Με τον θάνατο του η Ελλάδα δεν έχασε μόνο μια μουσική ιδιοφυία αλλά και έναν σπουδαίο επαναστάτη. Έναν πραγματικό "Πολίτη". Έναν δημιουργό που η επαναστατική του φιλοσοφία ήταν στάση ζωής. Αυτή η επαναστατική θεώρηση τον έκανε να τα βάζει με όλους και με όλα τα κακώς κείμενα της μονίμως πάσχουσας ελληνικής κοινωνίας.
Αυτός που αυτοπροσδιορίζοταν ως «φιλελεύθερος αστός» και στενός φίλος του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν θερμός υποστηρικτής όλων των μειοψηφιών και των καταπιεσμένων.
Ο ίδιος έλεγε: "Δεν είναι το τραγούδι μου απλοϊκό κι ευχάριστο σαν το τενεκεδένιο σήμα μιας πολιτικής παράταξης ή ενός αθλητικού συλλόγου. Δεν κολακεύει τις συνήθειές σας ούτε και διασκεδάζει την αμηχανία σας, την οικογενειακή σας πλήξη ή την ερωτική σας ανεπάρκεια. Δεν είναι το τραγούδι μου μονόφωνη αρτηρία ούτε μια πολυφωνική και λαϊκή υστερία. Είναι μια μυστική πηγή, μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα ψεύδη του καιρού μας, ένα παιχνίδι ευφάνταστο μ' απρόβλεπτους κανόνες, μια μελωδία απρόσμενη που γίνεται δική σας, δεμένη αδιάσπαστα με άφθαρτες λέξεις ποιητικές και ξαναγεννημένες"...
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ
Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες.
Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ' την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ' την Κρήτη. Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη«ευρωπαϊκή», φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου. Δεν τα κατάφερα και τα δύο.
Έτσι μετακομίσαμε το '32 στην Αθήνα όπου δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου. Άρχιζα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα ενώ παράλληλα σπούδαζα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου. Έλαβα όμως την αττική παιδεία όταν στον τόπο μας υπήρχε και Αττική και Παιδεία. Μ' επηρεάσανε βαθιά ο Ερωτόκριτος, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, το Εργοστάσιο του Φιξ, ο Χαράλαμπος του «Βυζαντίου», το υγρό κλίμα της Θεσσαλονίκης και τα άγνωστα πρόσωπα που γνώριζα τυχαία και παρέμειναν άγνωστα σ' όλα τα χρόνια τα κατοπινά.
Στην κατοχική περίοδο συνειδητοποίησα πόσο άχρηστα ήτανε τα μαθήματα της Μουσικής, μια και μ' απομάκρυναν ύπουλα απ' τους αρχικούς μου στόχους που ήταν να επικοινωνήσω, να διοχετευθώ και να εξαφανιστώ, γι' αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την Κατοχή. Έτσι δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς εγλύτωσα απ' το να μοιάζω με τα μέλη του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου.
Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια, και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που άλλωστε με ωφέλησε τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια. Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ότι τραυμάτιζε το ερωτικό μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία.
Ταξίδεψα πολύ και αυτό με βοήθησε ν' αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν αποκλειστικόν του τόπου μας προϊόν, όπως περήφανα ισχυρίζονται κι αποδεικνύουν συνεχώς οι έλληνες σωβινιστές και της εθνικοφροσύνης οι εραστές. Παράλληλα ανακάλυψα ότι τα πρόσωπα που μ' ενδιαφέρανε έπρεπε να ομιλούν απαραιτήτως ελληνικά, γιατί σε ξένη γλώσσα η επικοινωνία γινότανε οδυνηρή και εξαφάνιζε το μισό μου πρόσωπο.
Το '66 βρέθηκα στην Αμερική. Έμεινα κι έζησα εκεί κάπου έξι χρόνια, τα χρόνια της δικτατορίας, για λόγους καθαρά εφοριακούς - ανεκαλύφθη πως χρωστούσα τρεισήμισι περίπου εκατομμύρια στο δημόσιο. Όταν εξόφλησα το χρέος μου επέστρεψα περίπου το '72 και ίδρυσα ένα καφενείο που το ονομάσαμε Πολύτροπον, ίσαμε τη μεταπολίτευση του '74, όπου και τόκλεισα γιατί άρχιζε η εποχή των γηπέδων και των μεγάλων λαϊκών εκτονώσεων. Κράτησα την ψυχραιμία μου και δεν εχόρεψα εθνικούς και αντιστασιακούς χορούς στα γυμναστήρια και στα γεμάτα από νέους γήπεδα. Κλείνοντας το Πολύτροπο είχα ένα παθητικό πάλι της τάξεως περίπου των τρεισήμισι εκατομμυρίων - μοιραίος αριθμός, φαίνεται, για την προσωπική μου ζωή.
Από το '75 αρχίζει μια διάσημη εποχή μου που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε, υπαλληλική, που μ' έκανε ιδιαίτερα γνωστό σ' ένα μεγάλο και απληροφόρητο κοινό, βεβαίως ελληνικό, σαν άσπονδο εχθρό της ελληνικής μουσικής, των ελλήνων μουσικών και της εξίσου ελληνικής κουλτούρας. Μέσα σ' αυτή την περίοδο και ύστερα από ένα ανεπιτυχές έμφραγμα στην καρδιά, προσπάθησα πάλι, ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω τις ακριβές καφενειακές μου ιδέες πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού , εννοώντας να επιβάλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες.
Και οι δύο όμως τούτοι οργανισμοί σαθροί και διαβρωμένοι από τη γέννησή τους κατάφεραν να αντισταθούν επιτυχώς και, καθώς λεν, να με νικήσουν «κατά κράτος». Παρ΄ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό γεννήθηκε το Τρίτο κι επιβλήθηκε στη χώρα.
Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι :
Α δ ι α φ ο ρ ώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.
Π ι σ τ ε ύ ω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθέντες συνήθειές μας.
Π ε ρ ι φ ρ ο ν ώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα. Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας καιΜεγάλος Ερωτικός.
Το κείμενο είναι από την εξαιρετική, επίσημη ιστοσελίδα του Μάνου Χατζιδάκι.
Πηγή: The Insider.
16 σχόλια:
Εξαιρετικός ανεπανάληπτος και πάντα ΚΥΡΙΟΣ !!!!
http://xstefanou.weebly.com/1/post/2010/06/77.html
μπορεις να τον ακουσεις σε κατι απο παλια.
Κυριος οπως λεει ο Νικος.
ΟΧΙ ΙΣΩΣ...............
Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΕ ΜΟΥ !
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑΣ ΚΑΛΑ !
Αγαπητές/οί φιλές/οι καλησπέρα.
Χαίρομαι ιδιαίτερα που μία ανάρτηση με περιεχόμενο έναν Άνθρωπο, έναν Έλληνα, με ωριμότητα συνειδησιακή αλλά και καλλιτεχνική, που είναι σπάνια πλέον στις ημέρες μας, βρίσκει ανταπόκριση.
Να είστε πάντα καλά.
ΥΓ. Αγαπητή ζάχαρη, σε ευχαριστώ για τον σύνδεσμο.
Γειά σου Νοών Νοείτω.
Χάθηκες.
Ωραία ανάρτηση.
Αφιερώνω μερικους στίχους:
Αθανασία
"τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά, δε σου δίνουν σημασία κι η καρδιά σου πως βαστά"
Ο Γιάννης ο φονιάς
"μονάχα το Φροσί με δάκρι θαλασί στα μάτια τα μεγάλα του φίλησε βουβά τα χέρια τ' ακριβά και βγήκε από τη σάλα"
@αλλενάκι
Ο Χατζιδάκις θεωρείται από πολλούς, μεγάλους ξένους μουσικούς ο κορυφαίος μελωδός του 20ου αι. Ο Rene Aubry, με την περίφημη διασκευή του στο "après la pluie" του Μάνου, αυτό, ακριβώς, θέλησε να τιμήσει, κατά δήλωσή του. Παρεμπιπτόντως, ο ίδιος ο Χατζιδάκις "ζήλευε" την μελωδία του Ζαμπέτα! Κι εγώ θυμήθηκα τα παρακάτω και τα καταθέτω in memoriam Μάνου και Γιώργου...
«Α Π Ο Κ Α Λ Υ Ψ Ι Σ», τώρα!
(: "ΩΩΩ! ΕΙΝ' ΩΡΑΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!!!")
«Αποκάλυψις Ιησού Χριστού, ην έδωκεν αυτώ ο Θεός, δείξαι τοις δούλοις αυτού α δει γίγνεσθαι (= αυτά που πρόκειται να γίνουν) ΕΝ ΤΑΧΕΙ (= όπου να ’ναι), και εσήμαινεν αποστείλας δια του αγγέλου αυτού τω δούλω αυτού Ιωάννη…
Και συνεχίζει ο Ιωάννης: «..ΕΓΕΝΌΜΗΝ ΕΝ ΠΝΕΎΜΑΤΙ, (: «Εγενόμην» = έγινα. Η πλάκα είναι ότι στην αργκό της πιάτσας των ναρκωτικών, «έγινα» σημαίνει «προμηθεύτηκα πράμα, stuff, πρέζα, μαστούρα» και, κατ’ επέκτασιν, «φτιάχτηκα, μαστούρωσα, έκανα κεφάλι, την άκουσα», που είναι και η ακριβής μετάφραση του …«εγενόμην εν πνεύματι»!!! Ρε, τι …γίνεται, όταν «γίνεται» κανείς «εν πνεύματι» «οπίου του λαού» ή «μαστούρας»!..).
"Εγενόμην εν πνεύματι", λοιπόν, "εν τη Κυριακή ημέρα και ήκουσα φωνήν οπίσω μου μεγάλην ως σάλπιγγος λεγούσης (: να, που το διευκρινίζει κι όλας και, -προς τιμήν του!-, παραδέχεται, ότι το ...«πράμα» «έλεγε» ζόρικα και «την ήκουσε» στερεοφωνικώς, ώστε άρχισε ν’ ακούει …φωνές που γινόντουσαν …σάλπιγγες, σαν σε λούπα των “Active Member”): ό (= ό,τι) βλέπεις γράψον εις βιβλίον.
Και στρέψας είδον επτά λυχνίας χρυσάς, και εν μέσω των επτά λυχνιών όμοιον υιόν ανθρώπου, ενδεδυμένον ποδήρη (= ώς τα πόδια) χιτώνα και περιζωσμένον προς τοις μαστοίς (= στο στήθος) ζώνην χρυσήν. Η δε κεφαλή αυτού και αι τρίχες λευκαί και ως έριον (= μαλί προβάτου) λευκόν ως χιών και οι οφθαλμοί αυτού ως η φλοξ πυρός και οι πόδες αυτού όμοιοι χαλκολιβάνω (= ; ), ως εν καμίνω πεπυρωμένοι και η φωνή αυτού ως φωνή υδάτων πολλών, και έχων εν τη δεξιά χειρί αυτού αστέρας επτά και εκ του στόματος αυτού ρομφαία (= σπάθα) δίστομος οξεία (= μυτερή) εκπορευομένη, και η όψις αυτού ως ο ήλιος φαίνει (= φωτίζει) εν τη δυνάμει αυτού», Α΄, 10- 16. (: Άγιε, ...στύψε κανένα λεμόνι να πιεις, μπας και «κατέβεις», κι άνοιξε και κανά παράθυρο, να σε κτυπήσει τ’ αεράκι!
«- Παράθυρο; Ποιό παράθυρο, ρε, φίλε; Σε κατακόμβη βρίσκεσαι, τέταρτο υπόγειο μέσα στην γη»! Οι πιτσιρικάδες έκαναν πλακίτσα, αποτραβηγμένοι στην …γαλαρία της κατακόμβης, μη συμμεριζόμενοι την ιερότητα της στιγμής, όπως ανέκαθεν συμβαίνει με τα πιτσιρίκια. Με χιούμορ προσπαθούσαν να ξορκίσουν τον Φόβο της Μυσταγωγίας και την ζαλάδα από την κλεισούρα, την μπόχα και το θυμίαμα! Ξύπνησαν, όμως, τον γέροντα Εφραίμ, που τον είχε πάρει ο υπνάκος στο στασίδι, και … «Σσσσστ!»…).
«Και ιδού θύρα ανεωγμένη εν τω ουρανώ και η φωνή λέγων (: η φωνή «λέγουσα», ρε, θείο! Όχι επειδή «έγινες» εσύ, να ξεχάσουμε και τα …ινδικο- ευρωπαϊκο- "κοκκινιστά" μας, τώρα! [φοίνιξ = κόκκινος]): ανάβα ώδε (= ανέβα εδώ) και δείξω σοι α δει γενέσθαι (= αυτά που θα γίνουν) μετά ταύτα. Και ευθέως (= "με τη μία") ΕΓΕΝΌΜΗΝ ΕΝ ΠΝΕΎΜΑΤΙ!.. Και ιδού θρόνος έκειτο εν τω ουρανώ και επί τον θρόνον καθήμενος, όμοιος οράσει (= ίδιος στο μάτι) λίθω ιάσπιδι (= ;, [καμιά πρόταση μετάφρασης, παίδες;]) και σαρδίω (= ;) και ίρις (= ουράνιο τόξο) κυκλόθεν του θρόνου θρόνοι είκοσι τέσσαρες, και επί τους θρόνους είκοσι τέσσαρας πρεσβυτέρους καθημένους, εν ιματίοις (= ρούχα) λευκοίς και επί τας κεφαλάς αυτών στεφάνους χρυσούς.
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
Και εκ του θρόνου εκπορεύονται ΑΣΤΡΑΠΑΊ και ΒΡΟΝΤΑΊ και ΦΩΝΑΊ! Και επτά λαμπάδες πυρός καιόμεναι ενώπιον του θρόνου. Και ενώπιον του θρόνου ως θάλασσα υαλίνη, ομοία κρυστάλλω (: καλό! Να, γιατί, οι Εβραίοι παραγωγοί μονοπωλούν το «Αγιόξυλο». 4000 χρόνια εμπειρίας στις υπερπαραγωγές …θαυμασίων σκηνών έχουν, -οι άνθρωποι). Και εν μέσω του θρόνου και κύκλω του θρόνου (: παρ’ το αλλιώς, θείο! Θα βρεις!) τέσσαρα ζώα γέμοντα οφθαλμών έμπροσθεν και όπισθεν (: ώπα, αρχίσαμε τα ..."γινομένα"!). Το πρώτον όμοιον λέοντι, το δεύτερον όμοιον μόσχω, το τρίτον έχον το πρόσωπον ως ανθρώπου και το τέταρτον όμοιον αετόν! Και τα τέσσαρα ζώα έν καθ’ έν αυτώ έχον ανά πτέρυγας έξ, κυκλόθεν και έσωθεν γέμουσιν οφθαλμών", (: τέτοιους «κυκλόθεν και έσωθεν» οφθαλμούς, ούτε ο …Νταλί δεν θα μπορούσε να ζωγραφίσει, έστω, και …«εν πνεύματι γινομένος», μπάρμπα!), (Δ΄, 1-9).
Και ενίκησεν ο λέων ο της φυλής Ιούδα, (: ε, καλά, τώρα! Φαβορί! Ούτε τα λεφτά μας πίσω δεν παίρνουμε!), η ρίζα Δαυίδ ανοίξαι το βιβλίον και τας επτά σφραγίδας αυτού… και είδον εν μέσω του θρόνου και των τεσσάρων ζώων και εν μέσω των πρεσβυτέρων αρνίον εστηκός (= να στέκεται) ως εσφαγμένον, έχον κέρατα επτά (: μπράβο σας, κυρία Αρνίου, -και δεν σας φαινότανε!) και οφθαλμοίς επτά και ήλθε και είληφεν (= κάθησε) εκ της δεξιάς του καθημένου επί του θρόνου. Και ότε (= όταν) έλαβε το βιβλίον, τα τέσσαρα ζώα και οι είκοσι τέσσαρες πρεσβύτεροι επέσαν ενώπιον του αρνίου, έχοντας έκαστος ΚΙΘΆΡΑΝ και φιάλας χρυσάς γεμούσας ΘΥΜΙΑΜΆΤΩΝ», (: ωπα! Να ’τοι κι οι νταλαβεριτζήδες, οι «άνθρωποι», οι «άκρες»! «Κιθάρα και θυμίαμα»! Οι …καλλιτερότεροι ανά τους αιώνες τεχνίτες του είδους:
Μαρσύας, Πάνας, Δαυίδ, Μπετόβεν, Μότσαρτ, Παγκανίνι, Τσαϊκόφσκι, Γρηγόριος ο Μελωδός, «Ανώνυμος» [: ήταν αβάπτιστος. Συνθέτης και στιχουργός των «Ιτιάς», «Καραγκούνας», «Αγκινάρας με τ’ αγκάθια» κα.], Σοπέν, ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ. Αυτοί ήταν «η δεξιά του Κυρίου» πλευρά, - πάντα όπως τα βλέπει τα «πράματα» ο Κύριος, ο επί του θρόνου.
Η «αριστερά», διακρίνονταν με την πρώτη ματιά απ’ την «δεξιά του Κυρίου», λόγω εμφάνισης, ή style: Maddy Watters, Μάρκος Βαμβακάρης, Miles Davis, Μανώλης Χιώτης, Jimmy Hendrix, Elvis Presley, Tim Backley, Νίκος Γούναρης, Jim Morrison [: με T-shirt που έγραφε «ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΩΝΑ ΕΑΥΤΟΥ»], Bob Marley, Τσιτσάνης, Nick Drake και η Janis Joplin, (: η πρώτη γυναίκα που έσπασε το ιαχβεϊκό φαλλοκρατικό κατεστημένο!), πιασμένη χέρι - χέρι με τον Lennon! Ο «Ανώνυμος», με την πορφυρένια, πλέον!, κάπα του, την μεταξωτή φουστανέλα και τα αδαμαντοποίκιλτα τσαρούχια, όταν οι «αριστεροί» πιάνανε κανένα καλό jamάρισμα, ή παιξίδι, «πέταγε την σκούφια- …φέσι του», και με κάτι ψαλιδωτούς πήδους και στριφογυριστά θεώρατα σάλτα βρισκόταν, ξαφνικά, ενθουσιασμένος, ανάμεσά τους, σιγοντάροντας τα κρεσέντα τους με κάτι σολ μπεμόλ ατέλειωτα ιδιό-τροπα σφυρίγματα, δικιάς του ιδιό-ρυθμης τεχνικής, που ξεσήκωναν την ομήγυρη για παραπάνω ανεβάσματα στο «παιξίδι»!.. - «ΩΩΩ! ΕΙΝ' ΩΡΑΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ»!!!), (Ε΄, 1-8)…
@αλλενάκι,
Καλησπέρα αγαπητή.
Τον τελευταίο καιρό με ψάχνω...
Ευχαριστώ για τους στίχους.
@νήπιος γέρων,
Καλησπέρα νήπιε.
Αν και δεν πολυκατάλαβα την σύνδεση με την Αποκάλυψη, αυτό που παρατηρώ είναι η απουσία του Γιώργαρου από τα "αριστερά".
Εγώ, τουλάχιστον, όταν τον ακούω μου έρχεται να κάνω ψαλιδωτούς πήδους και θεώρατα σάλτα ενώ ταυτόχρονα τραγουδάω με πολλά ντεσιμπέλ τους στίχους από τα τραγούδια, αδιαφορώντας εάν με ακούνε ή εάν ενοχλώ.
Όταν δε ακούω Χατζιδάκι, απομονώνομαι ψυχικά και συναισθηματικά, ενώ ταυτόχρονα ταξιδεύω σε μία θάλασσα από σκέψεις γαλήνιες, με φόντο τα χρώματα του ουρανού και της θάλασσας σε ανατολή και λιόγερμα.
Να ανησυχήσω;
Δεν υπάρχει σύνδεση με την "Αποκάλυψη". Απλά, αυτό ήταν η αρχή ενός κειμένου για την "Αποκάλυψη", θυμήθηκα ότι ανέφερε τον Χατζιδάκι και είπα να το βάλω. Άφησα τον αρχικό τίτλο ""Αποκάλυψις", τώρα!", που είναι λογοπαίγνιο για την γνωστή ταινία, και πρόσθεσα σε επεξηγηματική παρένθεση τον στίχο από τις "Τρύπες", "Ωωω! είν' ωραία στον Παράδεισο!!!", θέλοντας να πω ότι αυτή είναι, τελικά, η ...αποκάλυψη που κάνει το κείμενο του σχολίου.
Για τον "Γιώργαρο" που λες, e- φίλε, έχεις απόλυτο δίκιο. Τον είχα βάλει στην θέση του Γούναρη, αλλά, με τους ..."4089 χαρακτήρες" και τα συνεχή κόπυ-πέιστ, κάπου τον έχασα! Σε παραδέχομαι, πάντως, για την παρατηριτικότητά σου.
Κατά τα άλλα,
μάλον, θα έπρεπε να ανησυχούσες, αν δεν αισθανόσουν έτσι...
ΥΓ. Καμιά ντομάτα έβαλες;
Τώρα ησύχασα e-φίλε νήπιε.
Το χώμα φέτος δεν ήταν πολύ καλό λόγω εργασιών στην παρακείμενη πολυκατοικία.
Χρόνο πολύ δεν είχα για να φρεζάρω και να το καθαρίσω.
Οπότε απλά για την τιμή των οπωροκηπευτικών, έβαλα πέντε ρίζες.
Έχω πήξει όμως τον υπόλοιπο κήπο σε μυρωδικά.
Βλέπεις φέτος έχουμε πολλά κουνούπια και σκνίπες, και πρέπει να προστατέψω τα σκυλιά μου.
ΥΓ. Να σου ζήσουν τα παιδιά, και με το καλό τα εγγόνια.
Ευχαριστώ, πολύ!
Αντί για ...κουφέτα, σου προσφέρω αυτό το βιντεάκι. Το ανακάλυψα πριν 5΄! Αφορά τον Γιάννη Μηλιώκα. Τον οποίο γουστάρω πολύ, σαν μουσικό και άνθρωπο, και τον έψαχνα τα τελευταία χρόνια στους ροκ ελληνικούς μουσικούς κύκλους και παρέες, χωρίς να μπορώ να τον βρω πουθενά. Είχα ανησυχήσει για την υγεία του, γιατί μου φαινόταν αδιανόητο να μην γράφει τίποτα, σε μια εποχή που προσφέρει ερεθίσματα να γράφεις ...ένα τραγούδι την ημέρα, αν είσαι άνθρωπος- μουσικός, σαν τον Γιάννη.
Από την άλλη, χρόνια, τώρα, ψάχνω να βρω τι ακριβώς συμβολίζει ο "ΜΑΙΑΝΔΡΟΣ", και γιατί ήταν το "ΣΗΜΑ ΚΑΤΑΤΕΘΈΝ" των αρχαίων Ελλήνων.
ΑΠ! Μόλις έπεσε το μάτι μου δεξιά στη σελίδα σου. Το θέμα το έχει ο "ΤΟΧΟΤΙΣ", οπότε θα το έχεις δει. Τέλος πάντων, είμαι πολύ χαρούμενος που ειδικά ο Μηλιώκας, -η "σειρά μου" και "αδυναμία" μου-, έκανε μια τέτοιου τεραστιου μεγέθους ανακάλυψη, για την αρχαία Ελλάδα. Τελικά, e- φίλε, οι "εραστές-τέχνης", ή ερασιτέχνες, όλων των ειδών, αποδίδουν καλλίτερα από τους επαγγελματίες του είδους τους. Προφανώς, το πάθος τους είναι πιό μεγάλο. (: "ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΤΟΥ ΘΑΝΆΤΟΥ"...)
Πάω να αγοράσω το βιβλίο!
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=146422&cid=4
Άλλα λέει ο ΤΟΧΟΤΙΣ! Και φαίνεται να έχει δίκιο ο Καλόπουλος.
Φίλτατε νήπιε, ας είναι καλά τα παιδιά, εσύ και η γυναίκα σου και για κουφέτα έχουμε καιρό.
Όντως είχα δει την ανάρτηση, αλλά δεν είχα δει το βίντεο, οπότε και σε ευχαριστώ.
Ο Μηλιώκας πάντα μου άρεσε διότι μου έβγαζε με πραότητα μία ιδιαίτερη δυναμική και ποιοτική σκέψη, με τον συνδυασμό της μουσικής, των στίχων και της φωνής του, και όλα αυτά ενώ ταυτόχρονα, και εδώ έχεις απόλυτο δίκαιο, φουντώνωντας ένα ανεξέλεγκτο πάθος εσωτερικά.
Έφυγα και εγώ για το βιβλίο!
Πάντως, και ο Καλόπουλος, ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΗΣ ιστορικός είναι. Σ' αυτό "πέσαμε μέσα", τουλάχιστον!
Αλήθεια, πόσα τσαλακώσαμε και αφήσαμε πίσω μας, ενώ απλόχερα οι παπούδες μας τα έστρωσαν μπροστά μας;
Δημοσίευση σχολίου