Ποιος θα ελέγχει τους ελεγκτές;

Γράφει η Ιδεοπηγή.

Οι κοινωνικές ομάδες, απ’ τη σύστασή, τους ανέδειξαν την ανάγκη, ύπαρξης μελών της ομάδας, επιφορτισμένων με τον έλεγχο, των δραστηριοτήτων των υπολοίπων.
Στην αρχή, κατά τους κοινωνιολόγους οι πρώτες μικρές κοινωνικές ομάδες, είχαν για αρχηγό τον πιο δυνατό.
Στην πορεία, ο εξυπνότερος διεκδίκησε μερίδιο εξουσίας αλλά, λόγω της αδυναμίας του, μπροστά στον δυνατότερο αρχηγό, υποστήριξε ότι εκπροσωπεί κάποιον, πολύ ανώτερο. Εκμεταλλευόμενος τον φόβο των υπολοίπων, για τα στοιχεία της φύσης και τα φυσικά φαινόμενα, (κεραυνούς, σεισμούς, πλημμύρες, κτλ), έπεισε τους άλλους, ότι εκπροσωπεί αυτόν που προξενεί τα φαινόμενα.
Το δίδυμο, του δυνατού και του έξυπνου, γρήγορα επέβαλε τη θέλησή του στους άλλους, προκαλώντας τους δυσαρέσκεια.
Στην οξύτατη αντιπαράθεση, έχουμε τον «ορισμό» απ’ το δίδυμο, κάποιων που με βία, ανάγκαζαν τα μέλη της ομάδας να υπακούουν τις εντολές του και απ’ την υπόλοιπη ομάδα, τον «ορισμό» κάποιων μελών, (συνήθως των ηλικιωμένων), που μείωναν την αυθαιρεσία του διδύμου.
Στη μακραίωνη ιστορία μας, τα πράγματα στην ουσία δεν έχουν αλλάξει.
Διαφοροποιήσεις στα κοινωνικά και πολιτικά συστήματα, υπήρξαν πολλές αλλά, στο ίδιο ουσιαστικά «μοτίβο».
Η αντιπαράθεση εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου συνεχίζεται.
Οι προτάσεις για τα πολιτικά, οικονομικά και πολιτικά συστήματα,(άλλες εφαρμόστηκαν άλλες όχι), δεν λύνουν το πρόβλημα της κατάχρησης εξουσίας.
Στο σημερινό δημοκρατικό σύστημα, έχουμε κάποιες παραλλαγές, (βασιλευόμενη, προεδρική, προεδρεύομενη κτλ).
Η σωστή λειτουργία του πολιτεύματος δεν συνδέεται, με τον τύπο του αλλά με την συμμετοχή ή όχι των πολιτών.
Αυτό βέβαια, σημαίνει και αλλαγή των συνταγμάτων, που αναιρούν την λαϊκή κυριαρχία.
Στην Ελλάδα, το σύστημα από κοινοβουλευτικό, έχει γίνει πρωθυπουργοκεντρικό, κάτι σαν πρωθυπουργική μοναρχία.
Ο πρόεδρος ανίσχυρος, η βουλή κοπάδι των κομμάτων, η δικαιοσύνη διορισμένη απ’ την εκτελεστική εξουσία κτλ.
Η συγκέντρωση όλων των εξουσιών, σε ένα πρόσωπο, δημιουργεί το φαινόμενο, της ισχυρής και ανεξέλεγκτης «αυλής» που, στο όνομα του αρχηγού βυσσοδομεί και αυθαιρετεί ασύστολα.
Η «αυλή» έχει και παρακλάδια, που έχοντας τη στήριξη και την κάλυψή της, παρανομούν, κλέβουν, εξαπατούν κτλ.
Απευθυνόμενος, στους φίλους που προτείνουν αλλαγές, στο πολιτειακό, ισχυρίζομαι ότι, μόνο η αλλαγή, του τύπου του δημοκρατικού πολιτεύματος δεν λύνει το πρόβλημα.
Η συμμετοχή στα κοινά ενεργών πολιτών θα μας απαλλάξει απ’ την κακοδαιμονία του σήμερα.