Η αλήθεια είναι πικρή.

Γράφει η Ιδεοπηγή.

Πιάσαμε πάτο. Δεν είμαι εγώ ο μηδενιστής αλλά η πραγματικότητα. Η γενιά μου, οι άρχοντες του τόπου σήμερα, καταλήστεψε τη χώρα, την έφερε στο χείλος της καταστροφής και προσπαθεί με προφάσεις και ψευτοδικαιολογίες να κρύψει τις ευθύνες της. Πιάσαμε πάτο.

Το έγκλημα συνεχίζεται, ζήσαμε μια συμβιβαστική ζωή, που την ονομάσαμε, για να χρυσωθεί το χάπι, συμβατική. Συμβιβαστήκαμε, με ότι χειρότερο συνέβαινε, περιμένοντας να γλείψουμε κι’ εμείς κάποιο κοκαλάκι.

Η ιστορία, αμείλικτη όπως είναι, θα μας βάλει σαν ελιές στο λιοτρίβι, οι μυλόπετρες θα μας συνθλίψουν και στην κάνουλα αντί για λάδι θα βγει ένα μαύρο σαν κατράμι ζουμί κατάπικρο και δύσοσμο.

Το κακό είναι ότι συνεχίζουμε, προσπαθούμε με κάθε τρόπο, να κάνουμε τα παιδιά μας «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση» μας σαν τα μούτρα μας (τρομάρα μας).
Δεν εξασφαλίζουμε στους νέους ούτε ένα σχολείο της προκοπής, ένα σχολείο που ότι γίνεται να είναι χρήσιμο και δημιουργικό, να δίνει στους νέους ανθρώπινες αξίες, να χαίρονται και μέσα στο μάθημα όχι μόνο στο διάλλειμα. Οι δράσεις στο σχολείο, να γίνονται με γνώμονα την πρόοδο και όχι γιατί έτσι πρέπει.

Όταν οι νέοι προσπαθούν να εκφραστούν, τους βουτάμε απ’ το λαιμό, να τους πνίξουμε. «Όχι ότι προάγει την παιδεία, μικρέ, αλλά ότι πρέπει με τα δικά μας κριτήρια.»

Δίνω στους νέους την ευχή, να ζήσουν όσο μπορούν, χωρίς συμβιβασμούς, τουλάχιστον λιγότερους από εμάς, ελεύθεροι και να πάρουν την τύχη τους και τη χώρα στα χέρια τους, σίγουρα τα πράγματα, θα πάνε πολύ καλύτερα γιατί δεν υπάρχουν και χειρότερα, είμαστε στον πάτο.