτέ δεν λιποψύχησαν.

Με περίσσεια ανδρεία, που πήγαζε από την καθαρότητα του Φωτός που προέρχεται από την Ψυχή τους, έχουν ορθώσει το Ανάστημά τους.

Κατέχουν Θεόρατες πνευματικές ασπίδες, και τα πιο τέλεια λαξευμένα βέλη.

Την τεχνική της τοξοβολίας εξασκούσαν καθημερινά, σε πεδία διαφορετικά.

Είναι διασκορπισμένοι σε κομβικά σημεία της καθημερινότητάς μας.

Το κάθε βέλος στοχεύει με μαεστρία και ένα σημείο σκοτεινό.

Το Φωτίζει και το καθαρίζει.

Ο ρυθμός των βολών είναι συνεχής, αλλά εμπεριέχει την αρμονία και το μέτρο που χρειάζεται για να διασχίσουν το παραπέτασμα.

Είναι συντονισμένος.

Τα βέλη δε, είναι τόσα όσα χρειάζονται, κανένα δεν πάει χαμένο.

Η προετοιμασία πολλών ετών δίνει το νέο στίγμα στην τρικυμία.

Στίγμα που οδηγεί σε νηνεμία.

Νηνεμία που θα αντικαταστήσει τα «χάπια» κατά της ναυτίας.

Εάν νοιώσουμε κάποια στιγμή ένα «τσίμπημα», ας μην βιαστούμε να το ξύσουμε.

Ας αφήσουμε τον οξύ αλλά και γλυκό διαπεραστικό πόνο να πλημμυρίσει το μέσα μας.

Ας δώσουμε την ευκαιρία σε κάτι πρωτόγνωρο να εξαπλωθεί.

Ας νοιώσουμε τον πόνο ως λύτρωση, προσπάθεια αφύπνισης και κάθαρσης από τα αντιβιοτικά τα ηρεμιστικά και τα αντικαταθλιπτικά.

Ας δώσουμε την ευκαιρία σε εμάς να νοιώσουμε πάλι Άνθρωποι.

Αλλά να ξέρετε ότι τότε ξεκινάει και ο αγώνας μας.

Αγώνας δύσκολος, μοναχικός θα νομίσουμε.

Το σύνδρομο στέρησης θα μας γονατίσει.

Θα περεκλίνουμε κάποιες φορές, θα τρεκλίσουμε κάποιες άλλες.

Να είμαστε σίγουροι όμως ότι η δύναμη που θα έχει περάσει μέσα μας, θα καθαρίσει τον νου από τα θολά σημεία.

Και ο καθαρός νους θα βρει τον δρόμο του, συνεπικουρούμενος από την ολοκάθαρη καρδιά.

Τον δρόμο της Αρετής.

Και από εκείνη τη στιγμή δεν θα γονατίσουμε ποτέ ξανά.

Και δεν θα αφήσουμε ποτέ, κανέναν να γονατίσει μπροστά μας.