Ώς πότε...;

Επειδή τον τελευταίο καιρό μαζεύτηκαν πολλά δεινά.
Επειδή αναμένονται και άλλα χειρότερα.
Επειδή οι φωνές στο διαδίκτυο πληθαίνουν.
Επειδή οι σκιές εκεί έξω μεγαλώνουν.
Επειδή ήδη κάποιοι από εσάς το θέλετε και οι περισσότεροι το αναζητάτε.

Θεωρώ ότι ήρθε ο καιρός για πράξεις.
Πρέπει, επιτέλους, τα σχόλια να γίνουν λόγος, πρόσωπο με πρόσωπο.
Ήδη έχουν ξεκινήσει προσπάθειες συνεύρεσης με κοινούς στόχους.
Αναζητείστε τις, ή δημιουργήστε νέες.
Ήδη αρκετοί το φωνάζουν.
Είναι δίπλα μας, και φωνάζουν να τις βρούμε.
Είναι «τρελοί» και «λογικοί», είναι «αφελείς» και «μυαλωμένοι».

Ας ενωθούμε σε δύναμη, αντί να παραμένουμε σχολιαστές.
Να κοιταχτούμε στα μάτια και να ανταλλάξουμε τον λόγο μας. Με τις αντεγκλήσεις, τους προβληματισμούς, την γκρίνια αλλά και την εύθυμη διάθεση αλλά και δημιουργικότητα που μας διέπει ως Έλληνες.
Και να πάρουμε μαζί μας και όποιον φίλο μας πιστεύουμε ότι τον ακουμπάνε όλα αυτά που γίνονται και μπορεί να συνεισφέρει.

Οι εξελίξεις τρέχουνε και δεν δικαιούμαστε να διστάζουμε και να ολιγωρούμε.
Τα μπάνια του λαού, μην γίνουν αφορμή και αιτία για την κατάντια των πολιτών.
Αρκεί να αφήσουμε έξω από αυτήν την συνάντηση τις κομματικές μας προτιμήσεις.
Να μείνουν σπίτι.
Ότι ειπωθεί, θα ειπωθεί επειδή το πιστεύουμε εμείς, και όχι οι εκπρόσωποι.
Είστε έτοιμοι να εκτεθείτε με ότι αυτό συνεπάγεται;
Αιώνες τώρα, οι επιτήδειοι μαζεύονταν για να εξουσιάζουν.
Δεξαμενές σκέψης, λέσχες, λόμπυ, κόμματα, ΜΚΟ και σέχτες.
Ο σκοπός τους ιδιοτελής. Ο τρόπος όμως ένας. Μεθοδολογία.
Το αποδεικνύουν καθημερινά, με ταχύ πλέον ρυθμό και εμείς σχολιάζουμε φωνασκώντας, λες και θα φοβηθούν.

Ο φόβος μεγαλώνει, και η ανασφάλεια θεριεύει.
Ένας νεκρός πριν, ένας τώρα και κάποιος άλλος αύριο.
Ενδιάμεσα όμως και άλλοι νεκροί, γεννημένοι και αγέννητοι.
Νεκροί από σφαίρες και φωτιές.
Αλλά και νεκροζώντανοι από νόμους, μέτρα και αποφάσεις.
Αυτοί βάλανε στόχο και τον υπηρετούν πιστά.
Νομοθετούν εν αγνοία μας, νομιμοποιώντας την δυστυχία μας.
Στέλνουν προκυρήξεις ηλιθιότητας, ανανδρίας, και αμορφωσιάς στοχεύοντας στο ίδιο πράγμα που στοχεύει και η εκάστοτε κυβέρνηση.
Από την μία να μετατρέψει την δυσαρέσκεια σε μίσος και φόβο, και από την άλλη να αποπροσανατολίσει την σκέψη από την κάθαρση, και να την στρέψει στην βίαιη τιμωρία.
Ανέλαβαν, μαζί, εργολαβικά και το πλιάτσικο και την επιτήρησή του.
Και σύμμαχοι να μην είναι, συμμαχικά πορεύονται.
Όσο κάποιοι θα ζητούν κρεμάλες για τους υπεύθυνους, τόσο κάποιοι άλλοι θα κρεμάνε τις προκυρήξεις τους.
Είτε αφορούν νομοσχέδια, είτε κηδειόχαρτα.
Το σκοινί όμως το κρατάνε αυτοί και έχει κάτι κόμπους που ούτε πρόσκοποι δεν θα ασχολούνταν. Τόσο πρόχειρους, αλλά τόσο αποτελεσματικούς.

Εμείς τι κάνουμε;
Θα συνεχίσουμε να διαφωνούμε ως προς τον ηγέτη;
Για να αναδειχθεί ηγέτης, θα πρέπει να αναδειχθεί πρώτα η θέληση για Ελευθερία.
Όσο θα παραμένουμε περιχαρακωμένοι σε αποτυχημένα σκάμματα, τόσο θα μας ρουφάνε την όποια δίψα και θέληση.
Όσο θα κυριαρχούμεθα από εμπάθειες, τόσο θα απομακρυνόμαστε από την κριτική και λογική σκέψη.
Όσο θα αφηνόμαστε στην καθοδήγηση, τόσο θα απομακρυνόμαστε από την ελεύθερη βούληση.
Όσο θα αναζητάμε τον ηγέτη με παρόμοιους τρόπους, τόσο, και περισσότερο ο ηγέτης θα είναι τεχνητός.
Τελικά τι διάολο, αυτοί ξέρουν καλύτερα από εμάς τι είναι καλό για εμάς;
Μπορεί να ξέρουν καλύτερα οι συντεχνίες το δικό τους συμφέρον, αλλά πως γίνεται πάντα να είναι σε εντελώς αντίθετη φορά από αυτών που τους ταΐζουν δηλαδή εμάς;
Πως γίνεται οι συντεχνίες να μας αγνοούν και εμείς να τους πληρώνουμε;
Πως γίνεται αυτοί να έχουν την δύναμη να ικανοποιούν τα θέλω τους, και εμείς να αγνοούμε τι δύναμη έχουμε;
«Με το να αλλάξεις αφεντικό δεν σημαίνει ότι είσαι ελεύθερος».

Παράκληση μόνον. Εάν πιστεύεται ότι αξίζει τον κόπο, γρηγορείτε.
Όσοι προτιμούν να συμμαχήσουν με τον διάολο, και όσοι θεωρούν τον εχθρό του εχθρού τους φίλο τους, ας προσέχουν τι εύχονται γιατί μπορεί να πραγματοποιηθούν οι ευχές τους.
Η ανικανότητά τους να καταλάβουν αυτό που εύχονται, μπορεί να έχει συνέπειες σε όλους μας.
Η συμμαχία, με τον διπλανό, αυτόν που έχει τις ίδιες αγωνίες, με τον φίλο που μπορεί να σε καταλάβει, με τον άνθρωπο που μπορεί να σε νοιώσει, είναι παρασάγγας καλύτερη.
Μιλήστε την γλώσσα της καρδιάς, και όχι της. παραζάλης
Μιλήστε την γλώσσα της λογικής, και όχι της προκατάληψης.
Μιλήστε την γλώσσα της ψυχής, και όχι της αλαζονείας.

«Η ανθρωπότητα δεν θα μάθει ποτέ τι γλύτωσε από κινδύνους που αποφεύχθηκαν, ή πράξεις που έγιναν για να αποτραπούν τρομερές συνέπειες, έστω και μόνο επειδή, από την στιγμή που απετράπησαν οι συνέπειες δεν μπορούν να αποδειχθούν».


Υπάρχουν μεγαλύτερες απειλές αυτήν την στιγμή για την Ελλάδα και τους Έλληνες, από αυτές της οικονομικής πενίας και της προσωπικής ανασφάλειας.
Αυτές της πνευματικής πενίας, και της ανεξαρτησίας σε όλα τα επίπεδα.
Κυρίαρχα όμως της Εθνικής.
Εύχομαι από καρδιάς, οι μαύρες ψυχές να καταλήξουν στον καιάδα της Ιστορίας.

«…Ότι θέλεις μπορείς να το κάνεις, έχεις την δύναμη, αρκεί να το θέλεις. Όπου υπάρχει θέλω υπάρχει και δρόμος..»

Το είπε ο Αριστοτέλης στον Αλέξανδρο.

«…Εάν μη έλπηται, ανέλπιστον ουκ εξευρήσει, ανεξερεύνητον εόν και άπορον…»

Ηράκλειτος.

Είθε.-


ΥΓ. Το κείμενο αυτό είναι σχόλιό μου που έγινε πριν από 18 μήνες σε κάποια ιστοδελίδα.
Σήμερα, αναθεωρημένο κατά τι, αλλά στην ουσία το ίδιο επίκαιρο του πως βλέπω την κοινωνία των ανήσυχων μεν, αλλά μπερδεμένων πολιτών.
Δεν έχω καταφέρει να αποβάλλω τον έντονο συναισθηματικό λόγο, αν και σε κάποιες περιπτώσεις τον έχω στηλιτεύσει σε άλλους.
Αναζητώντας το μέτρο, ακόμη παρασύρομαι από το θυμικό.
ΥΓ2. Οι σε εισαγωγικά φράσεις δεν είναι δικές μου.