Απλό ή αφελές;

Σήμερα θα ξεκινήσω από το τέλος, γράφοντας στην αρχή το συμπέρασμα που έβγαλα, μετά από κάποιες ρηχές αλλά «πρακτικές» σκέψεις.
Χρειάστηκα λοιπόν 7,730 χαρακτήρες, κατά προσέγγιση σύμφωνα με το πρόγραμμα επεξεργασίας, για να εξηγήσω τα εξής απλά αλλά δυσνόητα.

Τα πάντα, σήμερα, γίνονται για το κέρδος.
Ένας είναι ο σκοπός, πολλά τα μέσα και παντελής η έλλειψις του μέτρου.
Μεταφράστε την λέξη κέρδος, σε ότι νομίζετε ότι ακούγεται καλύτερα στα αυτιά σας και στην σκέψη σας, και πάλι μέσα θα είστε.
Το μόνο που αλλάζει από την βάση ως την κορυφή του οικονομικού και κοινωνικού οικοδομήματος, είναι τα μέσα και η μεθοδολογία.
Σημαντικότατο παράγοντα επίσης παίζει και η ψυχοπάθεια που ενυπάρχει στον καθέναν.
Άλλοι πιστεύουν ότι δικαιούνται να σώσουν τον κόσμο, άλλοι ότι πρέπει να σώσουν τον κόσμο, και άλλους ουδόλως τους ενδιαφέρει ο κόσμος, και πάει λέγοντας.
Όσοι το ψάχνουν παραπάνω, είτε αποσκοπούν στο να κερδίσουν κάτι ακόμα, ή απλά να δικαιολογήσουν την αδυναμία τους.
Οι λίγοι που σκέφτονται εντελώς διαφορετικά, θα παραμείνουν η εξαίρεση που θα επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Άλλωστε τα πάντα στην ζωή είναι θέμα επιλογών.
Ακολουθεί το υπέρδιπλο σεντόνι, και μην πείτε ότι δεν σας ειδοποίησα.


Τις τελευταίες ημέρες στοχαζόμουνα και αμπελοφιλοσοφούσα.
Είπα λοιπόν αυτήν τη φορά, να σκεφθώ ρηχά και «πρακτικά», αντιμετωπίζοντας το σήμερα με όρους της καθημερινότητας και όχι της καρδιάς.
Αν και διαφωνώ κάθετα με την αντιμετώπιση της πραγματικότητας με καθαρά οικονομικούς όρους, δέχομαι ως υπόθεση εργασίας, να κοιτάξω και μέσα από το πρίσμα αυτό.
Όπως καταλαβαίνετε, η απόπειρα είναι εντελώς ερασιτεχνική.
Θα αποφύγω τεχνικούς όρους και παράπλευρους παράγοντες όπως ψυχολογία και κοινωνιολογία, και θα προσπαθήσω να καταλήξω, αυθαίρετα, σε συμπεράσματα που θα λοιδωρηθούν από ειδικούς και ίσως και από εξυπνότερους.

Διαπιστώνω λοιπόν ότι τους τελευταίους μήνες, έχουν κατακλύσει ειδικοί και μη, όλα τα μέσα μεταφοράς εικόνας και ήχου καθώς και γραπτού και προφορικού λόγου.
Πολλαπλά σενάρια και αναλύσεις για τους λόγους και τις αιτίες της κρίσης, για τους τρόπους αντιμετώπισής της, για τα λάθη και τις παραλείψεις, αλλά και για τους εν γένει σκοπούς που κρύβονται πίσω από όλα αυτά.
Πλήρης ορολογία, συνδυασμοί απίθανοι και εμβριθείς αναλύσεις.

Που απευθύνεται όμως όλη αυτή η «πληροφόρηση»;
Που στοχεύει όλη αυτή η ανάλυση;
Γιατί επιστήμονες, οικονομολόγοι, αναλυτές, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, ασχολούνται τόσο διεξοδικά;
Για να μπορέσουν να καταλάβουν τι πήγε στραβά και να το διορθώσουν;
Για να μπορέσουν να αναδείξουν καλύτερα το πρόβλημα;
Για να πληροφορήσουν το κοινό;
Για να μυθοποιήσουν το πρόβλημα;

Προσωπικά θεωρώ ότι μοναδικός λόγος είναι η δικαιολόγηση της πολυσύνθετης δομής που δημιούργησαν όλοι οι ανωτέρω με έναν σκοπό και μόνον, να μην δύναται κανείς να γνωρίζει από πού πρέπει να ξεκινήσει για να ξετυλίξει το κουβάρι.

Ένας απλός άνθρωπος που ζει μία καθημερινότητα που απέχει παρασάγγας από όλον αυτόν τον συρφετό, είναι σίγουρο ότι έχει επιλέξει μία δύο εκδοχές, που του ταιριάζουν καλύτερα, διότι είναι «απίθανο» να μπορέσει να τις αφομοιώσει όλες, να τις κρίνει και να καταλήξει σε ασφαλές συμπέρασμα, δεδομένου του ότι στερείται βασικού και τεχνικού υπόβαθρου, προκειμένου να κάνει πολύπλοκες σκέψεις.
Ένας απλός άνθρωπος όμως την σήμερον ημέρα, αντιστοιχεί στην συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων.
Άρα, λογικά, δεν απευθύνονται στην κριτική σκέψη του απλού ανθρώπου.
Άρα, λογικά, απευθύνονται στην άγνοια του απλού ανθρώπου.

Η μόνη κοινή συνισταμένη των «ειδικών» και των απλών ανθρώπων, είναι η λέξη χρήμα.
Οι μεν ειδικοί, και μη, γνωρίζοντας, και όχι, την ευρύτητα αυτής της λέξης, ως ταχυδακτυλουργοί παρουσιάζουν τις διάφορες πτυχές της, εμφανίζοντας κατά το δοκούν του καθενός, και διαφορετικά «κουνελάκια».
Ο δε απλός άνθρωπος, έχει συνδέσει την λέξη χρήμα, καθαρά και μόνον με το επίπεδο και την ποιότητα διαβίωσής του.
Για τους μεν λοιπόν, είναι ένα εργαλείο δημιουργίας λαβύρινθων, και για τον δε ένα εργαλείο υποστήριξης της ύπαρξής του.

Το χρήμα είναι το κατ’ εξοχήν εργαλείο δημιουργίας και απόκτησης πλούτου.
Και αυτό αφορά όλους.
Στο χρήμα, ιδιαίτερα σήμερα, εκλείπει τελείως η έννοια ηθική.
Και αυτό αφορά την συντριπτική πλειοψηφία αυτών που επιδιώκουν το χρήμα.
Το χρήμα είναι αποτέλεσμα κέρδους.
Όλοι λοιπόν «δουλεύουν» για το κέρδος.
Το κέρδος όμως είναι μία αφηρημένη έννοια ως προς την ταυτότητα την ποσότητα και την ποιότητα.
Όλοι, είτε είναι υπάλληλοι, είτε ελεύθεροι επαγγελματίες, είτε επιχειρηματίες, είτε αγρότες, είτε χρηματοοικονομικοί οργανισμοί, είτε κράτη, θα ήθελαν να κερδίζουν περισσότερα.
Κάποιοι ελάχιστοι μεταξύ αυτών το καταφέρνουν.
Οι πλειοψηφία όμως μένει ανικανοποίητη.
Γιατί;
Διότι υπάρχουν κάποιοι που ρυθμίζουν την ροή και την κατεύθυνση της ποσότητας του χρήματος έτσι ώστε να έχει πάντα μία «αξία» που να δικαιολογεί την ύπαρξή του.

Οι ρυθμιστές της ροής του χρήματος προς τα κάτω, είναι ταυτόχρονα και το κλειδί για την πρόσβαση σε αυτό.
Οι ρυθμιστές είναι μία ξεχωριστή «επαγγελματική» ομάδα που αποτελείται από «επιλεγμένους» ανθρώπους.
Δεν μπορεί ο καθείς να εισχωρήσει σε αυτήν την ομάδα.
Είναι αυτοί όπου, είτε κρατούν στα χέρια τους είτε ελέγχουν, την συντριπτική πλειοψηφία των μέσων παραγωγής κέρδους, άρα και χρήματος.
Είναι αυτοί που καθορίζουν σε τακτά χρονικά διαστήματα, πόσο χρήμα θα κυκλοφορεί και προς τα πού θα κατευθύνεται.
Ονομάστε τους όπως θέλετε, κεφάλαιο, τράπεζες, πολυεθνικές, κυβερνήσεις κ.λ.π.
Η ποσότητα, και άρα η αξία, λοιπόν του κυκλοφορούντος χρήματος είναι αυτή που καθορίζει τον πλούτο.

Οι ρυθμιστές διέπονται από την ίδια ακριβώς νοοτροπία που διέπονται και όλοι οι υπόλοιποι.
Την επίτευξη δηλαδή του μέγιστου κέρδους με το λιγότερο δυνατόν κόστος και κόπο.
Παράλληλα όμως έχουν αναγάγει, διαχρονικά, και μία άλλη πτυχή του χρήματος σε καθοριστικό σκοπό.
Τον εν γένει έλεγχο αυτών που καταναλώνουν το χρήμα, είτε λέγονται άνθρωποι είτε λέγονται κράτη.
Δεν τους είναι λοιπόν αρκετό μόνον ο πλούτος, αλλά και η εξουσία που πηγάζει από αυτόν.
Δεν είναι, και αυτή, μία «απλή» λέξη, αλλά περιέχει, από τις πιο φανερές μέχρι και τις πιο σκοτεινές και ενδόμυχες πεποιθήσεις και δοξασίες του μυαλού του ανθρώπου.
Σε πολύ μικρότερη κλίμακα όμως και ο απλός άνθρωπος εάν του δοθεί ευκαιρία, το ίδιο κάνει.
Αυτό που ενοχλεί τελικά τους πολλούς, είναι το ότι δεν μπορούν να κάνουν αυτά που μπορούν οι λίγοι.
Τότε καταφεύγουν στην ηθική, που πρωτύτερα την είχαν ξεχάσει.
Οι άλλοι ξεμπέρδεψαν από την αρχή με συνοπτικές διαδικασίες από τέτοια βάρη.
Αυτή η οικονομίστικη νοοτροπία διέπει όλον τον «αναπτυγμένο» κόσμο.

Εξαιρέσεις πάντα θα υπάρχουν, απλά για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα στάδιο, όλης αυτής της διαχρονικής πορείας του χρήματος, όπου οι «ρυθμιστές» κάπου, πιθανότατα, τα κάνανε μπάχαλο.
Ανοίχτηκαν πολύ.
Τους ξέφυγε ρε παιδί μου!
Ποσώς όμως τους ενδιαφέρει, διότι συνεχίζουν να έχουν τον έλεγχο.
Και μιλάω για την κορυφή της πυραμίδας.
Θυσιάζουν προσωρινά πρώην κερδοφόρα υποτμήματα, προκειμένου να διαφυλάξουν την βάση αλλά κατ’ ουσίαν την κορυφή.
Και η βάση είναι οι απλοί άνθρωποι, οι μικρές επιχειρήσεις και τα ανόητα κράτη.
Θα μου πεις, και πως διαφυλάτουν την βάση, αφού αυτή είναι που συμπιέζουν αλύπητα και ποικιλοτρόπως.

Εάν δεν υπάρχει διψασμένη βάση για δημιουργία πλούτου και εξουσίας, τότε πως η κορυφή θα μπορεί να είναι πλουσιότερη και ισχυρότερη μιας και ελέγχει το όλο σύστημα απολαμβάνοντάς τα πολλαπλάσια.
Μία χρεοκοπημένη βάση θα διοχετεύσει την χρεοκοπία της σταδιακά και στην κορυφή.
Δεδομένου όμως του ότι η κορυφή είναι η ίδια που μοίρασε τον πλούτο εκμαυλίζοντας έτσι την βάση, αλλά και έχασε την μπάλα, ή θα πρέπει να διευρύνει την βάση, ή να δημιουργήσει εκ νέου προσδοκίες στην βάση για επαναφορά, ή και τα δύο με ελεγχόμενη αναλογία.

Για την ήδη υπάρχουσα βάση η διαδικασία θα είναι μακρόχρονη, προκειμένου αφ’ ενός η κορυφή να βρει τον χρόνο να διορθώσει τις ατέλειες που παρουσιάσθηκαν και να εφαρμόσει τις νέες ιδέες, και αφ΄ετέρου να δημιουργήσει την δίψα που χρειάζεται μετά την απογοήτευση, την ανασφάλεια και τις φοβίες που η ίδια έσπειρε.
Για την διεύρυνση της βάσης υπάρχει πρόσφορο έδαφος στον υπό ανάπτυξη κόσμο.

Έτσι απλά, χωρίς συναισθηματισμούς, ο κόσμος συνεχίζει την πορεία του σε ένα καθαρά οικονομίστικο περιβάλλον, όπου η ηθική και οι αξίες δεν χωράνε διότι και κοστίζουν πολύ, και απαιτούν πολύ κόπο και δεν «αξίζουν» μία στο χρηματιστήριό τους.
Το άσχημο είναι ότι και στο δικό μας, είναι σε βαθιά επιτήρηση.

Όλα λοιπόν, ακόμη και οι συνομωσίες, πλέον γίνονται για ένα μόνο λόγο.
Όλα είναι μέρος ενός διαχρονικού επιχειρηματικού σχεδίου, που από την εισαγωγή και μέχρι τον επίλογο επιδιώκει το κέρδος και τα γνωστά και «άγνωστα» υποπροϊόντα του.

Αυτοί που μπορούν, σε ένα επίπεδο, να το ακολουθούν είναι, οι «έξυπνοι» επιχειρηματίες διότι κάτι ανάλογο κάνουν και οι ίδιοι, και όπως πάντα οι τζάμπα μάγκες, οι κυβερνήσεις, που το διαχειρίζονται χωρίς να δίνουν λογαριασμό (βλέπε μνημόνια).

Ανοίγω παρένθεση.
Χμμ... κυβερνήσεις, δηλαδή κόμματα, δηλαδή εξαρτημένοι πολιτευτές, δηλαδή εφαρμοστές.
Εναλλασσόμενοι θίασοι που παρουσιάζουν ένα έργο χιλιοπαιγμένο, με διαφορετικές ατάκες κάθε φορά, για ένα κοινό που χαίρεται επειδή νομίζει ότι δεν πλήρωσε εισιτήριο.
Άλλο κεφάλαιο για άλλη φορά.
Κλείνει η παρένθεσις.

Η πλειοψηφία των απλών ανθρώπων, είτε αναλώνονται (στην ανάλυση), είτε το ρίχνουν στην αμπελοφιλοσοφία, είτε βρίσκουνε κάποιους από τους ήδη σερβιρισμένους λόγους για να φωνάζουν για την παγκόσμια αδικία που γίνεται εις βάρος τους και να ρίχνουν το ανάθεμα.
Βλέπετε, εάν όλοι σκεφτόμασταν «επιχειρηματικά» και είχαμε και το θράσος που χρειάζεται για να πράττουμε αναλόγως, τότε απλά δεν θα υπήρχε ούτε οικονομία ούτε δημοκρατία, που είναι απαραίτητη, αλλά ζούγκλα όπου επικρατεί ο ισχυρότερος.
Ενώ τώρα έχουμε και «επιχειρηματίες», και διά της βίας «δημοκρατία».
Και μπορούμε να παραπονιόμαστε «ελεύθερα», αλλά και πληρώνουμε τα σπασμένα.
(Δηλαδή ζούγκλα, όπου επικρατεί ο ισχυρότερος).
Αυτό όμως σήμερα λέγεται πολιτισμός και πρόοδος, ενώ παλαιότερα λεγόταν ολιγαρχία, αριστοκρατία, μεσαίωνας, υποανάπτυξη και καθυστέρηση.
Δηλαδή δεν έχει αλλάξει κατ’ ουσίαν τίποτα, ενώ τα πάντα είναι διαφορετικά.
Η μάλλον, άλλαξε κάτι.
Μας έκαναν συν-μετόχους στα κέρδη τους, μοιράζοντας κουπόνια που εισπράττεις 10 σήμερα και πληρώνεις 100 αύριο για να συμμετάσχεις στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου τους.
Η διαφορά των ποσών, είναι η υπεραξία που εισπράττουν από την διαχρονική ανοησία και ματαιοδοξία μας.

Όπως ίσως καταλάβατε, γραφικά συμπεράσματα έβγαλα και τζάμπα χάσατε τον χρόνο σας διαβάζοντας το υπέρδιπλο σεντόνι.
Λύση δεν προτείνω, διότι δεν περιέχει «κέρδος».
Σιγά μην γκρεμιστεί το σύμπαν.
Λύσεις υπάρχουν, αλλά ανήκουν στην σφαίρα της ωφέλειας.

Συμπέρασμα;
Επιστρέψτε στην αρχή.